325. De sancto Saturnino.

1a. Hodierna
die gaudeat
omnis turba,

1b. Saturninus
in qua petiit
caelestia.

2 a. Qui mortem sumpsit pro
vita genti dedita,
cui praedicabat
virtutum lumina.

2 b. Nam post salvatoris
ascensum ad aethera
sequebatur Petrum
praedicantem visa.

3 a. A quo pontificatus
sumpsit officia,
ut mundo veri vera
luminis lumina
enuclearet miscens
cum novis vetera.

3 b. Praeponens ergo mori
genti luce data
Tolosam petit totus
mente veridica,
ubi magis frendebat
gentis insania.

4 a. Cum quo erat
fides et pudicitia,
humilitas

larga cum patientia,
sobrietas
cum caritate gemina.

4 b. Hac igitur

miles saeptus militia

nihil timens

valde contemptibilia

idolorum

dicebat sacrificia.

5 a. Monstrans iuxta nocere
et prodesse potentia,
tamen in infernum
sibi credentes
mergentia,

ut crederetur monstrans
ex more nil potentia.

5 b. Nec minus monstrans tanta
Dei esse iuvamina,
quod per eius fidem
fieri possent
omnia, ut
crederetur, omnia
sanans membra languida.

6 a. Iam lumen ubi
tantum fuerat,
Dulia vox vim
habere poterat,
specula montis
apparuerat.

6 b. Tam videt rex, quae
vix audierat,
perdens, ubi
lucrari poterat,
Christi militem
capi iusserat.

7 a. Cur saeve furis
ac tanta insania,
quae vides, non credis
esse miracula,
sed fingebas fieri
arte magica?

7 b. Credens vitare
incurris pericula;
adduciter taurus,
non pro victima,
ad eius ligetur
sanctus vestigia.

8 a. O nova

novae mortis genera!

Ligantur

pedes versus pectora,

caput et manus subter

ilia.

8 b. Mox taurus

timens dura vincula,
tractus ad
capitolii summa,
ruit praecipitans ad
infima.

9 a. Franguntur colla,
languent lumina,
spargitur cerebrum
per confragra,
ruptae sunt
manus probter vincula.

9 b. Rumpuntur nervi,
cadunt viscera,
sic petit spiritus
caelestia,
laetantur
angelorum consortia.

10 a. Cuius prece assidua
vitemus cuncta noxia

10 b. Adipiscentes dulcia
angelorum consortia.