Lectio 8

Augustinus in ioannem.

Dicturi eramus christo: tu iudicabis, et pater non iudicabit; nonne ergo secundum patrem iudicabis? et ideo adiecit non possum ego a me facere quidquam. Chrysostomus in ioannem. Hoc est, non extraneum neque dissimile his quae vult pater, a me fieri videbitis; sed sicut audio, iudico: in quo nihil aliud ostendit quam quoniam impossibile est eum aliquid aliud velle quam quod pater vult: hoc est, ita iudico ac si ipse pater esset qui iudicaret. Augustinus in ioannem.

Cum ageretur de resurrectione animarum, non dicebat audio, sed video.

Audio enim nunc dicit, tamquam praecipientis patris imperium. Iam ergo sicut homo loquitur, quo maior est pater. Augustinus contra Arianos. Vel aliter. Dicit filius sicut audio iudico, sive ex humana subiectione, quia filius hominis est, sive secundum illam incommutabilem simplicemque naturam quae sic est filii, ut tamen ei de patre sit: in qua natura non est aliud audire, aliud videre, aliud esse. Unde ab illo est ei audire, et videre a quo illi est ipsum esse. Et ideo sicut audit iudicat: quia sicut genitum est verbum, ut idem verbum sit veritas, ita secundum veritatem iudicat.

Sequitur et iudicium meum iustum est: quia non quaero voluntatem meam, sed voluntatem eius qui misit me patris. Hoc enim dicens, ad illum hominem voluit referre intentionem nostram qui voluntatem suam quaerendo, non eius a quo factus est, non habuit iustum iudicium de seipso: sed iustum iudicium habitum est de ipso. Ipse quippe faciens voluntatem suam, non dei, moriturum se esse non credidit; sed hoc iudicium eius iustum non fuit. Denique fecit, et mortuus est: quia iudicium dei iustum est, quod iudicium facit dei filius, non quaerendo voluntatem suam, cum sit etiam hominis filius: non quia ipsius in iudicando nulla voluntas est, sed quia non ita est voluntas eius propria ut sit a voluntate patris aliena.

Augustinus in ioannem. Non ego quaero voluntatem meam propriam, idest filii hominis, quae resistat deo: faciunt enim homines voluntatem suam, non dei, quando faciunt quod volunt, non quod iubet deus. Quando autem ita faciunt quod volunt, ut tamen sequantur voluntatem dei, non faciunt voluntatem suam. Vel ideo dicit filius non quaero voluntatem meam: quia christus non est de se, sed de patre suo est. Chrysostomus.

Ostendit enim non aliam esse patris voluntatem praeter suam, sed unam utriusque. Si vero humanius hoc loquitur, ne mireris: hominem enim purum adhuc eum aestimabant. Inde igitur suum iudicium iustum esse dixit, unde quilibet alius excusans dixisset; qui enim sua vult statuere, in suspicionem deveniet de corruptione iustitiae; qui vero non suis innititur, quam occasionem habebit ut iniusta iudicet? Augustinus in ioannem.

Filius unicus dicit non quaero voluntatem meam: et homines volunt facere voluntatem suam. Faciamus ergo voluntatem patris, christi, et spiritus sancti: quia horum una voluntas, una potestas, una maiestas est.