188. De Morte.

1. Mirum, si laeteris,

Cum ex apparentibus
Magis quam ex veris
Mors concludit
Et illudit:
Die, homo, quid tunc eris?

Mors fallax sophista,

Breves dies hominis;
Quam vera sunt ista!

Iustus aret,

Et disparet
Fragilis arista.

Cum sine vitiis

Homo vix in mundo,
Hen, sit, suppliciis
In lacu profundo
Agitatur
Et pulsatur
Ut ventis arundo.

2. Mors mundi figura,

Quae corrupta subito
Perit ut pictura,
Non in luctu,
Sed in fluctu
Hominem demptura.

O mundi sophia,

Nos errantes corrige,
Veritatis via
Ut eamus,
Ne cadamus
In mortis ruina.

Tu spes humilium,
Rutilans aurora,
Pro nobis Dominum
Iugiter implora,
Adiuvare
Tu dignare
Nos mortis in hora.

3. Hominem tam durum,
Iacentem in crimine,
Se iudicaturum,

Dum post mortem
Sciat fortem
Iudicem venturam.

Quid artes, quid iura

Tibi prosunt homini?
Solum ad futura

Vel est Ite

Vel ''Venite
''Iudicis censura.

Ergo, dum veneris,
Iudex, iudicare,
Tu nostri generis
Statim memorare,
Quos emisti,
Redemisti,
Noli condemnare.