74

καί ὑπερβάντι πράξεσιν ἔργων ἀτοπωτάτων κἀκείνους. Οἴμοι τῷ αἰσχρῷ καί ῥυπαρῷ πῶς εἴπω; ἡνώθης μοι, φιλάνθρωπε, ἀμέτρῳ εὐσπλαγχνίᾳ, ὁ καθαρότητι πολύς, ἁγιωσύνῃ μείζων, δυνάμεις τε ἀσύγκριτος καί ἀνείκαστος δόξῃ, καί συγκατῆλθεν ἄνωθεν ἀφ᾿ ὕψους ἀμετρήτου ἕως ἐσχάτου τῶν πυλῶν ᾅδου ἁμαρτιῶν μου καί σκότους τῆς πτωχείας μου καί οἴκου συμπτωθέντος ἀπό πολλῶν ἀνομιῶν, μεγίστης ἀμελείας ἠμελημένου παντελῶς καί γε ῥερυπωμένου, ὅς πρότερον ἀνέστησας ἐμέ κείμενον κάτω καί ἐπί πέτραν ἔστησας τῶν θείων ἐντολῶν σου καί λούσας ἐκαθάρισας βορβόρου τῶν κακῶν μου καί χιτῶνα ἐνέδυσας λευκόν ὑπέρ χιόνα, τόν οἶκόν τε ἐσάρωσας τόν κατεσπιλωμένον καί εἰσελθών ἐνῴκισας, ὦ Τριάς, ὁ Θεός μου, εἶτα θρόνον με ἀπετέλεσας θεότητός σου θείας καί οἶκόν ἀπροσίτου σου δόξης καί βασιλείας καί στάμνον μάννα φέρουσαν τό τῆς ἀθανασίας, καί λύχνον ἔνδον ἔχοντα φῶς ἄσβεστον καί θεῖον, πυξίον τε ὡς ἀληθῶς τοῦ καλοῦ μαργαρίτου καί γάρ ἀγρόν, ἐν ᾧ κέκρυπται ὁ θησαυρός τοῦ κόσμου, πηγήν, ἐξ ἧς οἱ πίνοντες οὐδέποτε διψῶσιν, ἥτις καί βλύζει μάλιστα ὕδωρ δεκαπλασίως καί τούς ἐν πίστει πίνοντας ἐκτελεῖ ἀθανάτους, (145) παράδεισον ξύλον ζωῆς μέσον ἔχοντα πάλιν καί γῆν περικαλύπτουσαν τόν ἀχώρητον πᾶσι, σέ, ὅν ἐζήτησά ποτε ἐξ ὅλης μου καρδίας, καί ἐπεθύμουν περί σοῦ λόγον ἀεί ἀκούειν καί ἤθελον τήν μνείαν σου ἔχειν ἐν τῇ ψυχῇ μου καί συχνοτέρως περί σοῦ καί λαλεῖν καί ἀκούειν. Εἰ γάρ καί πρῴην μου ὁ νοῦς περί σοῦ φαντασθῆναι καθαρῶς οὐκ ἠδύνατο, πάντῃ ῥερυπωμένος, οὐδ᾿ ὀφθαλμοί θεάσασθαι ἤ ἀκοή ἀκοῦσαι, οὐδ᾿ ἀναβάσεις δέξασθαι ἡ καρδία μου θείας, ἀλλά μόνῃ τῇ ἀκοῇ κατεπλήττετο ὅλη καί φόβῳ συνεστέλλετο ἡ ψυχή μου καί τρόμῳ, ἀλλ᾿ ἔνδοθεν ὁρῶσά σε νῦν ἑαυτῆς ἐκπλήττεται καί ἐνοπτριζομένη σε, ὅσον αὐτῇ γε δίδως, ὅλον ἐν ὅλῳ τῷ παντί, ὅλον ἐκτός δέ τούτου, ἐντός τε πάλιν ἑαυτῆς, ὅλον κατανοοῦσα ὅλον ἀκατανόητον θεότητι τῇ θείᾳ, τόν τοῖς πᾶσιν ἀόρατον καί ἀποκεκρυμμένον, σέ τόν ἀπρόσιτον καί προσιτόν μόνοις οἷς ἠβουλήθης, καθώς αὐτός ἠθέλησας φιλανθρώπως φανῆναι, τόν Σεραφείμ καί Χερουβίμ καί πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις ἀπρόσιτον καί φοβερόν αὐγῇ φύσεως θείας, μετά ἀνθρώπων προσιτόν τόν φύσει ἄληπτόν τε, ὅλη ὅλως ἐξίσταται, ἐκπλήττεται δέ πλέον