103. (1.) Rhythmus Primus.

Stella maris, lumen orbis,

fidei praeconium,
Lignum vitae, quae portasti

fructum salutiferum,
Libertatis restauratae

per te privilegium,
Per quam primi transgressoris

scelus est abolitum.
Tu oliva, quae fudisti

pietatis oleum,
Medicina, qua sanavit

Deus orbem languidum.
Tu leaena, quae Iactasti

leonem fortissimum,
Qui virtute magna stravit

lupum cruentissimum,
Conculcantem et vorantem

gregem eius morbidum.
Decus benedictionis,

salubre antidotum,
Quae infirmis potulisti

salutarem medicum.

Arca novi testamenti,

manna gestans insitum,
Quo cibati sustentamur

per hanc vastam eremum.
Libra liberationis,

veniae proverbium,
Portans petra, perquam aquae

potant Dei populum.
Domus panis, quia panem

parturisti caelicum,
Quem qui dignus est gustare,

vivet in perpetuum.
Norma vitae, schola morum,

castitatis lilium,
Legis latrix gratiaeque

factae testimonium,
Templum lucis, probitatis

totius armarium,
Digna verbi creatura,

mater et mancipium,
Pretiosus ager, habens

thesaurum absconditum.

Illa tuum margarita

gravidavit uterum,
Cuius tollit appetitus

amorem praesentium.
Aula Dei, sponsa Christi,

spiritus sacrarium,
Calix miserationis,

portans vitae poculum,
Regni Dei seminatrix

et splendoris atrium.
Tu, quae mundo demonstrasti

creatorem proprium,
Portus pacis, porta solis,

veritatis organum.
Fructus ventris tui, Christus,

exauditor pauperum,
Princeps pacis, pater matris,

dominator omnium,
Lux de luce, sol de stella,

lux sanctarum mentium,
Splendor patris, illustrator

suorum sequentium,
Ex te natus de te fecit

naturae miraculum,
Cum videret te manere

virginem post filium.
O columba speciosa,

diadema regium,
Quae transscendis admirando

fulgore chrysolithum,
Arbor, cuius fructus creat

omnes fructus arborum,
Carmen exsultationis,

requiei gremium,
In quo Deus salutare

complevit mysterium,
In qua fratrem suum nobis

fecit unigenitum,
Caelibatus et amoris

Dei violarium,
Gazas exauditionis

continens aerarium,
Cuius mentem nihil unquam

impugnavit frivolum,
Cuius cordi non adhaesit

quodlibet superfluum.

Ovis mitis, agnum habens

potenter humillimum,
Hunc, qui mundo moriendo

contulit remedium.
Beatarum animarum

sollemne tripudium,
Dominatrix orbis terrae,

consolatrix omnium.
Ad honorem tui nati

tibi servientium
Egenorum sustentatrix,

reorum refugium,
Pupillorum educatrix,

mater imbecillium,
Nunquam nocens, semper
volens

excusare noxium,
Semper potens invocata

conferre subsidium,
Vultum habens fulgurantcm

et plus quam angelicum,
Sitientum aqua viva

iuge refectorium,
Fons hortorum et sal terrae,

mons excelsus nimium,
De quo lapis est abscisus,

qui replevit saecula,
Miserarum animarum

propitiatorium
Et auriga, quae fideles

provehit ad bravium.
Cui qui cupit complacere,

cor affectet sobrium,
Et ad mores componendos

formet mentis studium
Ac per matris obsequelam

consequetur filium.
O plus celsa et profunda

quam sit sensus hominum
Vel quam possit explanare

quodlibet ingenium,
Valde digna et benigna,

virgo digna virginum,
Puer tuus mors est mortis

et vita viventium,
Caro tua, quam suscepit,

saeculi est pretium,

Infans tuus pater noster

et salus credentium.
Regnum eius, quem Iactasti,

stabit in perpetuum,
Partus tuus Deus verus

et sanctorum gaudium,
Natus tuus mediator

Dei est et hominum.
Tu misellis semper patens

es exauditorium,
liberalis distributrix

aeternorum munerum,
Causa restitutionis,

gaudii negotium,
Potiori claritate

super choros caelitum
In sublimi exaltata

tamquam sidus siderum.
Tibi iure deputatur

omne, quod est optimum,
De qua loqui vel pensare

est nutrire gaudium,
Cuius decus adorare

tanto necessarium,
Quanto Deum diffiteri

scelus est nefarium.
Ergo, sancta mediatrix,

generale commodum,
Cuius decus et caeleste

lumen est omnimodum,
Vere Deus noster suxit

lac tuorum uberum,
Vere, quem nos adoramus,

tu portasti puerum.
Pulchritudo tua vincit,

quidquid est pulcherrimum,
Sermo tuus pretiosus

super omne balsamum.
Virga nunquam sine flore,

Dei domicilium,
Vas virtutum et acerra

multorum aromatum.
Te collaudat supplex chorus

virtutum caelestium
Et ad laudem creatoris

frequentat obsequium.

Tu post Deum christianae

plebis es dominium,
Castitatis et aeternae

pacis infusorium.
Quidquid de te dici potest,

nihil sapit asperum,
Per quam redemptoris nobis

[iugum] est impositum
Et inductum orthodoxae

legis exercitium
Post peremptum eius morte

principem Aegyptium.
Omnis boni foeneratrix,

canticum angelicum,
Paradisus voluptatis,

turtur simplex admodum
Et columba sine felle,

nihil habens noxium,
Igne flagrans caritatis

aeternae turibulum,
Cuius fumo delectatur

summus princeps prin-
cipum,
Palma fructus saporati

plurimarum frondium,
Propagationis Dei

fundens seminarium,
Foederatzix eius pacti,

quod est probatissimum,
Per quod nobis reddit pater

ius hereditarium.
Lumen nunquam praeter-
gressum

bonitatis alveum,
Affluenter se infundens

mentibus humilium,
Imber consolationis

lacte nunquam vacuum,
Reconciliationis

problema gratissimum,
Quasi stella matutina

dans lucis indicium.
Urbs munita, nubes clara,

nunquam passa nubilum,
Verbis pluens et coruscans

exemplis magnalium,

Vulnerata caritate

patrona mortalium,
In qua, de qua vel quam circa

nihil est inglorium,
Cor est tibi circa cunctos

compatientissimum,
Imperatrix et regina

supernorum civium,
Miserationum habens

thesaurum amplissimum,
Copiosae caritatis

et plena dulcedinum,
Per quam Deus in frumentum

legis vertit hordeum,
Donativum, quod largiris

manet in perpetuum.
Non peribit, quem tu velis

Deo esse proximum,
Sed, ut placet, ex misello

facis felicissimum.
Sponsa, quam rex concupivit,

princeps exercituum,
Cuius claustris non apertis

est egressus thalamum,
Quae odoris tui late

thymiamaterium
Spargis, fraglans plus quam
omne

genus pigmentarium.
Dives elemosynatrix,

pretiosa plurimum,
Dans a Christo larga manu

veniam aut praemium,
Potens atque mundum omnem

habens tributarium,
Cuius cuncta sustinentem

baiulavit brachium.
Tu dispersionis nostrae

congregasti symbolum,
Conturbatis rebus regem

fudisti pacificum,
Qui se fecit inter duos

parietes angulum,
Ut, quod error variabat,

esset per se consonum.
Non est, quodtenon collaudet,

os ecclesiasticum,

Pec quam regni tenebrarum

factum est excidium,
Quia regem genuisti

spoliantem tartarum,
Cuius sanguis omnis mundi

diluit piaculum.
Nomen habens, quale decet,

prae cunctis praecipuum,
Speciali dignitate

tibi soli congruum,
Memorandum et suave,

grateque mellifluum.
Et quid nisi caelum caeli

tuum dicam uterum,
Qui replentem universa

circumclusit parvulum?
Felix supra creaturas

creatoris omnium,
Quam reginam caeli credit

omne cor catholicum.
Ros caelestis, clara lampas,

aureum candelabrum,
Cuius lumen usquequaque

semper erit lucidum.
Plus quam pura, nulli dura,

nulli servans odium,
Cunctis aequa, nihil amans,

quod non sit proficuum.
Fomes, germen atque radix

aeternorum fructuum,
Hortus regis, portans illum,

qui nos purgat, hysopum,
Cedrus ferens austro flante

animarum epulum,
Nutrix Dei, summa legis,

salutis exordium,
Pascens panem, portans
pacem,

Dei consistorium,
Plus quam martyr, quia regem

genuisti martyrum,
Cuius fecit mors patere

tramitem sidereum,
Quem reatus potoplasti

fecerat impervium.
Ficus immortalitatis

proferens edulium,

Singularis in decore,

vas crystalli solidum,
Ad videndum dies bonos

multiplex suffragium,
Catenarum dissipatrix,

absolutrix compedum,
In qua sanctus consolator,

artifex artificum,
Absque manu maris corpus

creavit dominicum,
Uti verbum summi patris,

cunctorum principium,
In servuli forma sumens

verae carnis habitum,
Dum in ipsa deitatis

occultat aculeum
Et vim celat potestatis,

quod erat invalidum,
Captum homo captivaret

Leviathan lividum.
Tu christianorum mater

et lumen egregium,
Vere habens fontem vitae

claustris tuis inditum,
Et, propago, quae produxit

primum et novissimum.
Palmes verus, mater vitis,

qui pater est palmitum,
Sine cuius mansione

nihil est fructificum,
Monumentum es datorum

saeculo charismatum
Illiusque sacramenti,

quod est nobis traditum,
Quo de carne Christi cibum

sumimus vivificum,
Ut in eius transferamur

corporis coagulum.
De te constat, quod servire

tibi sit liberrimum,
Cuius caro, quam sumpsisse

credimus altissimum,
Sancit leges, regit vices

seriemque temporum,
Clavis magnaque, qua caeli

reseratur ostium.

Tu in virgam pastoralem

convertisti gladium,
Qui transgressis paradisi

vetabat introitum.
Apud Christum cuncta posse

te nulli sit dubium,
Quia Deus caro tua

decernit iudicium,
Per quod cuique trutinatur

merces aut supplicium.
Quod si tuos paranymphos

proferam in medium,
Ad decenter explanandum

laudis tuae titulum,
Gabrielem loquor atque

Iohannem apostolum,
Quidquid ipsi tanti possunt

effari sanctissimum,
Omne comparationi

non erit contiguum.
Sic post Deum tu praecellis

omne, quod est arduum,
Quod cessarem, sed affectus

retardat silentium
Et hoc ipsum recitare

refocillat animum,
Sicut ipsa bene nosti,

mali sibi conscium
Et timentem, quod debetur

tot noxis facinorum.
Placet autem recordari

iam tuorum operum,
Sed summatim, quia sensus

fatiscit officium
Neque capit tantum lumen

cor imperitissimum,
Ad quod nullum explorare

fateor idoneum
Et quod nolle implorare

est iam esse mortuum;
Nam non vivit, qui se tibi

non vult esse subditum.
Tu caelestis es frumenti

ferax territorium,
Virgo, cuius sine fine

manet puerperium,

Desponsata, sed virile

nesciens commercium,
Per quam mortis sempiternae

venit exterminium.
Specialis et electa

de millenis milium,
Cuius semper, si quaeratur,

praesto est auxilium.
Tu serpentis contrivisti

caput cruentissimum
Et in petra collisisti

peccati aculeum.
Tu captivitati nostrae

posuisti terminum,
Dans regressum ad superna

grave post exsilium.
Tu redemptionis eius

dedisti depositum,
Qui communionis gustant

pignus saluberrimum.
Tu supernae civitatis,

quae est mater omnium,
Fundamenta construxisti,

virgo, sidus siderum.
Lima, per quam Deus rasit

gentile contagium,
Vetus infidelitatis

amputans opprobrium.
Gramen, quod nix atque gelu

nunquam reddit marcidum,
Semper virens, nunquam
perdens

colorem purpureum,
Forma Dei politura

saxeorum pectorum,
Semper iuvans adimpleri

iustum desiderium.
Non omittam, quod benigne

iuvisti Theophilum,
Qui cum ultro se sub iugo

mancipasset daemonum
Ac pro rebus perituris

abnegasset Dominum,
Ex apostasia sibi

componens chirographum
Factum christianitatis

voto fecit irritum.

Ergo cum perditionis

ebibisset poculum
Fasces verae vanitatis

adeptus ad libitum,
Ipsis suis inimicis

factus vituperium,
Tamquam qui sub manuscripto

comparasset inferum,
Deo se respiciente

compunctus estpostmodum.
Ad cor enim cum redisset

pertaesus flagitium
Ac suae submersionis

erubescens puteum,
Dans rugitum, tundens pectus,

emittens suspirium,
Paenitendo rigans terram

multo rore fletuum
Evomebat, quidquid Deo

hausisset contrarium
Nec cessavit reclamare

te, regina virginum,
Te, Maria, per quam vere

salus venit gentium,
Cuius nomen est ad opem

dandam celeberrimum,
Donec ipsa vulnus eius

curares ad integrum.
Et non solum, quod timebat,

evasit exitium.
Quin ad Christum evocatus

est per te post triduum.
Ista de te nos confortant,

mundi purgatorium,
Divina sinceritate

lavans sordes criminum,
Cui, quidquid ipsa iubes,

est efficacissimum.
Restitutrix sanitatis,

resecatrix vulnerum,
Structura religionis,

vitae diversorium,
Sanctitatis plenitudo,

puritatis speculum,
Principatus honestatis,

pacis aedificium,

Gravitatis ac pudicae

vitae magisterium,
Virgo blanda, veneranda

et amanda plurimum,
Cuius, praeter quod est mater,

nihil est femineum.
Fortunatum et felicem,

immo beatissimum
Cuius preci tu convertes

clementem intuitum I
Huius ego nullum esse

nunquam credam meritum,
Hunc temptator nullus ultra

trahet in interitum.
Tu es nostri Salomonis,

veri regis, ferculum,
Absolutionis mundi

volumen egregium,
Digito spiritus sancti

conscriptum chirographum
Argumentum et censura

sobriorum usuum,
Stirps regalis foederisque

Dei tabernaculum,
In qua legis latioris

nobis misit angelum.
Vegetationis nostrae

vegetal ingenuum,
Gratiarum actionum

thema venustissimum,
In concentu caeli reddens

modulantem sonitum.
Fac, quod facis, benedicta,

sume manu tympanum,
Virginalis harmoniae

concrepando iubilum,
Iunge modos, pange melos,

die carmen hymnidicum,
Dona vota creatori,

dragma decentissima,
Prome voces, redde grates

et collauda Dominum,
Iucundae legationis

proferens eloquium,
Quia gentes atterentem

per te fregit malleum.

Quam suavis innotescis,

optima mulierum,
Quae virtutis tuae reples

fama omne saeculum
Apud Deum singulare

ferens patrocinium!
Pons sublimis praebens nobis

ad aeterna transitum,
Procellosum maris huius

serenando fremitum.
Tropus delectationis,
far pretiosissimum,
De quo factus panis vivus

confirmat cor hominum,
Officina salutaris,

decus mundi publicum,
Institutionis sanctae

stemma nobilissimum,
Instrumentum pietatis,

caeli capitolium,
Arcus habens triumphales

circa sui ambitum,
Hoc est tuos amatores

firmans spe perennium,
Donec eos introducas

in regis cubiculum.
Non austera, sed severa,

iubar solis rutilum.
De qua verus sol exortus

noctem fugat criminum,
Cinnamomum, cuius tactus

curat lepram cordium,
Cataracta firmamenti

patens in praesidium,
Favus mellis atque regi

caelorum vestibulum.
In quo, quidquid potiuntur

vera pace civium,
Istud sibi datum gaudent

per te beneficium.
Tibi filioque tuo

nil est intermedium,
Sed cum eo generale

disponis imperium,
Eleganti promens ore

sermonem censorium,

Nunquam spernens exaudire

preces tibi supplicum.
Rubus ardens, non combusta

tamen per incendium,
Haec est praegnans et fecunda,

non tamen per coitum,
Non ex carnis voluntate

sed per Dei spiritum.
Hortus clausus, in quo flores

omnium sunt generum,
Cuius fructum non corrumpit

fraus insidiantium.
Fons signatus, hoc est Dei

possidens signaculum,
Ubertate sua rigans

orbis terrae spatium,
Piae recordationis

suscitatrix mentium,
Spes lapsorum et incentrix

sanctorum affectuum,
Pande nobis, quaeso, tuae

pietatis aditum.
Praesta nobis obtinere

salubre consilium,
Infer nostris animabus

lucis tuae radium.
Iuva prece, gloriosa,

peccatorem miserum,
Da vitare servo tuo

laqueum venantium.
Fac, ne mundi vanitates

meum captent animum,
Ne confundar inter tela

perfidorum hostium
Nec succumbam comprehensus

fraude persequentium.
Hostis enim, dum me videt

vanitati deditum,
Instat ardens, ut ad poenam

rapiat improvidum.
Contra cuius tela mihi

tu ministra clipeum,
Ne me nimis appetitus

trahat visibilium,
Quia quasi ventus fugit,

quidquid hic est prosperum.

Omnis vita nostra vapor

est parens ad modicum,
Gaudiumque mundi finem

tendit ad occiduum.
O regina castitatis,

huc distilla balsamum,
Purga meum miserata

pectus corruptissimum,
Ipsum pio interventu

mihi fac propitium,
Cui semper misereri

fuit et est proprium,
Ut me semper impugnantem

sternat adversarium
Et a malis respirare

sinat aliquantulum,
Quae demergunt sensus meos

tamquam mare turbidum.
Eius enim vehementer

paveo iudicium,
A furore cuius ulli

non patet effugium.
Funde preces, mundafaeces,

frange clavos scelerum,
Ne recuses exaudire

petentem subsidium.
Condescende pereunti,

pete pro me filium,
Intuere, quam sim miser,

redactus ad nihilum,
Factus sicut flos marcescens

et tamquam vas perditum,
Miserere statueque

me in caput gentium,
Ipsum dico, quem Iactasti,

Iesum benignissimum,
Qui electis est ad vitam

via et viaticum.
O columba columbarum,

virgo, decus virginum,
Virgo fortis, portans onus

omnipotentissimum,
Ecce, nuptiarum agni

sedes ad convivium,
Epularum facta compos

inaestimabilium,

Quorum usus nulli prorsus

generat fastidium,
Sed utentem ad utendum

magis reddit avidum.
Ibi clara coram illo,

qui lux est fidelium,
Miseratrix semper esto,

memor tui memorum.
Ante fores tuae domus

pulso pauper annullum,
Imbecillis, inops, habens
cor et corpus tabidum
Et in tantum, ut plus possis

videre quam Lazarum.
Nam huic cutis erat, mihi

vulnus subcutaneum,
Quin et canis ipsi desunt,

qui pus lingant ulcerum.
Sed tu, virgo meritorum

vere singularium,
Condoleto, confer opem,

defer adiutorium,
Funde guttam, trade micam,

satia famelicum,
Praebe, de quo sustentetur,

animae cibarium
Oculisque caeci cordis

infunde collirium,
Per quod vero renovasti

lumine Theophilum.
Mitte mihi per Iohannem,

tuum illum intimum,
Quem redemptor sibi fecit

apud te vicarium,
Quando ipsi te commisit

ad crucis patibulum,
Ne, dum ipse victor mortis

expugnat diabolum
Et ad horam se subducit

a conspectu hominum,
Tamquam orba videreris

non habere filium.
Quam beatum te, Iohannes,

quam gloriosissimum,
Thalami quem sui sponsus

posuit aedituum

Et servandum dedit sancti

spiritus sacrarium!
Hoc signabat illud pridem

familiarissimum,
Quod te fecit supra pectus

accubare proprium,
Quia tibi commendabat,

quod habebat, unicum,
Ut custodem matri daret

virgini virgineum,
Ut columbae ministraret

aquila solacium.
Frater Christi, posce nobis

munus tam magnificum,
Fac, ut praestet adoptatis

matri suae vinculum,
De quo verbum promulgasti

nulli prius cognitum.
O beatitudo summa,

fac me tui cupidum,
O Maria, dulce nomen

et reverendissimum,
Diligens te diligentes,

muni meum exitum.
Quia, quamvis me non esse

sciam operarium,
Credo tamen per te posse

mereri denarium.
Ecce, ego servus nequam,

neglegens ultra modum,
Quem inebriavit mundus

propinans absinthium,
Volvens rotam per inanem

curarum circuitum,
Sub tutitionem tuam

facio confugium.
Te post Deum vitae meae

precor esse baculum,
Mollias ut sancta prece

cor meum lapideum
Ac sub iugo Christi frenes

fraxae carnis impetum,
Ut restinguat salutaris

ignis ignem noxium,
Mensque casta mereatur

spiritum paraclitum.

Ora ergo, ut non intrem

locum illum pessimum,
In qua nulla pax nec quies

neque refrigerium,
Sed rugitus et dolores

atque stridor dentium.
Adquiesce supplicanti,

domina, per Dominum,

Nam sum lapsus et peccavi

Deo super numerum,
Canis squalens saepiusque

reversus ad vomitum.
Ave, sola mater virgo,

pete pro me filium,
Esto semper memor mei,

gaude in perpetuum.