Lectio 10

Chrysostomus in ioannem.

Quia dominus supra meminit et ioannis, et testimonii dei, et operum suorum, ut eos ad seipsum attraheret, probabile erat multos suspicari quod haec diceret, gloriam hominum amans; et ideo contra hoc dicit claritatem ab homine non accipio; hoc est, non indigeo. Non enim est mea natura talis ut indigeat quae ab hominibus est gloria. Si enim sol a lucernae lumine non recipit adiectionem, multo magis ego humana gloria non indigeo. Alcuinus. Vel claritatem ab hominibus non accipio; idest, laudem humanam non quaero: non enim veni ut honorem ab hominibus acciperem carnalem, sed honorem hominibus darem spiritualem. Non ergo ideo hoc loquor ut gloriam meam quaeram, sed condoleo vobis errantibus, et volo vos reducere ad viam veritatis; unde dicit sed cognovi vos, quia dilectionem dei non habetis in vobis. Chrysostomus.

Quasi dicat: ideo hoc dixi, ut convincam vos quoniam propter amorem dei me non persequimini: etenim ipse testatur mihi et per opera et per Scripturas. Oportebat igitur ut sicut me abiciebatis, aestimantes esse deo contrarium, ita nunc ad me veniretis, si deum amaretis; sed non amatis.

Non autem ab his solum, sed etiam a futuris hoc ostendit, dicens ego veni in nomine patris mei, et non accepistis me.

Si alius venerit in nomine suo, illum accipietis.

Ideo dicit se in nomine patris venisse, ut omnem abscindat occasionem indevotionis. Alcuinus. Ac si dicat: ideo veni in mundum ut per me glorificetur nomen patris, quia patri omnia attribuo.

Dilectionem ergo dei non habebant, quia nolebant eum recipere qui patris venerat facere voluntatem. Antichristus autem veniet in nomine non patris, sed suo, ut non gloriam patris, sed suam quaerat.

Quia enim Iudaei noluerunt recipere christum, poena peccati huius congruet ut recipiant Antichristum; ut qui nolunt credere veritati, credant mendacio. Augustinus de verb. Dom.. Sed audiamus et ioannem: audisti quia Antichristus venit, et nunc Antichristi multi facti sunt. Quid autem expavescit in Antichristo, nisi quia nomen suum honoraturus est et nomen domini contempturus? quid aliud facit qui dicit: ego iustifico, nisi boni fuerimus, peristis? ergo vita mea ex te pendebit, et salus mea ex te religabitur. Ita ne oblitus sim fundamentum meum? nonne petra erat christus? chrysostomus. Sic igitur irrefragabilem indevotionis eorum ponit demonstrationem; quasi dicat: si ut amantes deum me persequeremini, multo magis in Antichristo hoc vos facere oporteret: ille enim non dicit se a patre missum, neque secundum voluntatem illius venire; sed e contrario ea quae sibi non congruunt rapiens, super omnia deum se esse dicet.

Manifestum est igitur quod livoris persecutio erat qua christum persequebantur, et odii in deum. Deinde causam eorum infidelitatis ponit, dicens quomodo vos potestis credere qui gloriam ab invicem accipitis, et gloriam quae a solo deo est non quaeritis? hinc enim rursus ostendit quoniam non quae dei sunt intendebant, sed propriam volebant passionem defendere. Alcuinus. Magnum igitur vitium est iactantia, et humanae laudis ambitio, quae de se vult aestimari quod de se non habet. Ideo enim non possunt credere, quia superba mens eorum laudari desiderat, et se super alios efferre. Beda.

Hoc autem vitium melius caveri non potest, quam ut ad conscientias nostras redeamus, nosque pulverem esse consideremus; et si quid nobis boni inesse deprehendimus, non nobis, sed deo ascribamus. Instruimur etiam ut semper nos tales exhibeamus quales ab aliis videri desideramus.

Denique possent ipsi respondere: ergo accusabis nos apud patrem? et ideo eorum quaestionem praeveniens subdit nolite putare quia ego accusaturus sim vos apud patrem. Chrysostomus. Quia scilicet non veni damnare, sed salvare.

Est qui accusat vos, Moyses, in quo vos speratis. Sicut enim de Scripturis supra dixit in quibus putatis vitam aeternam habere, ita et de Moyse ait in quo vos speratis, ex propriis eos ubique capiens.

Sed dicent: qualiter nos ille accusabit? quid tibi et Moysi commune, qui sabbatum solvisti? et ideo subdit si enim crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi; de me enim ille scripsit. Haec ex superioribus constitutionem habent: cum enim in confessionem deductum sit quod a deo veni, ab operibus, a voce ioannis, a patris testimonio, manifestum est quod Moyses eos accusabit; etenim dixit: si quis venerit signa faciens et ad deum ducens, et futura praedicens cum veritate, oportet ei obedire. Christus autem haec omnia fecit; nec ei crediderunt. Alcuinus forsitan autem more nostro posuit, non quia dubitatio sit in deo. Scripsit autem de christo Moyses dicens: prophetam vobis suscitabit deus de fratribus vestris: tamquam me ipsum audietis.

Augustinus contra faustum. Sed et omne quod scripsit Moyses, de christo est, idest, ad christum omnino pertinet, sive quod eum figuris rerum vel gestarum vel dictarum praenuntiet, sive quod eius gratiam, gloriamque commendet.

Sequitur si autem illius litteris non creditis, quomodo verbis meis credetis? theophylactus. Quasi dicat: ipse etiam scripsit, et apud vos libros reliquit, ut si forte oblivisceremini, de facili recordari possitis; et cum scriptis non credidistis, quomodo verbis meis non scriptis credetis? Alcuinus. Ex hoc etiam colligitur, quia qui legis praecepta, quae rapinam et alia mala prohibent, implere negligunt, et dicta evangelii, quae perfectiora et subtiliora sunt, implere non valent. Chrysostomus.

Et quidem si attenderent his quae dicebantur, oportebat quaerere, et ab eo discere quae sunt illa quae Moyses de eo scripsit; sed silent: talis enim est nequitia, ut quicquid dicat aliquis vel faciat, maneat proprium venenum conservans.