QUAESTIO III. Utrum Verbum unitum fuerit carni et animae duplici unione.

Tertio quaeritur, utrum Verbum unitum fuerit carni et animae duplici unione. Et quod sic, videtur.

1. Unio numeratur per extrema unibilia ; sed caro et anima sunt diversa unibilia, hoc enim est corporale, et illud spirituale: ergo si uniuntur Verbo, pluribus unionibus uniuntur.

2. Item, si aliquod unum unitur aliquibus alterutrum divisis, unitur eis diversis unionibus: sed hypostasis Verbi unita fuit in morte carni et animae alterutrum divisis: ergo uniebatur eis unionibus diversis. Sed eodem modo unita fuit Divinitas carni et animae in incarnatione et in morte et post mortem, quia illa unio non fuit variata: ergo si post mortem uniebatur diversis unionibus, necessario sequebatur, quod et in ipsa incarnatione.

3. Item, ubicumque est ordo prioris ad posterius, ibi est numeratio et distinctio: sed per prius unitur anima ipsi Verbo quam caro, caro enim unitur mediante anima : ergo si in hu:usmodi unionibus est ordo, ibi est distinctio: ergo pluribus unionibus uniuntur.

4. Item, anima unitur Divinitati et unitur carni: nec unitur unione unica, sed duplici : ergo pari ratione videtur, quod hypostasis Verbi, cum unitur carni et animae, duplici unione unitur. Si tu dicas, quod non est simile, quia ex Deitate et carne non fit unum, sicut fit ex carne et anima: tunc obiicitur : esto quod ex carne et anima non fiat unum, sicut fuit in morte: videtur tunc, quod illa iam non sit una unio, sed duae.

Sed contra: 1. Unio terminatur ad unum: sed caro et anima uniuntur ipsi Verbo in unam personam : ergo videtur, quod uniantur ei unione unica.

2. Item, unio facta est per assumtionem , ergo ubi est una assumtio, ibi est una unio: sed Verbum assumsit totam naturam humanam unica assumtione: ergo univit sibi carnem et animam unica unione.

3. Item, sicut totus homo componitur ex carne et anima, ita totum corpus componitur ex partibus organicis: ergo si essent diversae uniones carnis et animae ad naturam divinam, pari ratione essent diversae uniones manus et pedis ad eandem, et aliorum membrorum. Quodsi hoc est inconveniens, restat, quod carnis et animae una est unio ad Deitatem.

4. Item, cum caro et anima uniuntur unione naturali, una unione uniuntur: ergo pari ratione, quando uniuntur unione personali, cum ita bene sit unum illud quod est unum in persona, sicut illud quod est unum in natura: sed caro et anima uniuntur Verbo unione personali: ergo uniuntur unione unica, non unione multiplici.

CONCLUSIO.

Loquendo de unione in sensu activo et passivo, unica :unione caro et anima fuerunt unitae Verbo: loquendo de unione ut relatione, ante mortem fuerunt unitae unica unione in actu et pluribus in potentia, post mortem autem pluribus in actu.

Respondeo: Ad praedictorum intelligentiam est notandam, quod unio dicitur tribus modis: uno modo dicitur unio actio unientis, alio modo dicitur passio unibilis, tertio modo dicitur relatio unitorum. Cum ergo quaeritur, utrum anima et corpus uniantur ipsi hypostasi Verbi unione duplici : respondendum est, quod si loquamur de unioneactione, non est ibi nisi unica unio. Unica enim unione univit sibi Verbum carnem et animam, sicut unica assumtione assumsit corpus et animam. Similiter, si loquamur . de unione passive , non fuit ibi nisi unica unio. Caro enim et anima non fuerunt unita ipsi Verbo in unionis primordio ut divisa, sed ut coniuncta in unam substantiam et naturam: ideo assumta et unita fuerunt assumtione et unione unica.

Si autem loquamur de unione, secundum quod est relatio unibilium: sic dicendum est, quod cum relatio numeretur per extrema , eo modo habet multiplicari, quo habet plurificari ipsum unibile. Quoniam igitur unibile ex parte humanae naturae fuit unum in ac(u et plura in potentia

quia extremum illud erat humana natura, constans ex corpore et anima, quae concurrebant in unum secundum actum et poterant . esse divisa et distincta

hinc est, quod quamdiu corpus et anima, fuerunt coniuncta, unica unione uniebantur Verbo, unica, inquam, in actu, sed pluribus in potentia: quando vero ab invicem in morte fuerunt separata, uniebantur unionibus pluribus. Caro enim dicebatur unita Verbo et unita anima : et haec relatio ex parte carnis et animae erat alia et alia. Intellecto enim, quod caro non esset unita, adhuc posset intelligi esse unita anima.

Et secundum hoc patet responsio ad quaestionem propositam. Uno enim modo concedi potest, quod caro et anima uniantur Divinitati multiplici unione, secundum illud quod consuevit dici , quod triplex fuit ibi unio: una Divinitatis ad carnem,alia Divinitatis ad animam, alia animae ad carnem. Et secundum istam viam procedunt rationes, quaeostendunt, ibi fuisse uniones plures. - Aliis autem modis dicendum est, quod ibi fuit una tantum unio; et secundum hanc viam procedunt rationes ad oppositum. Et sic patet totum. Sed quoniam aliquae de rationibus ad primam partem inductis sophisticae sunt et concludunt etiam, unionem plurificari simpliciter ; ideo ad eas oportet respondere.

1. Ad illud ergo quod primo obiicitur, quod caro et anima sunt diversa unibilia, quia unum spirituale, alterum corporale: dicendum, quod licet caro et anima diversitatem habeant inter se, sunt tamen partes constituentes unum in essentia et natura: et quia in unam naturam concurrunt, hinc est, quod in illa unione, qua Dei Filius humanam naturam assumsit, rationem tenent unius extremi.

2. Ad illud quod obiicitur, quod in morte Verbum unitum erat duobus diversis et divisis: dicendum, quod etsi illa essent localiter divisa, erant tamen secundum naturalem inclinationem ad invicem ordinata , et ratione illius ordinis caro erat idonea, ut esset unita Deitati. Praeterea, esto quod plures essent uniones post mortem, secundum quod unio nominat relationem, non tamen sequitur, quod similiter essent in vita, quia, quamvis unio manserit uniformiter et immutabiliter quantum ad vinculum, facta est tamen quaedam immutatio in altero extremorum, scilicet in humana natura, cuius principia constituentia fuerunt in morte seiuncta, cum tamen essent unita in vita.

3. Ad illud quod obiicitur, quod est ibi ordo, ergo distinctio: dicendum, quod quidam est ordo, qui ponit simpliciter distinctionem, quando est ordo, qui attenditur secundum positionem et gradum inter res consimilis generis: sed quando aliqua sic ordinantur, quod ibi est unum propter alterum ; non oportet, ibi esse numerationem: sicut si teneam equum per frenum, per prius teneo frenum quam equum, quia equum teneo mediante freno: non tamen duplici tentione teneo utrumque, sed unica. Et sic patet, quod non cogit illa ratio. Non tamen est omnino simile de huiusmodi tentione et de unione : sed hoc inductum est ad illius rationis dissolutionem.

4. Ad illud quod obiicitur, quod anima unitur Divinitati et carni duplici unione etc: dicendum, quod non est simile, quia Divinitas et caro non cedunt in unam naturam, immo naturaliter et essentialiter sunt distincta: non sic autem est de carne et anima, quia unam naturam constituunt: et ideo non oportet, quod Deitas eis diversis unionibus uniatur.