Lectio 1

Beda. Dixerat evangelista, dominum trans iordanem abiisse, tuncque Lazarum contigit infirmari; unde dicitur erat quidam languens Lazarus a bethania. Hinc est quod in quibusdam exemplaribus copulativa coniunctio et posita invenitur, ut sequentia verba superioribus connexa videantur.

Interpretatur autem Lazarus adiutus.

Inter omnes enim mortuos quos dominus suscitavit, hic magis ab eo adiuvatur, quem non solum mortuum, sed quatriduanum suscitavit. Augustinus in ioannem. Inter omnia enim miracula quae fecit dominus, Lazari resurrectio praecipue praedicatur. Sed si attendamus quis fecerit, delectari debemus potius quam mirari. Ille suscitavit hominem qui fecit hominem: plus enim est hominem creare quam resuscitare. Infirmabatur autem in bethania Lazarus; unde dicitur a bethania de castello mariae et marthae sororum eius; quod castellum erat proximum hierosolymis. Alcuinus. Et quia plures feminae huius nominis erant, ne erraremus in nomine, ostenditur ex notissima actione; nam sequitur maria autem erat quae unxit dominum unguento, et extersit pedes eius capillis suis, cuius frater Lazarus infirmabatur. Chrysostomus in ioannem. Igitur primum quidem illud necessarium discere, quoniam haec non fuit illa meretrix quae in Luca legitur: haec enim honesta fuit, et studiosa circa christi susceptionem. Augustinus de cons. Evang.. Vel aliter.

Hoc dicens ioannes attestatur Lucae, qui hoc in domo Pharisaei cuiusdam simonis factum esse narravit: iam itaque hoc maria fecerat. Quod autem in bethania rursus fecit, aliud est, quod ad Lucae narrationem non pertinet, sed pariter narratur a tribus.

Augustinus de verb. Dom..

Invaserat igitur Lazarum pernicies inimica languoris; miserandi hominis corpus quotidie edax febris incendium consumebat.

Aderant autem duae sorores languenti, et casum dolentes, iuvenis aegrotantis lectulo iugiter inhaerebant; unde de eis mox subditur miserunt ergo sorores eius ad eum, dicentes: domine, ecce quem amas infirmatur.

Augustinus in ioannem.

Non dixerunt: veni et sana; non ausae sunt dicere: ibi iube, et hic fiet; sed tantummodo ecce quem amas infirmatur.

Chrysostomus. Per hoc enim ad miserendum volunt attrahere christum; adhuc enim ei quasi homini intendebant.

Ideo autem non iverunt ad christum, sicut centurio et regulus, sed mittunt, quia vehementer confidebant de christo, propter multam familiaritatem quam habebant ad eum, et quia a luctu detinebantur.

Theophylactus. Et quia mulieres erant, quas non decet de facili domo exire.

Multam autem devotionem et fidei magnitudinem exprimunt, dicentes ecce quem amas infirmatur: tantam enim potentiam in domino esse credebant, quod mirum videretur qualiter virum sibi dilectum infirmitas potuerit occupare.

Sequitur audiens autem iesus dixit eis: infirmitas haec non est ad mortem: quia ipsa mors non erat ad mortem, sed potius ad miraculum: quo facto crederent homines in christum et vitarent veram mortem; unde sequitur sed pro gloria dei. Ubi ex obliquo dominus deum se dixit, contra haereticos qui dicunt, quod filius dei non sit deus. Pro gloria ergo cuius dei? audi quod sequitur: ut glorificetur filius dei per eam, scilicet infirmitatem. Chrysostomus.

Hoc autem ut non est causale, sed eventus; nam evenit quidem aliunde infirmitas, usus est autem ea in gloriam dei.

Sequitur diligebat autem iesus martham et sororem eius mariam et Lazarum.

Augustinus. Ille languens, illae tristes, omnes dilecti. Habebant ergo spem, quoniam diligebantur ab eo qui est dolentium consolator, languentiumque sanator. Chrysostomus. Per hoc etiam erudit nos evangelista non tristari, si qua infirmitas facta fuerit circa bonos viros et dei amicos.