IN LIBRUM TERTIUM SENTENTIARUM
Tertius articulus (a) est difficilior,
part, quaest. 3a. art. i. Vide D. Bonavent. hic, art. 3. q. 2. et Richard. art. 2. quaest. 3.
Ad primam (b) quaestionem patet ex prima quaest, et ult. primae dist. quaest.
Contra (e) conclusionem hujus opinionis arguitur multipliciter.
QUAESTIO I. Utrum ista sit vera:
Contra, si intelligatur extraneitas tantum in habendo peccatum, ergo
QUAESTIO III. Utrum Christus inceperit esse ?
Contra, ista natura potuit assumi ad summam unionem quantum ad esse ergo quantum ad operari. operari
Pitigianis hic art. 1. refutantes quas Thomistae dant solutiones.
Istam quaestionem solvit Damascenus c. 60. in seq. dist.
Ad quaestionem illam respondet Henricus quodl. 12. quaest.
videtur secundum eum dicendum Christum tunc fuisse hominem.
Contra istam opinionem, et primo contra opinantem, nam in 2. 2. quaest, I art. in secunda secundae
Alia est opinio Gandavensis quodl. 8. q. et propter quid.
cujus amans est participatio. Arguit contra singulos modos suo ordine singillatim.
De tertio (u) dico, sicut dictum est dist. 17. primi libri, esse acceptum Deo, in primo ubi supra,
Ad duo argumenta pro primo membro in articulo de objecto formali charitatis. Ad primum dico,
QUAESTIO UNICA. Utrum virtutes morales sint connexae ?
(y) Si objicitur contra primam viam, quia tunc in morte fuisset summe tristata illa anima, patet, quia voluntas illa summe inclinabatur ad salutem propriae personae, et per consequens oppositum naturali nolitione summe nolebat, sed ad summam nolitionem naturalem alicujus noliti, et tamen positi, sequitur summa tristitia ; cum ergo in morte evenerit oppositum salutis propriae personae, sequitur quod in morte fuerit summe tristata de eventu talis oppositi.
Respondet Doctor quod in instanti separationis animae a corpore non potuit tristari, tenendo quod tunc fuerit impassibilis, quod creditur esse verum. Et patet per unam propositionem Doctoris in 2. dist. 4. et 5. quae est, merentes usque ad ultimum instans mortis in illo instanti necessario beatificantur, et sic anima Christi, quae meruit usque ad ultimum instans, in illo instanti necessario fuit impassibilis, et sic non potuit tristari, nec de morte, nec de aliquo alio. Fuit tamen tristata de morte, loquendo de tristitia, quae sequitur naturalem nolitionem mortis praevisae, quia ante illud instans naturali nolitione summe nolebat mortem, quae tamen ostendebatur ut necessario futura.
(z) Contra, hoc erat futurum contingens. Hic Doctor instat, probando quod non potuit tristari de morte, ut praevisa ; patet, quia ipsum mori erat futurum contingens, sed futurum contingens non potuit videri ab intellectu animae Christi, nisi tantum in Verbo ; sed nulla voluntas potest tristari de aliquo objecto, ut in Verbo viso, sive ostenso, ut patet, quia tunc est voluntas superior, quae proprie respicit aeterna, et talis voluntas animae Christi non potuit tristari, ut infra patebit.
Respondet Doctor, quod portio inferior intellectus bene ostendit passionem futuram, etc. Ille est appetitus, qui communiter dicitur sensitivus. quando fit sermo de vitiis et virtutibus, tenendo tamen quod vitia et virtutes sint formaliter in appetitu sensitivo, cujus oppositum Doctor tenet, ut infra patebit distinctione 33.