Quaestio IV.

Quas qualitates habere debeat assumendus ad officium praedicationis et confessionis.

Quae sunt ergo necessaria illi qui ad predicationis et confessionis officium est assumendus ?

Respondeo. Ut ad hoc sit idoneus praeter habilitatem illam, quam confert gratia, quae etiam est efficacior omnibus, quae non in nostra potestate consistunt, sed in beneplacito Dei singulis, prout vult, dona sua dividentis , ista considerare in promovendis solemus ad haec officia: primo, quod sit competentia aetatis, non multum a tricesimo distans anno, quia quae fiunt a pueris puerilia reputantur .

Secundo, quod non sit etiam facie et moribus puerilis, quia ista multum minuunt auctoritatem apud homines tam dictorum quam factorum.

Tertio, quod non sit valde notabiliter deformis in corpore, videlicet nimis brevis, vel crassus, vel gibbosus, vel aliter turpiter deformatus, ne per hoc eius praedicatio despectui et risui haberetur.

Quarto, quod non sit etiam valde debilis corpore, cum ex hoc labores huius officii exsequi viriliter non valeret.

Quinto, quod sit competentis facundiae, ut possit ea quae debet, proponere sine fastidio auditorum.

Sexto, quod sit saltem in grammatica et sacra Scriptura tam sufficienter instructus, quod sine errore vel confusione sciat coram populo et clero proponere veritatem et in consiliis competenter satisfacere requirentibus de causis necessariis et in confessione de paenitentiis iniungendis imponendis. - Septimo, quod sit talis in vita et in moribus, quod de ipso et Fratres interius et alii exterius nihil videant vel audiant, per quod doctrina praedicationis eius apud audientes quoquo modo vilescat. Nam " cuius vita despicitur, restat, ut eius etiam praedicatio contemnatur ". -

Octavo, quod etiam naturali tantum polleat industria , quod per fatuam simplicitatem non reddat contemptibile quod per acquisitam scientiam apprehendit , ut sciat se honeste gerere inter homines et prudenter in omnibus se habere.

Nono, quod non sit minus ad hoc voluntarius, ut, si ad hoc motu proprio non trahitur, saltem propter obedientiae bonum proximorum saluti intendere praedicando, consulendo et confessiones audiendo et alios aedificando non contentiose recuset. Gregorius : " Quod mens voluntarie non recipit congrue non disponit". Sic multi Sanctorum officium, quo prodesse debebant proximis, humiliter refugiebant, et tamen, ad hoc tracti per obedientiam, sollicite adimplebat, ut Moyses , Ieremias et alii plures novi et veteris testamenti doctores.

His donis ornato, si gratia affuerit, potest et debet imponi officium predicationis et confessionis in Ordine, ubi fuerit necessarium. Qui vero alios non idoneos pro privata societate promovent Ordini confusionem et animabus nocumentum et ipsis promotis detrimentum et sibimet culpam non parvam procurant, cum negligentias inutilium et imperitorum tam in consiliis incautis quam in absolutionibus inefficacibus et in aliis nocumentis animarum ab eis qui tales promovent, merito requirantur. Tales enim in multis saepe possunt offendere vel scandalizare , dum non dicenda populo praedicant, vel falsa docendo errorem inducunt, vel aliter forte minus composite se habendo. Item, in confessione forte nesciunt confitentes debito modo instruere nec inter peccata gravia et levia distinguere, et aut faciunt ex nimio rigore desperare, aut, cum adhuc in statu damnationis sunt, dant eis spem de salvatione et indulgent eis corpus Domini recipere. Et maxime circa rerum iniustarum acquisitionem vel restitutionem multi seducuntur, dum non informantur, quae sit iniusta conquisitio, vel qualiter pure restituant quibus debent. Ex moribus etiam quorundam et vita praedicantium vilescit saepe doctrina verborum, dum alta docent verbo predicationis, sed minus aedificatoria ostendunt exemplo actionis. Unde ut diligenti examinatione indiget qui debet esse doctor in medicina corporum, ita multa consideratione opus est, si sit idoneus qui debet esse doctor et medicus animarum, cum sint subtiliores et periculosiores et incurabiliores morbi peccatorum quam passiones corporalium infirmitatum.

Illi vero, qui se ad haec officia impudenter ingerunt, indignantes, si ad ea tardius promoventur, quam sint imprudentes, perpendere nolunt aut nesciunt, et eo ipso se ad hoc ostendunt et reddunt indignos. Nam si digni fuerint et idonei, non debent se ad hoc ingerere, sed modeste exspectare, quousque per inspirationem Dei a praelatis suis et Fratribus ad hoc suo tempore assumantur.

Si autem indigni vel nondum idonei, tunc, si se ingerunt, primo quidem temerarii sunt, quod antequam vocentur, ad tantum officium currere praesumunt; Ieremias : Ipsi currebant, cum ego non mitterem eos, scilicet praedicare; ad Romanos: Quomodo praedicabunt, nisi mittantur ? Ad Hebraeos: Nec quisquam sumit sibi honorem, sed qui vocatur a Deo tanquam Aaron etc.: et Christus dicit in Ioanne: Neque enim a me ipso veni, sed ille me misit, scilicet Pater.

Secundo, superbi, quia se ipsos reputant dignos et idoneos, ad quod forte nec Deus nec Fratres vel praelati sui iudicant eos idoneos, sicut Core, qui voluit sibi sacerdotium vindicare .

Tertio, stulti, quia, cum talia officia sint occasio tentationis per inanem gloriam, avaritiam, luxuriam, noxiam libertatem et internae devotionis exstinctionem et alia plura pericula: quod ipsimet se talibus incaute ingerunt, nimis stulte se tantis periculis sine necessitate exponunt, cum fugere magis deberent a periculo quam illud appetere, nescientes, quo exitu bellum, quod sibi concitant, finiatur.

Quarto, non carent rancore invidiae vel contra eos qui ad haec officia eos promovere possunt et non faciunt, vel qui forte impediverunt, imputantes illorum malevolentiae magis quam suae insufficientiae, quod non promoventur, cum ipsi sibi videantur ad haec digniores quam illi , quos vident iam promotos esse, quibus in scientia et aliis se reputant aptiores.