333. Dialogus Avari.

1. Quicunque vult salvus esse,
Ut contemnat est necesse

Crimen avaritiae,
Nulla gratis dat avarus,
Largitatis est ignarus,
Virtutis et gratiae.

2. Responsio haec avari:
Nos oportet gloriari

In cruce nummi Domini,
Paupertas non habet leges,
Dum tu tantis rebus eges,

Quae sunt tibi laus homini.

3. Dona gratis, ut sis gratus,
Felix eris et beatus

Et te Deus diliget,
Nam hilarem donatorem,
Largientem more morem,

Deus sibi eliget.

4. Sperne factum linius modi,
Dixit Cato, rem custodi,

Dilige denarium ;
Nam qui sua sic consumit,
Aliena quando sumit,
Vertitur in odium.

5. Vilis opum est acervus,
Quas tu servas quasi servus;

Largitate iungere !
Ut mihi sit laus et honor,
Non meis me rebus conor

Quasi servus subdere.

6. O quam felix, quam amoena
Opulenta fit crumena

Et nummorum copia!
Ubi nummi, ibi census,
Ubi amor, ibi sensus,

Ibi pax et gloria.

7. Cum sis plenus aeris tanti
Tibi prava abundanti

Quid prosunt divitiae?
Ego satur, tu ieiunus,
Fames una, dolor unus

Angit te cottidie.

8. Opes donant quodvis donum,
Nummus solus summum bonum

Et perfecta caritas,
Nam quantitas quantitatum
Et potestas potestatum

Sola nummi quantitas.

9. Quid in nummo nisi forma,
Per quem perit legis norma,

Sepelitur ratio?
Augmentum est falsitatis
Et sepulcrum veritatis,
Mentis est confusio.

10. Opes omne bonum docent.
Et quid mihi verba nocent,

Sit salva pecunia?
Non res meae moriuntur,
Stultitiam patiuntur
Fecunda marsubia.

11. Opes tuae te derident,
Quia dicunt, qui te vident,

Quod opes te capiunt;
Congregando te enervas,
Possidebunt res, quas servas,

Qui te mori cupiunt.

12. Ergo vere, cum mundana
Tam lubrica sint et vana

Sine boni pondere,
Amnis more si defluant,
Divitiae si affluant,

Nolite cor apponere.