ἐπιφωνείτω λόγος, ὅτι ὁ πονηρὸς ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας ἐκφέρει τὰ πονηρά, ὥσπερ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος. τί δὲ δεῖ πρὸς ταῦτα λέγειν; ἔστιν κακὸν τὸ εἴδωλον, πάντως ἴσασιν καὶ ὀνομάζειν δήπουθεν. καὶ εἰ τὸ μᾶλλον κακὸν εἴδωλόν ἐστιν, ταῦτα δὲ πρὸς διάκρισιν, ἥττονα κακά. τὸ δὲ ἧττον κακόν, κακὸν πάντως ἐστίν. τὸ κακὸν δὲ στῆναι ἐφ' ἑαυτοῦ οὐ δύναται, προϊὸν ἀεὶ ἐπὶ τὸ κάκιον. ἥττονα εἴδωλα παρ' αὐτοῖς τὰ ἅγια νενόμισται. ἀλλ' οὐδὲν διοίσει εἰδώ λου εἴδωλον, κἂν ἧττόν ἐστιν· εἴδωλον γὰρ ἅπαν ἤδη που πάντως ἐστίν. τί οὖν φημὶ ὅτι εἴδωλον τί ἐστιν ἢ εἰδωλόθυτον τί ἐστιν, ἀλλ' ἢ ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ θεῷ; ἡ ἀποστολικὴ ῥῆσις προαναπεφώνηκεν. ἆρα οὖν καὶ οἱ Χριστοῦ δαιμονίοις θύουσιν, καὶ οὐ θεῷ, καὶ ἔθνη ἄπιστα καὶ ἄλογα; καὶ ποῦ ἡ παρὰ Χριστιανοῖς ἐλπὶς καὶ πίστις; ποῦ ἡ λατρεία καὶ ἡ προσκύνησις; ποῦ τὸ καύχημα, ὃ ἐπὶ τῇ προσκυνήσει τῆς ὑπερουσίου τριάδος αὐχοῦμεν; ποῦ τὸ τῆς οἰκονομίας τοῦ θεοῦ λόγου μυστήριον; ἄρδην ἅπαντα ἐκ μέσου γέγονεν καὶ ἀπέσβη τὰ τῆς σωτηρίας ἡμῖν; κενὸν τὸ κήρυγμα ἡμῶν καὶ ματαία ἡ ἐλπίς; καὶ ποίας ταῦτα ἀτοπίας καὶ ἀθεΐας ὑπερβολὴν ἀπολείπει; μετὰ τῶν δαιμονίων τὰ τοῦ Χριστοῦ, μετὰ ἐθνῶν ἀπίστων τὰ Χριστιανῶν. καὶ ποῖος λόγος συναναγκάσει ἐκείνοις παραβάλλεσθαι τὰ ἡμέτερα; ἃ ὅσα ἀλλήλων διέστηκεν, οὐκ ἂν οἶμαι γλῶσσαν φθέγξασθαι κατισχῦσαι· οὐδὲ φωτὸς τοσοῦτον πρὸς σκότος τὸ διάφορον. σκεπτέον δὲ καὶ οὕτως· εἰ μᾶλλον βδελυκτὸν τὸ εἴδωλον, ὅτι πρὸς ἀκαθάρτους δαίμονας ἡ περὶ αὐτὸ θυσία ἔρχεται, ἧττον δὲ πρὸς διάκρισιν κακοῦ ἡ τοῦ κυρίου εἰκών, διότι πρὸς αὐτὸν ἡ ἐπ' αὐτῇ προσκύνησις ἄνεισιν, ὡς ἡ τοῦ λόγου ἀκολουθία ὁμολογεῖν ἐνδίδωσιν, βδελυκτὰ δὲ τὰ δαιμόνια διὰ τὴν τῆς εἰδωλολατρίας θυσίαν, ἧττον δὲ βδελυκτὸν ἡ Χριστοῦ εἰκὼν κατὰ διάκρισιν ... τὸ ἑξῆς σιγῇ τιμητέον. ἀλλὰ μὴν τὸ αὐτὸ ἄτοπον καὶ ἄλλως ἀναδειχθήσεται. τῶν ἀγαθῶν αἱ εἰκόνες ἀγαθαὶ δι' αὐτοὺς πάντως εἰσίν, καὶ τῶν φαύλων φαῦλαι ὡσαύτως, παντί που δῆλον. εἰ δὲ ὅ τινος ἕνεκεν ἔλαττον τοῦ δι' ὃ γέγονεν ὡμολόγηται, ἐλάττους ἄρα τῶν ἀρχετύπων αἱ εἰκόνες ὡς δι' αὐτὰ γεγονυῖαι. ὧν δὲ αἱ εἰκόνες κακαί, μᾶλλον ἐκεῖνα κακά, ἤτοι τὰ ἀρχέτυπα· κακὸν δὲ ἧττον, φασίν, κατὰ διάκρισιν τῶν χειρόνων ἡ τοῦ κυρίου εἰκών. τὰ ἐκ τῶν οὕτω κατασκευαζομένων τῆς θεομάχου γλώσσης συμπεραίνειν ἐστίν, καὶ τὸ τηλικοῦτον βλάσφημον ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν, οἳ τὰς ὑποθέσεις καὶ τὰς ἀρχὰς τῶν ἀτοπωτάτων τούτων παρέσχοντο λόγων· τοιαῦτα γὰρ οὐδὲ οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες τολμήσειάν ποτε φθέγξασθαι. ἀλλ' ἡμῖν γε ὀρθὰ φρονεῖν εἰδόσιν ῥητέον ὡς, εἰ πάντων τῶν ἀγαθῶν τὸ ἀκρότατον καὶ τῶν ὀρεκτῶν τὸ ἔσχατον καὶ μᾶλλον αὐτοαγαθὸν καὶ ἀγαθῶν πηγὴ καὶ αὐτοαγαθότης καὶ ἀγαθῶν τοῖς ἀξίοις παρεκτικὸς ὁ Χριστὸς καὶ θεὸς ἡμῶν ἐστιν πάντῃ καὶ πάντως, καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ ἀγαθὸν ἐκ παντὸς συνομολογεῖσθαι δίκαιον. 79 ὅθεν δὲ ταῦτα πάσχουσιν οἱ ἠπατημένοι καὶ ἀνόητοι, οὐκ ἀσυμφανές· οὐ γὰρ ἔγνωσαν ἀναμέσον ἁγίου καὶ βεβήλου ἢ καθαροῦ καὶ ἀκαθάρτου διαστεῖλαι καὶ ὡς οὐδεμία κοινωνία Χριστῷ πρὸς Βελίαρ οὐδὲ φωτὶ πρὸς σκότος οὐδέ τις συγκατάθεσις ναῷ θεοῦ μετὰ εἰδώλων. ταῦτα γὰρ ἡ ἐκκλησία τοῦ θεοῦ ἄνωθεν πεπαιδευμένη ἐκ χάριτος, κακόν τι ὅλως ἐν ἑαυτῇ οὐκ ἐπίσταται οὔτε ἁπλῶς οὔτε πρὸς διάκρισιν· πᾶν γὰρ κακὸν ἐξ αὐτῆς ἐξώρισται καὶ οὐδὲν εἴδωλον ἐν αὐτῇ, εἴ γε ὅτι οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ τῷ λέγοντι πειστέον· πάντα δὲ τὰ ἐν αὐτῇ τίμια καὶ ἀγαθὰ καὶ σεβάσμια καὶ τοῦ παντὸς ἄξια. ἐξ ὧν ἀβούλως καὶ ἀνοσίως ἀποφοιτήσαντες οἱ δείλαιοι, τιμῆσαι ἃ τιμᾶν χρεὼν ἀναξίους ἑαυτοὺς κατέστησαν καὶ οὐ κατῃσχύνθησαν τὰ Χριστοῦ καταλύειν, Χριστιανῶν ὄνομα περιφέροντες. εἰ οὖν τὰ ὀνόματα δεύτερα τῶν πραγμάτων, τιμιωτέρων γε ὄντων, τὸ πρότερον δὲ καὶ τιμιώτερον ἀποπέμ πονται ἀτιμοῦντες, πῶς τοῦ δευτέρου μετασχεῖν ἄξιοι; ἢ τοίνυν καὶ τοῦ πράγματος ἀντεχέσθωσαν ἢ καὶ τὴν κλῆσιν παραιτείσθωσαν καὶ μὴ ἐν προσποιήσει Χριστιανισμοῦ τὰ Χριστιανῶν καθαιρείτωσαν, εἴπερ παρ' ἡμῖν