476. De sancta Victoria.
Ad Vesperas.

1. Virginis Christi merita beatae
Martyris nec non Victoriae sacrae,
Socii, simul colite devote
Deum laudantes.

2. Quae fido corde suam castitatem
Conjuge spreto monitis sacratae
Collegae suae Anatoliae docta
Obtulit Deo.

3. Suis nam gazis egenis tributis
Perosa sponso dehinc facta suo,
Severa mente praediis squalidis
Exsulem fecit.

4. Adfuit sibi ab illo solamen,

Qui nunquam in se deserit sperantes,
Incolis illis adnotavit eam,
Quibus faveret.

5. Quorum rogatus furvo hinc de antro
Expulit anguem, a quo arcebantur,
Rapido cui su extra illis factus
Virtute Christi.

6. Post hinc per trinos annos in divinis
Laudibus vacans virginibus gregatis,
Quas et instruxit studiis, in quibus
Beari queant.

7. Torvus deinde spiculator adit
Eam precatu adlocutus sponsi,
Ut ad culturam numinum fandorum
Mentem mutaret.

8. Imperiali jussu ensem dextra

Laevaque gestans, monstrum exsecrandum,
Quo sanctam spreto illico percussit
Infelix illam.

9. Sicque ad coeli moenia volavit,
Martyrum choro pie socianda,
Virginum sertis simul inserenda,
Martyr opima.

10. Gloria Deo, qui ubique potens,
Gloria nato simul atque sancto
Spiritui sit omnia per saecla
Hic et in aevum.