QUAESTIO I.

Utrum assumere sit actus conveniens divinae naturae.

Circa primum sic proceditur et quaeritur, utrum assumere sit actus conveniens divinae naturae. Et quod sic, videtur:

1. Auctoritate Augustini in libro de Fide ad Petrum : "Illa natura, quae semper genita manet apud Patrem, naturam nostram sine peccato suscepit"; sed suscipere et assumere idem est: ergo natura Dei naturam nostram suscepit.

2. Item, expressius in libro de Trinitate " Forma Dei accepit formam servi"; sed forma Dei non est aliud quam natura Dei: ergo si forma formam accepit, natura naturam assumsit.

3. Item, ratione videtur. Haec est vera et propria: natura divina unita est humanae: aut ergo in illa unione se habet ut agens, aut ut patiens: constat, quod non ut patiens: ergo se habet ut agens. Sed in ipsa unione agere nihil aliud est quam ipsam naturam assumere: ergo videtur, quod assumere conveniat divinae naturae.

4. Item, natura divina et humana uniuntur in unitate personae; sed ex illa unione vere et proprie dicitur humana natura esse assumta: ergo pari ratione divina natura vel debet dici ex illa unione assumens, vel assumta. Sed non assumitur: ergo illius est assumere.

Sed contra 1. est auctoritas Concilii Toletani, iquam Magister ponit in littera : " Cum tota Trinitas operata sit formationem suscepti hominis, solus tamen Filius suscepit hominem in unitate personae, non in unitate naturae ": ergo si hoc soli Filio convenit, non videtur, quod conveniat divinae naturae.

2. Item, Anselmus : Pater et Filius et Spiritus sanctus nullo modo differunt in natura: ergo quod convenit divinae naturae convenit Patri et Filio et Spiritui sancto ; sed assumtio humanae naturae nullo modo convenit Patri, vel Spiritui sancto: ergo nullo modo videtur divinae naturae competere.

3. Item, divina natura est quoddam simplicissimum: sed simplicissimum, cum unitur, totaliter unitur: ergo si divina natura unitur humanae et eam assumit, videtur, quod hoc conveniat cuilibet personae.

4. Item, si aliquod unum, in quo plura uniuntur, unitur alicui, necesse est per consequens, et illa uniri, sicut patet. Nam si punctus, cui uniuntur multae lineae, alicui coniungitur, necesse est, et illas lineas uniri: si etiam anima, cui uniuntur potentiae, unitur alicui, necesse est, et eidem potentias uniri. Ergo si divinae personae magis uniuntur in natura, quam linea in puncto, vel potentiae in anima; si assumere convenit divinae naturae, necesse est, quod conveniat cuilibet personae: sed constat,

quod non convenit cuilibet personae: ergo nec na turae.

5. Item, haec simpliciter est falsa et nulli modo conceditur: divina essentia generat vel natura quoniam ille actus est actus proprius conveniens un soli personae : ergo si assumere est actus convenieni uni soli personae, utpote personae Filii; videtur quod haec sit neganda tanquam falsa: divina natur; assumit humanam.

6. Item, regula est, et habita fuit in primo Ii bro , quod essentia non supponit personam nec t converso: ergo divina essentia vel natura non po test pro persona locutionem reddere veram, ne pro alio: hoc constat, quia soli Filio convenit assu mere: ergo videtur simpliciter esse neganda praedi eia locutio.

CONCLUSIO.

Terminus assumere non convenire potest divinat naturae, nisi quatenus tantum dicit respectum ad relationem unionis, quae est in una persona, non autem in ipsa natura.

Respondeo: Ad praedictorum intelligentiam est notandum, quod tam per verbum uniendi quam per verbum assumendi importatur unio divinae naturae ad humanam, differenter tamen quantum ad modum significandi: quia verbum uniendi dicitur ab unione, quae magis importat relationem quam actionem; verbnm autem assumendi dicitur ab assumtione, quae principalius importat actionem. Unde quamvis concedatur, quod divina natura uniat sibi humanam, et eidem etiam uniatur; nullo modo tamen conceditur, quod divina natura assumatur.

Alia etiam est differentia: quia unire, quantum est de se, non dicit terminum relationis vel actionis determinate: potest enim aliquis aliquid unire sibi et alii. Assumere autem importat terminum intrinsecum tam actionis quam relationis: assumere enim hoc est ad se sumere.

Cum igitur vocabulum assumendi importet simul relationem et actionem, terminus ille, interius intellectus, potest referri ad utrumque, vel ad alterum tantum, videlicet ad relationem. Si ad utrumque referatur: cum actio illa terminetur ad unitatem aliquam, tunc assumere dictum de aliquo significat non solum unionem, sed etiam illam unionem terminari ad unitatem assumentis. Et quoniam illa unio non terminatur ad unitatem naturae, sed potius ad unitatem personae; ideo secundum istum intellectum assumere non convenit divinae naturae. Divina enim natura non assumsit humanam in unitatem naturae: et ideo isto modo non conceditur, quod eam assumserit divina natura, hoc est ad se sive ad propriam unitatem sumserit.

Si autem terminus ille habeat respectum ad relationem unionis : tunc conceditur, quod divina natura humanam assumserit, hoc est sibi unierit. Univit enim sibi humanam naturam, quamvis non in se ipsa, sed in una persona.

Et isto modo procedunt rationes et auctoritates, quae ad hoc inducuntur: et ideo sunt concedendae.

1. Ad illud vero quod obiicitur, quod solus Fi-

. lius suscepit humanam naturam: dicendum, quod solum non excludit ibi naturam, quae est in persona et praedicatur de persona, sed excludit alias duas personas, scilicet Patrem et Spiritum san-

. ctum. - Praeterea, auctoritas illa non dicit simpliciter, quod solus Filius susceperit, sed quod solus Filius suscepit in unitatem propriam ;et tunc non est instantia de natura, quia, ut dictum est, natura divina non suscepit humanam in unitatem naturae, -sed in unitatem personae .

2. Ad illud quod obiicitur, quod Pater et Filius et Spiritus sanctus nullo modo differunt in natura.:

dicendum, quod ista duplex est. Uno modo potest intelligi sic: Pater et Filius et Spiritus sanctus nullo modo differunt in natura, id est Pater et Filius et Spiritus sanctus, habentes unam naturam, nullo modo differunt: et hoc est falsum, quia Pater et Filius personaliter differunt et habent proprietates distinctas.

Alio modo potest intelligi, ut sit sensus: Pater et Filius non differunt in natura, id est, non differunt diversitate naturae: nihilominus tamen differunt a se invicem re, et ab ipsa essentia vel natura differunt ratione vel attributione. Aliquid enim attribuitur personae, quod non naturae, et e converso . Et ideo, sicut non sequitur: divina natura est in tribus personis: ergo persona Patris est in tribus personis una: sic non sequitur: divina natura unit sibi vel assumit humanam: ergo persona Patris assumit: immo est ibi sophisma accidentis, vel locus sophisticus accidentis.

3. Ad illud quod obiicitur de divina natura,

quod est quid simplicissimum: dicendum, quod quamvis sit simplicissimum in forma, habet tamen distinctionem in hypostasibus sive in personis . Cura ergo intelligimus, aliquid uniri alicui, hoc possumus intelligere aut quantum ad unionem secundum formam, aut quantum ad unionem secundum suppositum. Dico ergo, quodsi divina natura uniretur alicui secundum formam, quod necessario tota uniretur, hoc est in qualibet persona, cum simplicissimum sit. Sed quia unio ista vel assumtio non est quantum ad unionem in forma, sed quantum ad unionem in persona et supposito: ideo non sequitur, quod quamvis sit simplicissima, quod tota sit unita, secundum quod totum distribuit pro personis. Unde non valet processus ille, quo proceditur a simplicitate naturae ad personarum pluralitatem.

4. Ad illud quod obiicitur, quod natura est illud, in quo personae uniuntur: ergo ipsa unita, tres personae uniuntur, et ipsa assumente, assumunt: dicendum, quod non sequitur. Quando enim dicitur, quod ad unionem eius, in quo alia uniuntur, sequitur unio illorum, hoc verum est, quando uniuntur secundum illud et in eo, in quo alia uniuntur in eo, sicut est in puncto, in quo lineae uniuntur tanquam in termino, et ipse punctus ut terminus potest alii uniri: similiter et in anima et in suis potentiis. Non sic antem est in proposito, quia illae personae uniuntur in natura quantum ad unitatem naturalem sive essentialem: sed divina natura non unitur humanae in unam essentiam, sed unitur in unitate hypostasis, in qua quidem hypostasis unitate aliae personae magis distinguuntur quam conveniant

Et huius exemplum haberi potest in aeternis rationibus, secundum quas Deus producit, quae quidem omnes unum sunt in essentia Dei et substantia: non tamen sequitur, quodsi Deus facit aliquid secundum rationem unam, quod secundum illam et eandem faciat omnia alia . Unde idem sunt idea hominis et idea asini in divina substantia: cum tamen divina substantia facit asinum, non facit illum secundum ideam hominis, sed secundum ideam asini.

Aliud etiam exemplum ponit Anselmus in fonte, rivo et lacu, qui sunt unius naturae, et unus fluit ab alio. Unde Nilus dicitur fons et dicitur rivus et dicitur lacus; et unus est Nilus, et una est aqua, et unius naturae, quamvis non sit unus fons et unus rivus et unus lacus. Et contingit, Nilum infistulari , ut rivus est, non ut fons neque ut lacus: et hoc est, quia, quamvis eadem aqua primo sit in fonte, postea in rivo, postea in lacu, diversum tamen habet modium essendi. Id ideis autem est multitudo respectu connotatorum. Et haec duo in divinis personis ponuntur, videlicet pluralitas respectuum, et distinctio modorum essendi ab alio et non ab alio.

Et sic patet, quod non sequitur: divina natura assumsit, ergo quaelibet persona assumsit, propter relationem intrinsecam.

5. Ad illud quod obiicitur, quod nullo modo conceditur: essentia generat, quia illud est proprium personae: dicendum, quod non est simile: quia generare importat distinctionem, quae nullatenus convenit naturae: assumere vero dicit actionem et relationem, quae convenit divinae naturae secundum unum intellectum, ut prius visum est.

6. Ad illud quod obiicitur, quod natura non supponit pro persona; dicendum, quod verum est; et quod dicitur: natura divina assumsit humanam, iste terminus natura non reddit locutionem veram pro persona , sed magis stat ibi natura pro se ipsa. Ipsi enim naturae convenit assumtionem facere, et convenit uniri humanae naturae: et haec duo importat verbum assumendi secundum unam sui acceptionem.