106. (4.) Rhythmus Quartus.

Alma virgo,

regina saeculi,
Porta vitae,

ianua gaudii,
Tu, Maria,

templum altissimi,
Cuius carne

amictus humili
Te contulit

humano generi
Sicut imber

illapsus velleri,
Ut pareret

forma visibili.
Sola mater

factoiis proprii,
Stella, cuius

tam sunt clarissimi,
Ut non unquam

occumbant, radii,
Christiani

spes magna populi
Ac post Deum

domus refugii,
Officina

sancti paracliti,
In qua corpus

creavit Domini
Miro modo

et ineffabili ;
Miro, dico,

non incredibili,
Sine patre

dans partum virgini.

Quidnam tibi

dicemus miseri,
Quas gratias

referemus tibi,
Per quam Deo

sumus pacifici,
Iussis eius

gaudentes subici.
Ave, virga

decoris incliti,
Ex radice

progressa Isai,
Colore vernans

incomparabili,
Quem adorant

trementes angeli.
Qui est verbum

patris ingeniti,
Auctor, dator

et origo boni,
Ipse tui

fructus est uteri
Angelusque

magni consilii,
Et super hunc

dono septemplici
Requiescit

spiritus Domini.
Domus veri

es sanctuarii,
De qua sanctus

sanctorum concipi,
Cuius carne

humana contegi,
Cuius sanctis

manibus ablui,
Cuius pannis

voluit indui,
Cuius lacte

dignatus est ali,
Cui allusit

more infantuli
Nec renuit

subiectus obsequi.
Te carentem

labe contagii

Sine ruga

reprehensibili
Genuerunt

Israelitici
Patres, Deo

semper increduli,
Sicut rosam

proferunt tribuli.
Ave, felix

tempore perpeti,
Et hoc nobis

da beneficii,
Ne nos reos

dentes viperei
Apostatae

decerpant angeli.
Oves enim

pastoris optimi
Ore quaerit

insatiabili
Lupus atrox,

furoris rabidi,
Nulli parcens

nulli mitis, nisi
Quem subiectum

sic fecerit sibi,
Ut de caeno

volutabri luti
Nulla cura

laboret abstrahi.
Eius ergo

commenta praeveni
Dolososque

conatus impedi,
Ne quod vulnus

infligat corpori,
Per quod morti

simus obnoxii,
Fac, ut muro

inexpugnabili
Nos circumdet

virtus altithroni.
Si quid tamen

fraus adversarii
Intulerit

figmento fragili,

Statim sumat

opem remedii
Per te, decus

orbis catholici,
Vas electum

sancto spiritui,
Cuius odor

est odor balsami,
Quo sanantur

orantes languidi.
Ave, sponsa

regis magnifici,
Cuius morte

resurgunt mortui,
Cuius sumus

cruore diluti
Ac de iugo

Satanae liberi.
Tu aurora

solis perpetui
Et mons ille

culminis maximi,
De quo lapis

sine manu viri
Est abscisus

modo mirabili,
Qui nunc replet

cuncta mole sui
Ditione

dominans perpeti,
Lapis dico,

quem cum pestiferi
Reprobarent

exoperarii,
Mox erectus

in caput anguli
Sic utrumque

dat aedificii
Parietem

cobaerere sibi,
Ut erroris

sectas nefarii
Dissecaret

unitas fidei.
Nomen tuum

dono multiplici

Decoratur

et laude celebri,
Quae praeter te

non datur alteri,
Stella maris,

nam lux es saeculi
Et tu luce

desiderabili
In tenebris

huius exsilii
Constitutis

dedisti perfrui.
Mater solis

nunquam occidui,
Qui dat nobis

pignus paracliti,
Per quem cordis

lustrantur oculi,
Tenebraeque

pelluntur animi,
Tu es mater

expers coniugii,
Cuius ortus

pollet ex nobili
Stirpe David,

regis eximii
Ac propbetae

Deo carissimi.
Ave, mater

illius filii,
Cuius orbis

terrae sanctissimi.
Principatum

gestarunt umeri,
Quando lignum

tulit patibuli,
In quo iura

damnavit inferi
Et delevit

scripta chirographi,
Quod versutus

livor diaboli
Protoplasto

dictarat homini
Poenam dignam

eius reatui.

Quo tempore

matrem apostoli
Te voluit

Iohannis fieri,
Quem tam carum

effecerat sibi,
Ut id possit

muneris assequi.
O Iohannes,

vir summi meriti,
Qui tam dignus

fuisti provehi,
Bibens haustum

sacri eloquii
Ex arcano

pectoris Domini,
Cui soli

datum est homini,
Ut [pro] Christo

Mariae virgini
Merereris

proles substitui,
Magne custos

sancti sacrarii,
De quo corpus

sumpsit agnus Dei,
Quod est nobis

sumptus viatici
Per desertum

istius eremi,
Donec nos det

beatitudini
Post aerumnas

huius exsilii.
O dilecte

regis pacifici,
Sancte cultor

pudoris nivei,
Audi voces,

orantis naufragi,
Maris huius

qui fluctus pertuli
Et Charybdis

discrimen incidi,
Passus magni

poenam periculi,

Qui dum mente

non vivo vigili,
Domum meam

consensi perfodi,
Ubi vitae

thesauros perdidi,
Caritatem

Dei et proximi,
Meque hosti

captivum tradidi,
Cuius dolis

seductus corrui.
Verumtamen

nec tunc ingemui,
Cum me eius

artarent laquei,
Neque sordes

meas erubui,
Postquam gravi

vulnere concidi,
Sed peccatum

peccato addidi,
Dum surgere

post lapsum distuli.
Sed vos, Christi

Iesu carissimi,
Tu Iohannes

et tu, Maria mi,
Adiutores

pauperum optimi,
Caeli vives

excellentissimi,
Ne me, quaeso,

abominemini,
Nil gustantem

saporis intimi,
Per quem datur

pax intellectui
Nec dolentem

tam male decipi.
Ergo pro me

Deum precamini,
Ne me damnet,

sicut promerui.
O benigna

Maria, subveni,

Benedicta,

memento miseri,
Qui se tuo

patrocinatui
Obsequela

commendat humili,
Credens per te.

si velis, eripi.
Praebe, mater,

gratiam inopi,
Confer reo

munus auxilii,
Respice me

vultu placabili
Et obtentu

oris angelici
Vitae mihi

ianuam aperi
Et fac laetum

in pace suscipi
Dono sancti

fructus ventris tui.