192. De Fallacia Mundi.

1. Insignis est figura,

Quam adinvenit aries.
Cunctorum flos camporum,
Mundum vocando vetulam,
Gressu mirabilem,

Ambigua statura,
Cuius rugosa facies,

Asperitas membrorum

Vitae praesentis formulam
Monstrat instabilem.

Constat cunctis certissime
Iam toties expertum,

Quod defluit certissime
Finem habens incertum ;

Hanc ergo credas fabulam,
Rem tam probabilem?

2. O quam multa promittit,
Longam vitam, divitias,
Favores et honores ;
Tandem in fine decipit
Te fallibiliter.

Nam nudum te dimittit
Ad maximas miserias,

Dolores et horrores,

Corpus dum terra suscipit
Miserabiliter.

Possessio disrumpitur
Heredes per carnales,

Et anima demergitur
Ad poenas infernales,

Scito, quis ista recipit
Iam satis graviter.

3. Quam miser es, avare,

Qui non vis Deo credere
Nec in eum sperare,
Qui diligis terrestia
Spernens caelestia.

Praedico tibi clare,

Quod cito debes perdere,
Quae congregas avare,

Teque cum violentia
Tollit mors impia.

Versutias, astutias
Persolvis cum usura

Post carnisque delicias,
Quae possides cum cura,

Traheris ad supplicia
Semper manentia.

4. Si tamen vis salvari

Innixus Christi sanguine,
Dum tempus indulgetur,
Pietatis operibus
Insta fideliter.

Misericors placari

Pater potest facillime,

Si tamen exoretur

Cum lacrimis et precibus,
Flectitur dulciter.

Nam si conversus fueris
Corde simul et ore

Tuaque libens dederis
Divino cum amore,

Vere cum sanctis omnibus
Vives feliciter.