193

Εἰ γάρ ἐξ ὕψους ἔλαμψας, ἐπέφανας ἐν σκότει καί παρεγένου, εὔσπλαγχνε, ἐν κόσμῳ μετ᾿ ἀνθρώπων, (341) ἀναστραφῆναι καθ᾿ ἡμᾶς θελήσας φιλανθρώπως καί φῶς τοῦ κόσμου σευτόν ἀψευδῶς ἔφης εἶναι, ἡμεῖς δέ οὐχ ὁρῶμέν σε, οὐχί τυφλοί εἰς ἅπαν, τυφλῶν τε ἀθλιώτεροι τυγχάνομεν, Χριστέ μου; Ναί, ὄντως, ναί, ὡς ἀληθῶς καί νεκροί καί τυφλοί τε ὑπάρχομεν μή βλέποντες σέ ζωοποιόν φάος. Τόν ἥλιον τόν αἰσθητόν οἱ τυφλοί οὐχ ὁρῶσιν, ἀλλά καί ζῶσι, ∆έσποτα, καί ὁπωσοῦν κινοῦνται˙ οὐ γάρ ζωήν χαρίζεται, ἀλλά τό βλέπειν μόνον. Σύ δέ ὑπάρχων ἅπαντα τά καλά, ἀεί δίδως ταῦτα τοῖς δούλοις σου τοῖς βλέπουσι τό φῶς σου, ὡς ὤν ζωή καί τήν ζωήν παρέχεις σύν τοῖς ἄλλοις ἅπασι, λέγω, τοῖς καλοῖς, ἅπερ αὐτός τυγχάνεις. Ὁ ἔχων σε ὡς ἀληθῶς ἔχει ἐν σοί τά πάντα. Μή στερηθῶ σου, ∆έσποτα, μή στερηθῶ σου, κτίστα, μή στερηθῶ σου, εὔσπλαγχνε, ὁ ταπεινός καί ξένος˙ ξένος γάρ, ὡς εὐδόκησας, καί πάροικος ἐνταῦθα οὐ προαιρέσει γέγονα, οὐ θελήσει μου ξένος, ἀλλά τῇ χάριτι τῇ σῇ ἐμαυτόν ἔγνων ξένον τῶν ὁρωμένων νοερῶς ἐλλαμφθείς τῷ φωτί σου καί γνούς ὅτι πρός ἄϋλον καί ἀόρατον κόσμον μετάγεις, κατοικίζεις τε τό ἀνθρώπινον φῦλον, μερίζεις τε καί διαιρεῖς ἀξίους κατοικίας ἑκάστῳ, ὡς ἐφύλαξεν, Σωτήρ, τάς ἐντολάς σου. ∆ιά τοῦτο οὖν δέομαι σύν σοί με κατατάξαι, εἰ καί πολλά ἐξήμαρτον ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους καί ἄξιος κολάσεως εἰμί καί τιμωρίας, ἀλλά με ἱκετεύοντα δέξαι ὡς τόν τελώνην καί ὡς τήν πόρνην, ∆έσποτα, εἰ καί μή ἴσως κλαίω, εἰ μή ὁμοίως πόδας σου ταῖς θριξί μου ἐκμάσσω, εἰ μή στενάζω καί θρηνῶ, Χριστέ, παραπλησίως˙ (342) ἀλλά ἐκβλύζεις ἔλεος καί βρύεις εὐσπλαγχνίαν, πηγάζεις ἀγαθότητα, δι᾿ ὧν ἐλέησόν με. Ναί, ὁ παγείς τάς χεῖράς σου, ναί, ὁ παγείς τούς πόδας ἐν τῷ σταυρῷ καί λογχευθείς τήν πλευράν, πανοικτίρμον, ἐλέησον καί ῥῦσαί με πυρός τοῦ αἰωνίου, καλῶς καταξιώσας με ἐντεῦθέν σοι δουλεῦσαι, ἀκαταγνώστως τότε δέ στῆναι ἐνώπιόν σου καί προσδεχθῆναι ἔνδοθεν τοῦ νυμφῶνός σου, Σῶτερ, ἔνθα συνευφρανθήσομαι σοί, τῷ καλῷ ∆εσπότῃ, ἀνεκλαλήτῳ χαρᾷ εἰς πάντας τούς αἰῶνας, ἀμήν.