109. (7.) Rhythmus Septimus.

Urbs fuit in Galilaea,

Nazareth, urbs urbium,
Omni viro christiano

Veneranda plurimum,
Cuius magna celebrandum

est laude praeconium,
Plus peculiaris Christo

quam ipsa Capharnaum,
Quam expresse suam vocat

sanctum Evangelium.
Nam ab illa Nazareni

traxit nomen inclitum
Et ex illa nostrae coepit

salutis exordium,
In qua sumpsit stella maris

lucis suae radium,
In qua vidit et audivit

illum Dei nuntium,
Qui praedixit sibi Christi

ortum salutiferum,
Per quem se confoederaret

Deo fides hominum.
Quae beata, postquam audit

haec loquentem angelum,
Credit evangelizanti,

concipit per spiritum.
Sic fecunda fit naturae

vehemens miraculum,
Ferens onus caelum regens

et disponens saeculum,
Virgo praegnans verbum Dei

gestat intra uterum.
Novem mensibus peractis

parit virgo puerum,

Mundo lucem, nobis vitam,

inferis exitium,
Sponsum piis animabus,

captivis remedium,
Daemonibus sempiternae

flammae praecipitium,
Deo patri consessorem,

archangelis dominum,
Paradiso voluptatis,

chorum exsultantium,
Unde quia pulsus homo

per Evae flagitium,
Primus est regressus latro

per Mariae filium.
Virgo lactat suum patrem,

pascit panem caelicum,
Portis virgo inter ulnas

fert auctorem proprium,
Virgo pia pietatem

fovet intra gremium,
Tenet solem, palpat pacem,

pertractat altissimum
Ducens manus per compages

tenerorum artuum,
Lavat pannos, verba verbo

dat et fonti balneum,
Mulcet crebro vagientem,

dat frequenter osculum
Oculosque, quorum nullus

effugit iudicium,
Tergit manu lacrimosos,

pacat lacte querulum
Et in cunis obstetricans

componit infantulum.

Fert ad templum, dat columbas

duas et par turturum,
Simeonis atque Annae

audit testimonium,
Quod sit ipse , qui sederet

super David solium
Et de manu mortis suum

liberaret populum.
Audit fore se passuram

animae martyrium,
Hoc est eius passionis

dolorem acerrimum,
Quem beatus ille senex

appellavit gladium,
Quia sicut ensis corpus,

vexat dolor animum.
Videt magos advenire,

videt sidus praevium,
Et ut Deum honorari

donis regum Arabum
Iuxta illud, quod in psalmis

patet vaticinium,
Crescentemque nostro more

per decursus temporum,
Intellectum penetrare

scripturarum omnium,
Dum magistri documentum

non esset adhibitum.
Audit praedicationes,

signa videt operum,
Ab obsessis effugari

legiones daemonum,
Fugientem ad medelam

turbam aegrotantium,
Mancis manus reformatas,

lumen caecis redditum,
Emundatos lepra plures

ad verbi imperium,
Iam foetentem de sepulcro

suscitatum Lazarum,
Ipsam crucis tandem poenam

subire spontaneum,
Ne nos mortis subiremus

aeternae periculum,
Ab inferno resurgentem

potenter post triduum,

Triumphata morte caelos

penetrare postmodum
Ipsum fructum sui ventris,

ipsum unigenitum,
De cuius conceptione

cor habebat conscium,
Quod perpessa non fuisset

coitus contagium.
Quam iucundam te vixisse

credat mens fidelium,
Cuius tantum, tam insigne

comprobatur meritum.
Alma virgo, spes post Deum

maxima fidelium ;
Per quam idem venit orbem

reperare perditum,
Multa de his adhuc loqui

cupiebam plurimum,
Ut vacaret tibi mentis

nostrae diu studium,
Sed transscendit onus vires

meorum conatuum
Et explere non sum dignus

opus tam egregium.
Ne quid tamen tibi sit in

his, quaeso, contrarium
Nec me velis reputare

quasi temerarium,
Quod praesumpsi tibi stultus

carmen istud ''septimum
''Te orante, templum sancti

spiritus gratissimum,
Gratiam quae es adepta

omnem Dei munerum,
Iam de bonitate tua

fidens sisto calamum,
Laetus valde, si non spernas

servuli munusculum,
In quo, si quid bene sonat,

redde mihi centuplum,
Et si nihil, prosit tamen

fuisse benevolum.
Vanus enim et bonarum

nihil habens artium
Vix in horto cordis mei

carpsi hoc olusculum,

Nihil dare [Dei] matri
reputans illicitum,

Cuius ope me cognosco
super omnes indigum.

Oro ergo, ut non intrem
locum illum pessimum,

In quo nulla pax nec quies

neque refrigerium,
Sed rugitus et dolores

atque stridor dentium.
Ave, sola virgo mater,

consolare miserum,
Esto semper memor mei,

gaude in perpetuum.