147

ζῶντος καί διαμένοντος εἰς αἰῶνας αἰώνων. Λοιπόν, ἡ κρίσις ἔσεται οὕτως, καθώς καί εἶπον, ὁμοῦ τε καί τῆς ἐντολῆς, οἴμοι, προσυπαντώσης, ἐλγχούσης τόν ἄπιστον ἤ πιστόν πάντως ὄντα, πειθήνιον ἤ ἀπειθῆ τοῖς λόγοις τοῦ ∆εσπότου, γενόμενον ἐπιμελῶς ἤ καί ἀμεληθέντα, καί οὕτως χωρισθήσονται οἱ ἄδικοι δικαίων, οἱ ἀπειθεῖς τῶν τῷ Χριστῷ πάντως ὑπακουσάντων, τῶν φιλοθέων οἱ νῦν ἀγαπῶντες τόν κόσμον καί τῶν εὐσπλάγχνων ἄσπαγχνοι καί τῶν ἐλεημόνων ἀνελεήμονες ὁμοῦ, καί στήσονται οἱ πάντες γυμνοί καί πλούτου καί τιμῆς καί ἀρχῆς, ἧς ἐν κόσμῳ ἀπήλαυσαν, καί ἑαυτούς, οἴμοι, κατακρινοῦσιν. Αὐτικατάκριτοι αὐτῶν γενόμενοι τοῖς ἔργοις (263) ἀκούσονται δ᾿˙ Ἀπέλθετε, μικροί τε καί μεγάλοι, μή πειθαρχήσαντες ἐμοί, ∆εσπότῃ φιλανθρώπῳ! Ἧς, ∆έσποτα, ῥυσθείημεν δικαίας καταδίκης καί τῆς μερίδος τύχοιμεν τῶν προβάτων σου, Λόγε, δωρεάν, ὡς μή ἔχοντες ἐλπίδα σωτηρίας. ἐξ ἔργων, οἱ κατάκριτοι νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας.

ΛΒ'.

Ὅτι οἱ ἔνδοξοι τῆς γῆς καί σοβαροί τῷ πλούτῳ περί τήν σκιάν τῶν ὁρωμένων πλανῶνται, οἱ δέ γε τῶν παρόντων καταφρονήσαντες ἐν ἀπλανεῖ μεθέξει τοῦ Θείου γίνονται Πνεύματος. (264)

Ὑπό πιστῶν με, ∆έσποτα, λοιδορούμενον βλέπων ὡς ὑπάρχοντα πλάνον τε καί προπεπλανημένον, ὅτι τό Πνεῦμα λέγοιμι, τῇ σῇ φιλανθρωπίᾳ καί τοῦ πατρός μου ταῖς εὐχαῖς, τό Ἅγιον λαβεῖν με, ἐλέησον καί χάρισαι λόγον, γνῶσιν σοφίαν, ἵνα οἱ πάντες γνώσωνται οἱ ἀντικείμενοί μοι, ὅτι τό σόν ἐντός ἐμοῦ λαλεῖ Πνεῦμα τό Θεῖον. ∆ός μοι εἰπεῖν, ὡς εἴρηκας, δός κἀμοί, ὡς ὑπέσχου, οἷς ἀντειπεῖν οὐδείς αὐτῶν ἤ ἀντιστῆναι, Σῶτερ, ἰσχύσει˙ σύ γάρ εἶ δοτήρ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων. Ἐγώ, Χριστέ, κἄν λέγωσι πλανᾶσθαί με, σόν δοῦλον, οὐδέποτε πεισθήσομαι βλέπων σε, τόν Θεόν μου, καί καθορῶν τό ἄχραντον πρόσωπόν σου καί θεῖον καί ἐξ αὐτοῦ δεχόμενος ἐλλάμψεις σου τάς θείας, λαμπόμενος ἐν πνεύματι νοερούς ὀφθαλμούς μου. Ἀλλά μή δῴης, ὦ Θεέ, ἅπαντας πλανηθῆναι τούς νῦν εἰς σέ πιστεύοντας πλάνην τήν ὀλεθρίαν τοῦ μή πιστεύειν, ὅτι σύ πάντας καί νῦν φωτίζεις