Lectio 2

Chrysostomus in ioannem.

Quia maxime dei hoc est proprium, aeternum et sine principio esse; hoc primum posuit: deinde ne quis audiens in principio erat verbum, ingenitum verbum dicat, confestim hoc removit dicens et verbum erat apud deum. Hilarius de Trin..

Sine principio enim est apud deum, et qui abest a tempore, non abest ab auctore.

Basilius.

Rursus hoc dicit propter blasphemantes quod non erat. Ubi ergo erat verbum? non in loco incircumscriptibilia continentur.

Sed ubi erat? apud deum: neque pater loco, neque filius circumscriptione aliqua continentur. Origenes in ioannem. Utile est etiam inducere, quod verbum dicitur ad aliquos fieri, puta ad Osee, vel Isaiam, aut ieremiam: ad deum autem non fit, quasi prius non ens apud ipsum: ex eo igitur quod iugiter est in eo, dicitur et verbum erat apud deum: quia nec a principio a patre separatus est.

Chrysostomus in ioannem.

Non etiam dixit: in deo erat, sed apud deum erat, eam quae secundum hypostasim eius est aeternitatem nobis ostendens.

Theophylactus. Videtur autem mihi quod Sabellius ex hoc dicto subversus est. Ipse enim dicebat, quod pater et filius et spiritus sanctus una est persona, quae aliquando ut pater apparuit, aliquando ut filius, aliquando ut spiritus sanctus.

Manifeste vero confunditur ex hoc verbo: et verbum erat apud deum. Hic enim evangelista alium declarat esse filium, alium deum, scilicet patrem.