CAPUT VII.

In quo probatur ex principiis prius inductis, quod nullum perpetuum cadit sub corruptione et generatione.

Ex his ergo quae praemisimus, dicimus per diffinitiones ejus quod est generabile, et ejus quod cadit sub corruptione sive quod est corruptibile, quod si aliquis dicat quod alicui rei quae signata est in natura, et est existens secundum actum, est potentia vel virtus ad res multas oppositas in tempore infinito, tunc secundum praedicta non significat aliud, nisi quod illa res non facit actiones suarum oppositarum in tempore et virtutum, sed facit eas in tempore uno simul: quia sicut diximus, infinitum tempus non est interpositum vel interceptum aliquo tempore distinguente partem ejus unam ab alia : quod si esset interceptum tempore distinguente, oporteret quod infinitum tempus esset finitum. Si ergo hoc est secundum quod diximus, et dicatur quod res aliqua quae est cadens sub corruptione, tamen est semper secundum omne tempus infinitum, tunc illa res necessario est illa quae est non cadens sub corruptione : quia aliter non haberet virtutem manendi secundum omne tempus infinitum : et secundum hoc illud quod habet virtutem ut non sit in eo quod cadit sub corruptione, erit in esse in eodem tempore in eo quod non cadit sub corruptione. Sed nos probabimus inferius, quod generatum sequitur id quod est cadens sub corruptione, et non generatum sequitur id quod non est cadens sub corruptione. Ergo eadem res erit generata, et non generata insimul, sicut corrupta et non corrupta : et hoc falsum et impossibile. Falsum autem et impossibile non est nisi ideo quia propositiones ejus sunt falsae et impossibiles, quae propositiones sunt incorruptibile esse generatum, et ingenerabile esse corruptibile. Ergo ipsae propositiones non sunt ponendae ab aliquo Philosopho in naturalibus. Si enim propositiones dictae essent falsae possibiles, tune conclusio posset quidem esse falsa, sed non esset impossibilis. Componitur autem sic syllogismus : omne habens virtutem ad opposita secundum esse et non esse in tempore infinito, est generatum et non generatum : esse autem cadens sub corruptione et perpetuo manens, habet virtutem ad opposita secundum esse et non esse in tempore infinito : ergo omne tale est generatum et non generatum simul secundum tempus unum : et haec conclusio est impossibilis, sicut et praemissae ipsius ex quibus sequitur.

Sic igitur ostensum est, quod omnis res sempiterni esse secundum omne tempus infinitum non cadit sub corruptione, neque sub generatione aliquo modo : namsi caderet sub corruptione, vel si esset generata, tunc esset ei virtus ut aliquando non esset in quodam tempore existens : hoc autem erit manifestum si diffinitiones istorum inspiciantur quae fiunt ex essentialibus sibi. Dico enim diffluendo rem cadentem sub corruptione, quae res corrumpitur, est diffinita aut secundum potentiam ad corruptionem, aut secundum actum. Etsi quidem diffiniatur secundumpotentiam ad corruptionem, dicitur corruptibile, quod est possibile non existere in futuro tempore aliquo determinato et non infinito. Si autem diffiniatur secundum actum corruptionis, dicetur tunc potius corruptum quam corruptibile, quod est primo existens ante corruptionem, et postea non existens secundum actum corruptionis. Generatum autem diffinitur sic ut sit generatum, quod est primo non existens, et deinde habet ac-

tum existendi post non existentiam : et ex his diffinitionibus colligitur, quod uterque istorum est essentialis virtus ad existendum quandoque, et ad non existendum quandoque. Et si hoc est secundum quod diximus, tunc neutrum eorum admittet aliquando virtutem ad existendum quando que, et ad non existendum quandoque. Generatum ergo semper habet virtutem ut quandoque sit et quandoque non sit, et similiter corruptum sive corruptibile . Rem autem sempiternam esse secundum omne tempus est opposita hujus diffinitio : et ideo convenit eidem virtus opposita et virtus generati et virtus corruptibilis remota ab ipsa re sempiterna : et ideo tali rei sempiternae non est virtus ut sit aliquando non existens secundum tempus infinitum, sed habet virtutem ad semper existendum secundum omne tempus infinitum. Istae ergo virtutes uni rei non conveniunt, quod videlicet res una sit semper existens, et ut sit semper non existens, vel etiam non semper existens. Negativam enim ejus quod est semper existere, non est possibile verificari de semper existente, sive negativa illa sit universalis et contraria ei quae est semper existere significans, sive sumatur ut contradictoria ejusdem quae est ac si. diceretur, quod semper existens est non semper existens. Si autem hoc est secundum quod diximus, tunc impossibile est de eodem praedicari ista duo, quod videlicet sit perpetuum et semper existens, et quod sit cadens sub corruptione : et per eamdem necessitatem impossibile est ut res perpetua sit generata : ergo non verificatur de eodem esse generatum et non esse cadens sub corruptione. Ejus enim quod quandoque existit, et quandoque non existit, sunt duo termini diffinientes ipsum, qui sunt termini et generati et cadentis sub corruptione : et unus eorum est prior qui est terminus generati, et alter eorum est posterior qui est terminus corrupti. Impossibile est autem ut sit postremus sine priori : et ubi est prior, ibi necessario est posterior : et ideo si non est terminus prior, non est terminus posterior omnino : quod clarum est per ea quae diximus, hoc est, per essentiales diffinitiones ipsorum : quia essentialis virtus generati est aliquando existere, et aliquando non existere, et non ultimum ejus semper existere, et ista virtus nunquam relinquit ipsum etiam postquam est generatum. Est autem eadem virtus essentialis ei quod est corruptibile : et ideo generatum et corruptibile necessario sunt idem subjecto,licet differant ratione. Si autem hoc est secundum quod diximus, et diffinitio rei sempiternae est, quod non est possibile ipsam in aliquo tempore non esse, tunc impossibile est ut res sempiterna non cadens sub corruptione sit generata : et hoc est contrarium ejus quod dixit Plato de coelo et mundo : quia dixit quod ista sunt generata, et tamen sunt sempiterna non cadentia sub corruptione.

Amplius autem et hoc ex ratione medietatis contrariorum possumus demonstrare. Si enim sumamus contradictoriam ejus quod est cui est virtus quod sit semper ens, ipsa erit hoc cui non est virtus ut sit semper ens : ac si diceremus quod terminus quod semper est ens, contradictoria est id quod est non semper ens : contraria autem primae cui est virius ut sit semper non ens : sicut si diceremus quod contraria ejus quod est semper ens, est ea quae dicit semper non esse sive nunquam esse : hic autem iterum contradictoria est, cui non est virtus ut sit semper non existens : ac si diceremus, quod contradictoria ejus quae dicit semper non ens sive nunquam ens, est ea quae dicit non semper non ens, sive nunquam ens : dico ita, quod cum multa contrariorum habeant media, quod possibile est ut inter duas contrarias quae sunt habere virtutem ad semper existere, et habere virtutem ad semper non exi-

stere sive ad nunquam existere, possibile est cadere aliquod medium. Medium autem illud est possibile ad esse et ad non esse secundum distinctum tempus, quod videlicet aliquando sit, et aliquando non sit : licet enim in contradictione non sit medium, tamen in contrarietate aliquando medium est, quod partem habet unius contrarii, et partem alterius : et tunc non est necessarium alterum inesse contrariorum semper : sed impossibile est ipsa uni et eidem simul inesse. In contradictoriis autem necessarium est alterum inesse, et impossibile est etiam simul uterque inesse eidem : utraque enim dictarum contrariarum sumitur ut negativa alterius contrariarum, et uterque carum quae contrariis contradicunt, conveniunt in hoc quod dicunt non existens : quod tamen secundum aliquod tempus est existens, et existens in quodam tempore non existere in alio tempore : haec enim duo dicit tam contradictoria ejus quae est semper existens, quam contradictoria ejus quae est nunquam existens. Sicut enim haec dicit illa cui non est virtus ut.sit semper existens, quae est contradictoria primae : ita haec idem dicit ista quae dicit, cui non est virtus ut sit semper non existens, quae est contradictoria secundae : haec enim dicit quod sit in quadam parte temporis existens, et in quadam parte temporis non existens. Istae ergo duae contradictiones non sibi sed duabus contrariis per intentiones suas idem dicunt, et super rem unam et eamdem cadunt : ergo una et eadem res est, cui est virtus, ut sit non existens aliquando, et ut sit existens aliquando secundum diversa tempora : et ipsa eadem res media est inter contrarias duas quae sunt semper existere et nunquam existere, sicut diximus nuper in his quae praehabita sunt. Haec autem demonstrare possumus per universales terminos ad nullam materiam determinatam pertinentes, per litteras videlicet, quibus est usus in geometricis demonstrationibus.

Sint ergo signa duorum contrariorum quae nullo modo uni rei convenire possunt, littera a sit habens potentiam vel virtutem ad semper existendum, quod est necessarium et perpetuum inesse : littera autem b sit habens potentiam ad nunquam existendum quod est perpetuum : littera autem c contradictorie sit opposita litterae a, et littera d contradictorie sit opposita litterae b, ita quod c sit signum ejus quod non semper est, sive quod aliquando non est, et d significet id quod nonnunquam est, sive quod aliquando est, sicut vides in hac dispositione oppositionem corum.

AdminBookmark

Dico, quod quia necessarium est de quolibet affirmationem vel negationem esse veram, si aliqua res est de qua non verificatur universalis qua est habere virtutem ad semper manere vel existere, tunc de ea vera erit sua opposita, quae est aliquando non existere. Ponamus ergo quod de eadem re etiam alia universalis negativa non verificetur, quae est nunquam existere, tunc per eamdem necessitatem de eadem re verificabitur etiam illius contradictoria quae est aliquando existere. Res ergo una et eadem de qua nec a nec b verificabitur, necessario erit in quam cadunt et c et d. Ex quo igitur et c et D cadunt in rem unam, significemus eam per litteram unam, et illa sit E, vel quaecumque alia : ergo tunc littera e sola significat medium duarum contrariarum quae sunt a et b. Res enim una de qua neutra duarum contrariarum verificatur universalium, necessario est media inter contrarias : et de illa ambae particulares contradicentes duabus contrariis universalibus verificabuntur : et quia littera e est sola ut littera c et littera d simul, tunc oportet necessario quod littera E sit media duarum contrariarum.

Redeamus ergo, et ostendamus in rebus quod demonstramus universaliter in litteris, et dicamus quod res quae est semper existens, non potest esse generata per hoc quod est contradictoria : quia generatum est aliquando non existens et semper existens, et aliquando non existens sunt contradicentia sibi. Eadem necessitate res semper existens, non potest esse res cadens sub corruptione, quia res cadens sub corruptione est etiam quandoque non existens. Si ergo hoc est secundum quod dictum est, tunc manifestum est et patens, quod tam res generata quam res cadens sub corruptione, non est res semper existens sempiterne. Si enim daretur quod esset sempiterna, tunc esset ei virtus ad semper existendum : et in quantum est generata vel corrupta, esset ei virtus ad non existendum semper : et sic contradictoria verificarentur de eodem : hoc autem omnino impossibile est, sicut saepius dictum est in his quae praeostensa sunt. Falsum ergo fuit dictum Platonis, qui dixit rem generatam perpetuo manere posse : et falsum est dictum aliorum, qui. dixerunt rem ingeneratam et perpetuo existentem in praeterito posse cadere sub corruptione.

Amplius autem hoc ipsum ex propriis istorum diffinitionibus possumus probare. Res enim non cadens sub generatione quae nullo modo generabilis est : ea quae semper est, non habens principium neque finem existendi : in eamdem autem intentionem incidit res non cadens sub corruptione quae nullo modo est corruptibilis. Illa enim etiam est cui nullus est finis in existendo. Dico autem hic ingenerabile et incorruptibile secundum diffinitionem veram et certam : quia cum multi sint modi ingenerabilis et incorruptibilis, non accipimus ingenerabile et incorruptibile pro eo quod generatur quidem, sed absque causis generationis : vel quod generatur, sed absque tempore generationis, Nec etiam accepimus hic ingeneratum pro eo quod est impossibile aliud esse, sed tantum pro eo quod necessarium est inesse et est semper : et hac de causa facimus hoc, quia res illa quae habet esse verum, quod nullo modo permixtum est cum non esse, et cum potentia est ingenerabilis et incorruptibilis. Si igitur utrumque horum per certas eorum diffinitiones velimus diffinire, dicemus quod res ingenita et ingenerabilis est nunc vere existens, de qua non potest dici, quod fuit in priori praeterito non existens : et de qua non potest dici, quod in aliquo futuro postremo sit futura non existens. Secundum autem eumdem modum verissimae diffinitionis dicitur res incorruptibilis, de qua dicitur nunc, quod vero est, et cui nullatenus convenit in posteriori aliquo futuro non esse. Cum igitur illa sint secundum supposita sua convertibilia, quorum diffinitiones vero convertibiles sunt, tunc oporteret quod ingenerabile et incorruptibile convertantur : eo quod diffinitiones eorum convertuntur. Omne enim ingenerabile est incorruptibile, et e converso omne incorruptibile est ingenerabile : utraque enim harum rerum sequitur esse sempiternum secundum tempus infinitum necessario. Res enim ingenerabilis semper est quae non removetur ab esse

in aliquo tempore : hoc enim manifestum est et patens ex. diffinitionibus utriusque quas induximus. Inconveniens igitur est quod dicunt generatum non posse corrumpi, vel incorruptibile posse esse generatum.