247. (137.) Planctus Israel super Samson.

I.

1 a. Abyssus vere multa
Iudicia,
Deus, tua,
Eo plus formidanda,
Quo magis sunt occulta
Et quo plus est ad illa
Quaelibet vis infirma.

1 b. Virorum fortissimum,

Nuntiatum

Per angelum,
Nazareum inclitum,
Israelis clipeum,
Cuius cor vel saxeum
Non fleat sic perditum?

2 a. Quemprimo Dalida
Sacra caesarie,
Hunc hostes postea
Privarunt lumine.

2 b. Exhaustis viribus
Orbatus oculis
Molae fit deditus
Athleta nobilis.

8 a. Clausus carcere
Oculorumque lumine

Iam privatus,
Quasi geminis
Ad molam sudans tenebris

Est oppressus,
Ludos Martios
Plus exercere solitos

Frangit artus.

3 b. Hos cibario

Vix sustentans edulio

Iumentorum,
Quod et nimius
Labor hic et insolitus

Sumit rarum,
Crebris stimulis
Agitatur ab aemulis

Ut iumentum.

3 c. Quid tu, Dalida,

Quid ad haec dicis impia,

Quae fecisti ?
Quaenam munera
Per tanta tibi scelera

Conquisisti ?
Nulli gratia
Per longa manet tempora

Proditori.

II.

1 a. Renatis iam crinibus

Reparatis[que] viribus
Temulentis hostibus
Lusurus inducitur,
Ut morte doloribus
Finem ponat omnibus.

1 b. A iocis ad seria

Fertur mens diu concita,
Tam laeva quam dextera
Columnis adplicita
Hostium et propria
Miscet dolor funera.

2 a. O semper fortium
Ruinam maximam
Et in exitium

Creatam feminam !

2 b. Haec patrem omnium
Deiecit protinus
Et mortis poculum
Propinat omnibus.

3 a. David sanctior,
Salomone prudentior

Quis putetur?
At quis impius
Magis per hanc vel fatuus

Reperitur ?
Quis ex fortibus
Non ut Samson fortissimus

Enervatur ?

3 b. Adam, nobile

Divinae plasma dexterae,

Mox haec stravit,
Quam in proprium
Acceperat auxilium,

Hostem sensit ;
Ex tunc femina
Virorum tela maxima

Fabricavit.

3 c. Sinum aspidi

Vel igni prius aperi,

Quisquis sapis,
Quam femineis
Te committas illecebris,

Nisi malis
Ad exitium
Properare certissimum

Cum praedictis.