186. De Parabola Cenae Regalis.

1. Homo quidam, rex nobilis,

Dives in caritate,
Cenam magnam divitiis

Et magna largitate
Fecit vocatis plurimis

Cordis hilaritate.

2. Tempus adest, convivium
Ut intrent invitati,
Regale beneficium

Contemnunt sed ingrati,
Sic verum perdunt gaudium
Mundanis implicati.

3. Unus, ad quem rex miserat
Suum fidum legatum,
Uxorem quod adduxerat,

Invenit occupatum,
Venire nec aptus erat
Ad festum praeparatum.

4. Alter, quem rex per nuntium
Rogaus iussit intrare

Ad locum exsultantium
Et epulas gustare,

Spernens regis imperium
Sic coepit excusare:

5. Domum altam aedificem,
In qua gaudens manebo,

Alteram et amplificem
Et plures possidebo,

Si venero, multiplicem
Defectum hinc babebo.

6. Rex ad amicum tertium
Servum velociorem
Mittens rogat, ut regium
Non deserat amorem.
Sed derelinquens otium
Eius servet honorem.

7. Respondit: Quinque debeo
Iuga boum probare,

Quae fortia possideo
Et ea valde care,

Cum quibus opes studeo
Et terras dilatare.

8. Die dum lucrum quaereret,
Boves defatigavit,

Sed sero, quo quiesceret,
Locum lassus optavit,

Et tenebras dum cerneret,
Noctem multam expavit.

9. Neglectum tunc convivium
Incepit cogitare
Regis et ad palatium

Iam tarde properare,
Clausum invenit ostium,
Iubetur foris stare.

10. Tunc rex aversa facie

Dixit: huc non intrabis

Nec epulas laetitiae

Vel cenam hanc gustabis,

Sed tuae neglegentiae
Dispendia portabis.

11. Iam privor beneficiis
Et filiis carebo,
Uxore cum deliciis

Et mecum permanebo
Pernoctans in miseriis
Et inde magis flebo.

12. Mundus, caro, daemonia,
Me male seduxistis,

Dum per diversa vitia
Me miserum duxistis

Et paradisi ostia
Finaliter clausistis.

13. Fratres, hortor, perpendite
Tormenta graviora,

Assidue dirigite
Ad bona meliora,

Ad cenam vos disponite,
Nam brevis vocat hora.

14. Caelestis pater gratiae,

Qui Christum huc misisti,

Tu nos ad cenam gloriae
Voca a mundo tristi,

Nobiscum stes in acie
Amore Iesu Christi.