Lectio 6

Beda.

Superius evangelista narravit quid dominus ierusalem adveniens gesserit; nunc vero eodem hierosolymis commorante, quid ab aliis erga eum actum fuerit refert; unde dicitur cum autem esset hierosolymis in Pascha in die festo, multi crediderunt in nomine eius, videntes signa quae faciebat. Origenes. Respiciendum autem quomodo ex signis eius plerique videntes credebant in eum. Non enim dicitur prodigia fecisse hierosolymis, nisi forte, cum facta sint, in Scripturis non habeantur.

Animadverte vero si possibile est in miraculis deputari quod fecerit flagellum ex funiculis, et cunctos ex templo propulerit.

Chrysostomus in ioannem. Prudentiores autem fuerant discipuli, qui ad christum accesserant, non propter signa sed propter doctrinam; nam grossiores quidem per signa trahuntur, rationabiliores vero per prophetias seu doctrinam; unde subditur ipse autem iesus non credebat semetipsum eis. Augustinus in ioannem.

Quid sibi vult hoc illi credebant in nomine eius, et ipse iesus non credebat semetipsum eis? an forte non credebant ei, et fingebant se credidisse? sed non diceret evangelista multi crediderunt in nomine eius. Magna ergo res et mira. Credunt homines in christum, et christus non se credit hominibus, praesertim quia filius dei est, et utique volens passus est, et si nollet, nunquam pateretur.

Sed tales sunt omnes catechumeni.

Si dixerimus catechumeno: credis christo? respondet: credo, et signat se. Si interrogemus eum: manducas carnem filii hominis? nescit quid dicimus, quia iesus non se credidit ei. Origenes in ioannem.

Vel dicendum, quod iesus non se credidit credentibus in nomine eius, et non in illum. In illum enim credunt qui angustam viam vadunt ducentem ad vitam: qui autem credunt signis, non in eum, sed in nomine eius credunt. Chrysostomus.

Vel hoc dicit, quia non confidebat in eis ut in discipulis perfectis, neque committebat eis omnia dogmata, ut iam firmiter fidelibus fratribus: non enim intendebat exterioribus verbis, ad mentem eorum intrans, et tempus opportunum manifeste sciens; unde sequitur eo quod ipse nosset omnes, et quia opus non erat ut quis testimonium perhiberet de homine: ipse enim sciebat quid esset in homine. Scire enim ea quae sunt in corde hominum, est dei, qui solus corda plasmavit. Non indiget ergo testibus, ut propriorum plasmatum mentem addiscat.

Augustinus. Plus etiam noverat artifex quid esset in opere suo, quam ipsum opus quid esset in semetipso. Nam et Petrus non noverat quid in ipso esset quando dixit: tecum ero usque ad mortem; sed dominus noverat quid esset in homine, dicens: priusquam gallus cantet, ter me negabis. Beda. Quapropter monemur ut nunquam de conscientia nostra securi simus, sed semper solliciti formidemus: quia quod nos latet, aeternum arbitrum latere non valet.