Lectio 3

Et qui non accipit crucem suam.

Ita dictum est quod qui amat patrem etc. Immo dico plus: qui amat seipsum plusquam me, non est me dignus. Quia nihil potest replere totum affectum nisi deus. Et ideo Deut. VI, 5: diliges dominum deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, ex tota fortitudine tua.

Unde dicit qui non accipit crucem suam et sequitur me, non est me dignus. Intelligit, quod qui non est paratus etiam mortem pati propter veritatem, et illam maxime mortem, scilicet mortem crucis non est me dignus: immo etiam debet gloriari de cruce, sicut habetur ad Gal. Ult., 14: mihi autem absit gloriari nisi in cruce domini.

Et in hoc praenuntiat mortem suam, et modum mortis; I Pet. II, 21: christus passus est pro nobis, vobis relinquentes exemplum, ut sequamini vestigia eius.

Item aliter exponitur. Quia ille crucem accipit, qui carnem affligit, ut habetur ad Gal. V, 24: qui christi sunt, carnem suam crucifixerunt cum vitiis et concupiscentiis suis etc.. Item crux fertur in corde, quando contristatur pro peccato, ut dicebat apostolus, II Cor. XI, 29: quis scandalizatur, et ego non uror? item non sufficit istud, nisi sequatur dominum.

Unde et sequitur me. Si ieiunas, si compateris proximo, non propter me, non es me dignus. Magnum est enim sequi dominum, ut habetur Eccli. XXIII, 38: gloria magna est sequi dominum.

Sed possent dicere, quid inde habebimus? ideo ostendit poenam inobedientium; unde dicit qui invenit animam suam, perdet eam. Anima sumitur pro vita. Aliquis quando est in periculo amittendi denarios, consuevit dicere: amisi denarios; et si liberetur a periculo, dicit se invenisse denarios.

Similiter si aliquis est in periculo corporis, et aliqua occasione liberatur, dicit invenisse vitam suam. Qui ergo invenit vitam suam, et in periculo fuerit propter me, et neget me, ut inveniat vitam, non est me dignus. Et qui perdiderit animam, idest vitam, idest si exposuerit se morti propter me, inveniet eam; prov.

C. VIII, 35: qui me invenerit, inveniet vitam, et hauriet salutem a domino.

Qui recipit vos, me recipit. Hic ponit remedium. Tu dicis quod ita faciamus.

Unde poterimus vivere? da nobis indulgentiam.

Sicut Papa dat legatis potestatem indulgendi, ita dat dominus mercedem recipientibus eos. Et ponit tria, quorum duo pertinent ad minores. Dicit ergo. Qui recipit vos, me recipit: quia deum habebunt, quia vos estis membra mea, quia membrum de membro.

Unde me recipit.

Sed possent dicere: tu es pauper: non est magnum recipere pauperem, sive te. Immo qui me recipit, recipit eum qui me misit, quia, sicut habetur Io. V, 23, qui honorificat filium, honorificat et patrem meum. Magnum est deum habere hospitem, sicut Abrahae reputatum est ad laudem, ut habetur hebr.

C. XIII, 2.

Item aliud consequetur, scilicet mercedem prophetae. Unde qui recipit prophetam in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet. Duo excellentia sunt in propheta.

Scilicet prophetia, ioel II, 28: effundam de spiritu meo super omnem carnem, et prophetabunt filii vestri, et filiae vestrae, item donum iustitiae; I ad Cor. I, 30; ex ipso autem vos estis qui factus est nobis sapientia et iustitia. Qui recipit prophetam in nomine prophetae.

Potest sic intelligi: qui recipit prophetam in nomine prophetae, idest eo quod propheta est, mercedem prophetae recipiet.

Vel aliter. Tu dicis quod recipiamus apostolos: sed venient aliqui pseudoprophetae, vel pseudoapostoli. Ideo dicit: non facio vim de veritate, sed de nomine. Quia qui in nomine prophetae recipit, mercedem habebit. Et quam? eamdem quam haberes si verum prophetam reciperes. Unde dicit mercedem prophetae, idest quam haberet pro propheta.

Item non facit vim quis sit ille, utrum unus vel alter. Qui enim recipit prophetam, recipit mercedem prophetae, quia propheta inde pronior est ad exercendum opus suum; quia non solum qui faciunt, mercedem recipiunt, sed etiam qui facientibus consentiunt, ut habetur Rom. I in fine. Unde si cooperaris ad bonum, de bono illo recipis mercedem; si ministras subsidia vitae, accipis mercedem; quia aliter non posset officium implere. Et idem est quod sequitur: qui recipit iustum in nomine iusti, mercedem iusti accipiet.

Sed posset dicere aliquis: si veniret Petrus, vel elias, libenter reciperem eum; ideo subdit et quicumque potum dederit uni ex minimis, idest fidelibus, ut habetur inf.

C. XXV, 40: amen dico vobis, quod uni ex his fratribus meis minimis fecistis, mihi fecistis etc.; quasi dicat: non curo utrum magni vel parvi sint.

Posset aliquis dicere: pauper sum; non habeo quid dare; ideo addit calicem aquae frigidae: non dicit aquae calidae propter inopiam lignorum, ne posset se sic excusare; unde vult dicere: quicquid minimum fecerit, habebit mercedem suam. Et hoc confirmat dicens, amen dico vobis, non perdet mercedem suam; Is. XL, 10: ecce dominus veniet; et sequitur: et merces eius cum illo, et opus illius coram illo.