417. De sancta Scholastica.

Ad Vesperas.

1. Christe, tuorum robur athletarum,
Sertum sanctarum decus animarum,
Corda tu sursum modo nostra tolle,
Jesu benigne.
2. Muta sermone guttura redita
Sanctum de alto mentibus afflando,
Quatenus fibra queant resonare
Gesta tuorum.

3. Mundi vergente vespera beata
Oritur virgo, alme consecrata
Jugo suavi, teneris sub annis
Collum reclinat.

4. Anni decurso circulo superno
Semel invisens Benedictum fratrem,
Pabula vitae avide delambit
Ducta amore.

5. Qui cum ad mensam sacra loquerentur,
Denique fratri dedicata ait:
Tuos paulisper hicce gressus fige,
Precor obnixe.

6. Crepusculare ceperant jam astra,
Quando baec fratri suggerit affatu,
Sine, te rogo, tale affectare,
Dux zelo promit.

7. Situm jam extra monacho non licet
Cellulae suae stabilire callem
Et concursare, fas non datur jure
Prorsus omnino.

8. Post haec insertis mensae caput orans,
Clangorant astra, ingens latex ruit,
Sicque coacte Benedictus inquit:
Pater tibi parcat.

9. Parce nunc nostris, Deus alme, culpis
Tenua morbum, releva jacentes,
Mundi qui totam machinam gubernas
Trinus et unus.