CAPUT XV.

De nunc aeternitatis.

Sequitur de nunc aeternitatis, de quo dicit Boetius in libro V de Consolatione philosophiae , quod nunc stans et non movens sese, semper aeternitatem facit. Quod melius intelligitur facta comparatione ad nunc temporis, imaginemur igitur lineam, et sit a g, et B sit punctum, et moveatur in illa linea ab a in c distinguens prius a posteriori. Prima autem parte pertransita, posteriorem dicimus pertranseundum. Similiter intelligo per a. G totum tempus, per b autem intellige ipsum nunc temporis, quod continue movetur ab a in o : et quod pertransitum est dicimus praeteritum. : quod autem pertranseundum est, dicimus futurum. Et sicut in linea ipsum B movens semper subtrahit a posteriori, et addit priori : sic ipsum nunc semper sub t rahit futuro, et addit praeterito . Et etiamsi B punctum staret in a et non moveretur, non esset prius nec posterius in linea. Sic si nunc temporis stetisset in principio temporis, non fuisset nunc praeteritum, nec futurum. Cum hoc autem nunc temporis imaginemur nunc aliquod quod stetisset ab aeterno, jam omnino in ista aeternitate non esset praeteritum vel. futurum, sed. totum praesens et fotum simul : ita quod est in aeternitate, sed non in tempore. Tota enim aeternitas est quoddam nunc indivisibile. Sed jam videtur quoddam summe mirabile, quod ipsum nunc aeternitatis, cum sit quoddam indivisibile, tamen extendit se per totum tempus, totum capiens etiam infinitum tempus. Item totum tempus capit, et tamen totum stat cum quolibet instanti temporis. Exemplum autem hujus est bonum, quod anima est in toto corpore, et tamen tota in qualibet parte. Item etiamsi anima simplex sit, partem et partem non habens sicut corpus, tamen per totum corpus se extendit. Adhuc est hic quoddam mirabile, quod in nunc aeternitatis quod est indivisibile, continetur tempus quod est divisibile in infinitum, et quod partes priores habet et posteriores. Exemplum ad. hoc intelligendum tale est. Dicit Augustinus, quod in eodem instanti temporis est radius solis in Oriente et Occidente, subito totum nostrum hemisphaerium illuminans. Hic igitur contingit reperire, quod in unico nunc temporis est prius et posterius in infinitum : quoniam naturaliter, etsi non secundum tempus, primo illuminatur sive immutatur pars propinquior, id est, propinquissima aeris, quam illa quae remotior est : et pars illa remotior, quam illa quae magis remota est : et sic contingit in infinitum partes invenire. Ex praedictis patet quid sit dicere, Deus est, Deus fuit, Deus erit: est enim sensus, Deus est in nunc aeternitatis, cui coexistit praeteritum tempus, praesens et futurum. Fatet etiam solutio cujusdam argumenti, quo probatur quod.Deus quidquid scit, nunquam sciet ejus contradictorie oppositum. In eodem enim instanti impossibile est scire aliquid contradictorie oppositum, sicut Socratem sedere et Socratem non sedere : sed nunc aeternitatis in infinitum est simplicius nunc temporis : ergo cum Deus sciat in nunc aeternitatis quidquid scit, nunquam sciet duo contradictione opposita : quod falsum est : scit enim me esse dum sum, et scit me non esse dum non sum. Patet solutio, inquam : quoniam nunc aeternitatis est cum qualibet parte temporis.