119.

1. De supernis sedibus
Missus Dei filius

Condescendens homini,

Partum parans virgini
Contra jus naturae,
Reformare venerat
Hominem, quem fecerat.

Cujus sumens formulam

Culpae solvit maculam
Deitatis jure.
2. Hinc causantur invicem

Deus et natura,
Hinc sua dequeritur

Immutata jura,
Stupens ad insolita
In actorem murmura

Prava dat factura.
Sed creator omnium

Querenti natura
Concludit ex integro

Deitatis jura,
Cujus ad eximia
Singula dominia

Pavet creatura.

3. Ad hoc si quis stupeat

Mirabile commercium,
Divinae potentiae

Ut imponat terminum,
Cui carnis assumptio

Nil detraxit penitus,
Hoc in carne remanens

Quod fuit divinitus.
Humanae infirmitas

Gaudeat naturae,
Sic dotata coelitus

Deitatis jure.

4. Jura postliminii
Restauravit homini,
Libertas et patria,

Paradisi janua
Panditur continuo

Sublato repagulo
Inobedientiae.
Divinae clementiae
Decantemus igitur

Laudes reverenter,
Qui salvavit hominem

Ita sapienter.