et constantia perseveravit, ut omni ope ac studio in proximum spem instillaret,

adflictos consolaretur, mirum apostolatum eucharisticum ageret, praesertim

cum, ad instar novi Tarsicii, corpus Christi clam aegrotis afferebat; qua de

causa in catenis, ut dictum est, fuit immissus. Cum, Decimum octavum tantum

explens aetatis annum, dum esset in vincula coniectus, ad arma vocatus est, ne

ullus quidem in eo ultionem vel iracundiam animadvertit. In fine autem belli

primis molestiis rheumaticis, quae erunt futura crux Servi Dei, laborari incepit.

Annis bellum insequentibus, non modo in studium et laboris quaestum, sed

etiam in apostolicam navitatem intendit. Praeter operas Actionis Catholicae, ad

sedulum negotium scriptoris diurnalis et litterarum periti se contulit, in quo

omnem culturam et sensum suum christiano specimine vitae ministravit: his-

toria, fabulae, spiritualitas, poësis, res politica et culturalis in stilum inter-

cursant, qui, nullam spernens gratiam formalem, gravia religiosa ac moralia

argumenta acriter insistit. In aerumnas mundi valde intentus, doctrinam

socialem Ecclesiae peculiari modo uti firmum civilis conversationis regimen

ferebat.

Benigna consilia Dei Emmanuelem autem ad missionem etiam maiorem

inducebant. Dilectus filius iste Linariae singulari impetu doloribus Servi Domi-

ni, Filii dilectissimi Patris, se sociavit. Nam, rheuma illud, quod annis iuventu-

tis inceperat, in dies comes vitae factus est: infirmitas causa eius sanctificatio-

nis, passio cathedra eius. Dum infirmi semper peculiari privilegio amicitiae eius

gavisi erant, ipse nunc paralyticus in sella cum rotulis et caecus omnibus sa-

cramentum doloris fiebat, tamquam limpida irradiatio fidei, spei et caritatis.

Mysterium paschale adeo diem eius informavit eumque ad maturitatem huma-

nam et christianam duxit, ut ipse vero facultatem imitandi in carne et spiritu

Dominum crucifixum tamquam donum acciperet. Indefessus apostolatu, ope-

ram cui nomen «Sinai » fundavit, quae infirmos et religiosorum monasteria inter

se committebat, ut invicem subvenirent et dignitatem aegrotorum in societate

confirmarent.

Fons et culmen spiritualitatis ac navitatis Emmanuelis semper fructuosior

fuit participatio Eucharistiae. Ex eo quod operae piae «Discı́pulos de San Juan »

membrum esset, ut Missam in domo eius celebraretur licentia concessa est; in

prima celebratione Servus Dei machinam suam scriptoriam mensae, quae offi-

cio altaris fungebatur, subiungi voluit, quia ita « truncus crucis in ordine mal-

leolorum infigitur et illic radices pandere potest », sicut in aliquo libro suo postea

scribet.

Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale218