229

Ἐγώ κτισμάτων πάντων γάρ εἰμί κεχωρισμένος˙ ἐπεί δέ κτίσμα γέγονα, τῶν ἁπάντων ὁ κτίστης, σαρκί καί μόνον ὅμοιος ὑπῆρξα τοῖς ἀνθρώποις, ψυχήν ἀναλαβόμενος καί νοῦν ὁμοίως τούτοις. Οὐδέ γάρ πάντας ἐν τἀυτῷ τότε θεούς ἀνθρώπους πεποίηκα, ἀλλ᾿ ἄνθρωπος ἐγενόμην ἐγώ μέν˙ τῇ πίστει δέ καί τῶν ἐμῶν ἐντολῶν τῇ τηρήσει, ἀλλά καί τῷ βαπτίσματι, ἐν θείᾳ μεταλήψει τῶν φρικτῶν μυστηρίων μου πᾶσι ζωήν δωροῦμαι. Ζωήν δ᾿ εἰπών ἐδήλωσα τό Πνεῦμα μου τό Θεῖον˙ πλήν τοῦτο γινωσκέτωσαν, καθώς εἶπεν ὁ Παῦλος, (404) οἱ ἔχοντες τό Πνεῦμά μου ἐν ταῖς αὐτῶν καρδίαις, λάμπον καί κράζον ἔχουσι πρός τόν ἐμόν Πατέρα, καί πρός με λέγει δι᾿ αὐτῶν˙ Ὦ ἀββᾶ, ὁ πατήρ μου! Ὡς τέκνα γάρ γεγόνασι Θεοῦ καί παρρησίᾳ γνωρίζοντές με βλέπουσι καί πατέρα καλοῦσι˙ λέγει δέ καί πρός ἕκαστον τῶν αὐτό νῦν ἐχόντων ἐν ἑαυτοῖς παναληθῶς˙ Ὦ τέκνα, μή φοβεῖσθε! Ἰδού ἐγώ, ὡς βλέπετε, ἐντός ὑμῶν ὑπάρχω καί σύνειμι, καί τῆς φθορᾶς ἅπαξ καί τοῦ θανάτου ἐλευθερῶ καί δείκνυμι τίνος τέκνα καί φίλους ὑμᾶς, ἰδού, πεποίηκ˙ χαίρετε ἐν Κυρίῳ! Τοῦτο οὖν ἔσται ἀληθές σημεῖον τοῖς ἀνθρώποις, ὅτι Θεοῦ γεγόνασιν υἱοί καί κληρονόμοι, ὅτι λαβόντες ἔχουσι τό Πνεῦμά μου τό Θεῖον, ἐντεῦθέν τε Χριστιανοί χρηματίζουσιν ὄντως ἀληθείᾳ καί πράγματι, οὐκ ὀνόματι μόνῳ. Ταῦτα πιστά καί ποθεινά τυγχάνουσι, Χριστέ μου˙ οὕσπερ προέγνωκας σαφῶς καί δέδωκας γενέσθαι συμμόρφους τῆς εἰκόνος σου ἐν Πνεύματι τῷ Θείῳ, καί πάντῃ δυνατά ἐστιν αὐτοῖς ὡς κεκλημένοις εἰς τήν χαράν τήν ἄφραστον ὑπό σοῦ εἰς αἰῶνας. Τοῖς δέ λοιποῖς ἀδύνατα πᾶσι δοκοῦσι ταῦτα, οἵ καί διαβάλλοντες ἀπιστοῦσιν εἰς ἅπαν φρεναπατοῦντες ἑαυτούς, ἤ καί παραμυθεῖσθαι οἴονται οἱ παράφρονες ἐπί κεναῖς ἐλπίσιν, ὑψηγοροῦντες ὡς κομψοί τοῖς ἐπηρμένοις λόγοις, καί πρός τά φίλα ἑαυτῶν ἀλληγοροῦντες ταῦτα τῶν φοβερῶν σου ἐντολῶν καταφρονοῦσιν ὅλως. Σέ γάρ ζητεῖν οὐ θέλουσιν, ἔχειν γάρ σε δοκοῦσιν˙ εἰ δέ ὁμολογήσουσι μή ἔχειν σε, Θεέ μου, (405) τότε σε πάντῃ ἄληπτον κηρύσσουσι τοῖς πᾶσι, καί ὡς οὐδείς θεάσασθαι ἰσχύει σε ἀνθρώπων, οὐδέ ὑπάρχει ὁ αὐτῶν ὑπερέχων ἐν γνώσει. Ἤ γάρ τοῖς πᾶσί τε ληπτόν καί προσιτόν ἀνθρώποις, ἤ ἄληπτον, ἀπρόσιτον διδάσκουσί σε πάντῃ˙ ὅμως ἐν ἀμφοτέροις δέ σφάλλονται, μή νοοῦντες τά θεῖα καί ἀνθρώπινα, ἐσκοτισμένοι ὄντες. Οἷς βράβευσον φῶς γνώσεως, δός χεῖρα φόβου θείου,