59

Οὐδεὶς εἰς τόσον προεληλύθει ἀγνοίας ὥστε καὶ βασιλέως ὀργὴν ἀγνοεῖν καὶ τὴν τοῦ καιροῦ μὴ εἰδέναι πικρίαν, ὁπόση ἦν καὶ ὅπως ἐφῆπται πᾶσι, καὶ μᾶλλον τοῖς πλησιάζουσι· καὶ τί γάρ, εἰ μὴ πόρρω τῶν ἡμετέρων ἔτυχεν ὢν κἀκ γένους ἀλλοδαπός; Πλὴν ἐπεὶ ξυμβαίνει 75 δουλοῦσθαι, ὅρκοις καὶ συνθήκαις ἐπὶ πίστει ξυνισχημένους, οὐδὲν ἀπεικὸς καὶ πάσχειν ἀνήκεστα, δοκοῦν ἐκείνῳ, κἂν μηδεὶς ἐποτρύνοι ἐπηρεάζων τῷ πεισομένῳ. Ὅπου τοίνυν τῆς αἰτίας καὶ ὁ δράσας ἀφεῖται τοῖς τὰ τῆς μοναρχίας ἐπισταμένοις ἴδια, σχολῇ γ' ἂν ἁλῷεν ἄλλοι, συκοφαντεῖν ὑπονοούμενοι καὶ ἐξάπτειν τὰ τῆς ὀργῆς. Γέγονε ταῦτα καὶ παρῆλθε, καὶ τὸ περὶ τοιούτων ἀρτίως διεξιέναι ὅμοιον ὥσπερ ἂν εἰ περὶ νεκρῶν ὅπως ἐντεῦθεν ἀπῆλθον ἐπολυπραγμονοῦμεν· ὡς γὰρ ἐκεῖ τὸ χρεὼν ἀναγκαῖον, κἂν νόσος ἐνσκήψῃ, κἂν μή, οὕτως ἐνταῦθα τὸ παθεῖν ἐγγὺς τοῦ χρεών, κἂν εἶεν οἱ λόγους ὑποβαλλόμενοι, κἂν μὴ εἶεν· καὶ τὸ τεταγμένον ὑπ' ἄλλῳ καὶ δοῦλον ὄντα ὅσον εἰς λύπην παθεῖν δικαίως, τοσοῦτον εἰς παραμυθίαν τὸ ἀδίκως, κἂν τὰ μέγιστα πάσχοι, παθεῖν. Ποῦ τοίνυν καιρὸς τῶν τοιούτων ἡμῖν, οὕτως ἔχουσι, τῶν πραγμάτων μεμνῆσθαι καὶ μηδὲν προσῆκον ὑμῖν ἔγκλημα περιάπτειν; Τὸ δ' ὑμᾶς παρὰ τοῦ βασιλέως τιμᾶσθαι τοῖς μείζοσιν ἀξιώμασιν οὐ θέλημα μόνον ἦν βασιλέως καὶ σχέσις περὶ ὑμᾶς ἄκαιρος καὶ ὁρμή τις ἄλογός τε καὶ περιττήμαίνοιτο ἄν τις, εἰ οὕτως ὑπονοοῖτο, ἀλλὰ τὰ ὑμῖν προσόντα πλεονεκτήματα καὶ τὸ ὑπὲρ τοὺς πολλοὺς εἰδέναι καὶ λέγειν καὶ πράττειν καὶ ἡ πρὸς ἐκεῖνον ἄδολος πίστις καὶ καθαρὰ καὶ τὸ τῶν βασιλείων πραγμάτων ὑπερπονεῖν καὶ τἆλλα οἷς ἂν ὁ ἀληθὴς ἀνὴρ σεμνύνοιτο, τοιαύτην ἔχων κατάστασιν, ταῦτα τὴν βασιλέως ἔπειθε γνώμην καλῶς ἔχειν ὑμῖν καὶ τιμᾶν τοῖς προσήκουσι. Τί δὲ καὶ παρὰ τοῦτο καί τις ἠδίκηται; Ὥσπερ ἂν οὐκ ἄλλως ἦν τοὺς ἄλλους τιμᾶσθαι, εἰ μὴ ἐν ἐσχάτῃ τάξει ὑμεῖς τάττοισθε. Εἰ μὲν γὰρ οὕτως ἦν τὸ τοὺς ἄλλους τιμᾶσθαι ἐκ τοῦ ὑμᾶς παρορᾶσθαι, καλῶς ἂν εἶχεν ὑμᾶς ἐν αἰτίαις εἶναι· ἐπεὶ δὲ ἦν ἅμα καὶ ὑμᾶς τιμᾶσθαι καὶ τοῖς ἄλλοις οὐδὲν ἧττον τὰ τῶν ἀξιωμάτων ὡς εἰκὸς προσνέμεσθαι, καὶ τοὺς μὲν τὰ οἰκεῖα ἔχειν, τοὺς δὲ καὶ λαμβάνειν παρὰ βασιλέως τὰ σφίσι προσήκοντα, ποῦ δίκαιον, εἰ μὴ ἦν ἄμφω καὶ ἐνεχώρει, οὕτω δοκοῦν βασιλεῖ, ὅμως ὑμᾶς, δεξιᾶς πειρωμένους τῆς τύχης, αἰτίους τῆς ἐκείνων δυσπραγίας κρίνεσθαι; Παῦσαι τοίνυν τοιούτους λογισμοὺς στρέφων ἐν τῇ ψυχῇ, ἐξ ὧν συμβαίνει οὐκ ὀλίγα λυπεῖσθαι καὶ τοὺς ἀκούοντας, ὡς ἔγωγε, πολλὰ ἂν εἰπεῖν ἔχων περὶ τούτων, ἓν καὶ μόνον ἐρῶ, ὡς, εἴπερ ἐπ' ἀλλοδαπῆς ἦτε τοιοῦτοι ὄντες, πολλὰ ἂν ηὐξάμην ἂν ἐν ἀκαρεῖ, εἴπερ οἷόν τε, τοῖς ἡμετέροις, οὕτως καὶ μᾶλλον ἔχουσιν, ἐπιστῆναι, ἢ ἀλλ' ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ 77 χρήμασι καὶ τρόποις ἑτέροις ζητεῖν τὴν ὑμετέραν πρὸς ἡμᾶς ἄφιξιν καὶ ἀξιοῦν ἐπιστάντας τῶν ἡμετέρων ἀντιλαμβάνεσθαι. Σὺ δέ, ὥσπερ ἂν ἀξιώτερος ἄλλος ἦν εἰς κηδεμονίαν βασιλικήν, τὴν ἡμετέραν βούλησιν ἀνα μένεις. Τίς τοίνυν ἱκανὸς ἀναλύειν ψῆφον βασίλειον; Τίς δὲ παρὰ σὲ τὸ ἐχέγγυον ἔχων φανεῖται ἐπὶ μεγίστῃ τοιαύτῃ προσεδρείᾳ καὶ βασιλικοῖς πράγμασι; Σὺ γὰρ καὶ ταῖς ἀξίαις προέχεις καὶ συνέσει, ὡς οὐδὲν ἐλλείπων, ὑπερτερεῖς. Ἄρχε τοίνυν, καὶ προνόει μὲν βασιλέως, προνόει δὲ καὶ τῶν τῆς τῶν Ῥωμαίων ἡγεμονίας πραγμάτων, καὶ ἡμεῖς εὐπειθοῦντες ἑψόμεθα· οὐ γὰρ πάντες ἄρξομεν, οὐδὲ πάντες ἐπιτάττειν ἔχομεν· ἄναρχον γὰρ τὸ πολύαρχον. Ἐπεὶ δ' ἕνα προέχειν μετὰ βασιλέα τῶν ἀναγκαίων ἐστί, τίς ἄλλος καὶ προάρχειν ἄξιος, εἰ μὴ ὁ ταῖς ἀξίαις ὑπερφερόμενος; Τὸ γοῦν ἐμὸν ὅσον ἦν εἰπεῖν, εἴρηται· ὅτῳ δ' ἑτέρως δοκεῖ, καλὸν ἐξειπεῖν τέως· οὐ γὰρ δέος κωλύσει, καὶ ἀκουσόμεθα, ἂν ἄλλως τέως ἔχοι τις λέγειν. Ἀλλὰ μηδέ τις τῶν πάντων, ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων ἔστι μανθάνειν, μᾶλλον δὲ καὶ ἐξ ὧν ἀκούω λεγόντων, ἀμφιγνωμονήσοι πρὸς τὰ λεγόμενα.» Ταῦτα τοῦ μεγάλου κονοσταύλου διεξελθόντος, οἱ ἐν τέλει πάντες, ὡς ἀπὸ μιᾶς ὥσπερ ὁρμῆς καὶ προθέσεως, ὡς δῆθεν μὴ πλέον ἔχοντες λέγειν, ἐμφανεῖς ἦσαν συντιθέμενοι τοῖς ῥηθεῖσι· μᾶλλον μὲν οὖν ὤχθησάν τε καὶ βαρυνομένοις ἐῴκεσαν