176

τόν πάντων ἔξω καί τό πᾶν καί τά πάντα πληροῦντα (313) καί ἔξω πάλιν τόν αὐτόν ὅλον ὄντα ἀφράστως; Ὅμως ὡς ἥλιον ὁρῶ καί ὡς ἄστρον σε βλέπω, καί ἐν τῷ κόλπῳ φέρω σε, καθάπερ μαργαρίτην, καί ὡς λαμπάδα βλέπω σε σκεύους ἡμμένην ἔνδον. Ὅτι δέ οὐ πλατύνεσαι, ὅτι μή ὅλον φῶς με ἀποτελεῖς καί δείκνυσαι ὅλος μοι, οἷος, ὅσος ὑπάρχεις, ὅλως οὐ δοκῶ ἔχειν σε τήν ζωήν μου, ἀλλά θρηνῶ ὥς τις πτωχός γεγονώς ἐκ πλουσίων καί ἐξ ἐνδόξων ἄτιμος καί μή ἔχων ἐλπίδα. Τοῦτο οὖν βλέπων ὁ ἐχθρός λέγει μοι˙ Σύ οὐ σῴζῃ˙ καί γάρ ἰδού, ἐκπέπτωκας, ἠστόχησας ἐλπίδων, ὅτι οὐκ ἔχεις πρός Θεόν ὡς πάλαι παρρησίαν. Πρός ὅν οὐ βλόγον φθέγγομαι, οὐκ ἀξιῶ, Θεέ μου, ἀλλ᾿ ἐμφυσῶ, καί ἄφαντος εὐθύς ἀποτελεῖται. Οὕτως αἰτοῦμαι, ∆έσποτα, οὕτως παρακαλῶ σου τήν εὐσπλαγχνίαν δώρησαι καί τότε μοι, Σωτήρ μου, ὅτε ψυχή ἐξέλθῃ μου τοῦ σώματος, ἰσχύσαι μόνῳ τῷ ἐμφυσήματι ἅπαντας καταισχύναι τούς κατ᾿ ἐμοῦ, τοῦ δούλου σου, μέλλοντας ἐπιτρέχειν, καί διαβῆναι ἀβλαβῆ φρουρούμενον φωτί σου τοῦ Πνεύματος καί ἔμπροσθεν στῆναι τοῦ βήματός σου, ἔχοντι χάριν σου, Χριστέ, συνοῦσάν μοι τήν θείαν, σκέπουσαν, ἀκαταίσχυντον δεικνύουσάν με ὅλον. Τίς γάρ τολμήσειεν ἄρα ἄμπροσθέν σου ὀφθῆναι, εἰ μή αὐτήν ἐνδέδυται, εἰ μή αὐτήν ἐντός γε κατέχει καί φωτίζεται ὑπ᾿ αὐτῆς; Πῶς τήν δόξαν τήν ἄστεκτον θεάσασθαι δυνηθῇ πᾶς τις ὅλως; ∆όξαν Θεοῦ γάρ ἄνθρωπος, φύσιν θεότητός τε φύσις ἀνθρώπου ταπεινή πῶς κατιδεῖν ἰσχύσει; Ἔστι Θεός γάρ ἄκτιστος, ἡμεῖς κτιστοί δέ πάντες, ἐκεῖνος πέλει ἄφθαρτος, ἡμεῖς φθαρτοί καί κόνις, ἐκεῖνος πνεῦμα πέφυκεν, ὑπέρ ἅπαν δέ πνεῦμα (314) ὡς ποιητής πνευμάτων τε καί ∆εσπότης ὑπάρχων, ἡμεῖς σάρκες χοϊκαί καί γεώδης οὐσία, ἐκεῖνος πάντων ποιητής, ἄναρχος ἄληπτός τε, ἡμεῖς σκώληκες ὁμοῦ καί βόρβορος καί τέφρα˙ καί τίς ἰσχύσει ἐξ ἡμῶν τοῦτον ποτέ ἰδέσθαι ἐξ οἰκείας δυνάμεως ἤ ἐνεργείας ὅλως, εἰ μή αὐτός ἐκπέμψειε Πνεῦμα αὐτοῦ τό Θεῖον καί δι᾿ αὐτοῦ τῷ ἀσθενεῖ τῆς φύσεως παράσχῃ ῥώμην, ἰσχύν καί δύναμιν καί ἱκανόν ποιήσῃ τόν ἄνθρωπον τοῦ κατιδεῖν δόξαν αὐτοῦ τήν θείαν; Ἄλλως γάρ οὐ θεάσεται οὐδέ ἰδεῖν ἰσχύσει ἀνθρώπων τις τόν Κύριον ἐρχόμενον ἐν δόξῃ, καί οὕτως χωρισθήσονται ἄδικοι τῶν δικαίων καί σκότει καλυφθήσονται ἁμαρτωλοί καί πάντες ὅσοι μή ἕξουσι τό φῶς ἐν αὐτοῖς ἀπ᾿ ἐντεῦθεν. Οἱ συνημμένοι δέ αὐτῷ ἐκ τῶν ὧδε καί τότε