Quaestio XIV.

Quaeritur, si liceat Ordini isti eiicere aliquem pro meritis et egresso petenti receptionem denuo denegare.

Item quaero, si liceat Ordini isti eiicere aliquem pro meritis , vel egresso et poenitenti et petenti ereptionem denuo denegare ? Cum enim Ordo in professione versa vice se obligaverit, ut, sicut ille semper ligatus esset Ordini, ita etiam e converso ; videtur, quod Ordo tenetur semper recipere, si exigit, he promissum suum videatur irritare, si nollet eum tenere, quem spoponderat nunquam derelinquere. Videtur , quod Ordo non possit talem licentiare ad alium Ordinem, quia non inveniet alibi quod hic promisit, et ita faceret eum voti sui transgressorem et sic peccaret. - Videtur etiam, quod cum iste non possit compelli ad alium Ordinem, cum nulli se Ordini obligaverit nisi isti, et non debeat cogi invitus ad quod se nullo voto strinxit , etiam si alium Ordinem inveniret isti aequalem: videtur Ordo iste esse in culpa, si talis vagetur in saeculo, cum nolit eum recipere petentem et ad alium Ordinem non debeat vel non possit eum compellere ; et si punit eum vel excommunicat, quod iniurietur ei: immo, si non tenetur eum Ordo recipere nec vult, iam punit non suum subditum ; et si punit eum corporaliter capiendo, vel castigando, videtur in canonem incidere iam latae sententiae, cum sit clericus vel Regularis.

Si autem Ordo non vult eum recipere, et non convenit, eum aliam Religionem intrare, vel alii nolunt eum recipere, ad quos licentiatus est transire, et per hoc a Fratribus ligatur excommunicatione, vel non absolvitur: ponitur in laqueum perplexitatis inextricabilis, ut quasi ex omni parte praeclusa sit ei via salutis: quod volenti salvari non potest vel non debet fieri, quia Lucae nono dicitur: Filius hominis non venit animas perdere, sed salvare.

Ut super his apertior pateat ratio, quid Ordini vel egresso faciendum sit in istis, nota , quod cum aliquis ingressum petit istius Ordinis, si recipitur, fit ei magna gratia vel multiplex, quia de naufragio peccati eripitur et sociatur illorum collegio, qui ambulant in via Dei, tali conditione, ut et ipse gradiatur in eadem via cum eis, servando illa, propter quae Ordo est institutus. Quamdiu igitur sic graditur, postquam ad professionem receptus est, non potest eum Ordo abiicere, quia, sicut ipse iam ligatus est Ordini, ita et e converso, ut neutrum liceat alterum relinquere ullo modo.

Si autem Frater aliter vivat, quam licet in Ordine, et saepius correctus, se non sufficienter correxerit: si excessus occultus sit, toleretur et cum cautela, propter scandalum, ne si abiiceretur, cum eius culpa non pateat, videretur iniuste punitus, aut peccatum iniuste propalaretur, quod utrumque illicitum videtur.

Si vero excessus eius graves fuerint et notorii, quod alii eius exemplo possint infici, si retineatur in Ordine, et extranei scandalizentur, quod talis in Ordine sustineretur: tum propter auferendum scandalum tum propter corruptionem Ordinis praecavendam debet eiici praevaricator voti et pacti sui; quia iam Ordo non tenetur ei de promisso tenendi eum secum, qui promissum suum praevaricando pluries violavit, cum ideo sit vocatus Ordo, quod nil in se inordinatum patiatur .

Quodsi, Deo permittente, talis se ipsum eiiceret, gratiae sunt Deo referendae, non quia ille peccavit, sed quod oves suas a pestifera contagione liberat; ad Galatas quinto : Utinam abscindantur qui vos conturbant, scilicet puritatem vestram, pacem et famam.

Si autem allegatur, quod misero est miseratio adhibenda, ut iterum recipiatur in Ordinem: dici potest: crudelis est miseratio, unde plures et meliores graviter offenduntur

sicut qui furem liberaret , unde pauperes spoliarentur

maxime cum tales, longo usu tepefacti, rarissime vere et perseveranter emendentur, et facilis remissio aliis audaciam praebeat delinquendi.

Nec potest allegare, sibi fieri iniuriam, si non recipitur, quia ipse talem se fecit ex culpa propria, quod recipi sit indignus, quin potius Ordo habet causam contra eum agendi, pro eo quod sic se dehonestavit; unde potest eum punire pro meritis, vel tradere cui servivit, nisi faciat quod tenetur.

Sedes enim apostolica, quae ius suum unicuique servat et vult, Ordinem in sua puritate persistere, non cogit Ordinem tenere illos quorum conversatio nociva esset in Ordine, quia tunc puniret innocentes et reos foveret et occasionem daret Ordinis corruptioni per tales pestiferos, si eos recipi oporteret. Sed ne damnabiliter vagentur in saeculo, ex gratia Sedis apostolicae Ordo dat eis licentiam, quos iudicat non recipiendos esse, ad alium Ordinem determinatum transeundi, ubi salventur, ad quem etiam transire tenentur, si possint, alioquin non erunt in statu salutis: sicut Lot, non volens montem conscendere, concedente Angelo, in Segor parvula salvatur . Propria auctoritate non possunt Ordinem deserere,

quem voverunt, nec alium intrare sine Ordinis sui licentia vel summi Pontificis, quia, ut dictum est , ad inferiorem Regulam non licet eis transire, altiora . professis.

Quod autem talis alium cogitur intrare Ordinem, si in isto non recipitur, cum tamen alium non voverit nisi istum, inde est, quia, cum vovit istum, sic obligavit se Religioni, quod secundum ius canonicum nullatenus redire ad saeculum, vel ad laxiorem vitam transire ei liceret. Et ideo, si demeretur in Ordine, quem vovit, non retineri; cum ex peccato suo non sit conditio eius melior facta, ut iam possit esse liber, sed potius deterior, oportet, eum alium Ordinem intrare et illum servare, si vult salvari: et ad hoc cogit eum statutum universalis Ecclesiae , non Ordo iste, ex cuius etiam gratia permittitur ei ad inferiorem Ordinem transire, cum superiorem non invenit, ne aditus ei salutis praecludatur.

Si autem velit in saeculo vagari, ex quo Ordo non vult eum recipere, nec ad Religionem concessam sibi transierit in spatio temporis sibi determinato ; licet iam videatur ab Ordinis jurisdictione exemptus, cum nolit eum amplius tenere, tamen ex auctoritate Summi Pontificis , cuius iurisdictioni non est subtractus, potest eum Ordo impetere et per censuram ecclesiasticam vel etiam ad alias poenas corporales potest coercere eum vice domini Papae, quamdiu non habuerit alium iudicem regularem, cui se subiecerit, Regulam et Ordinem illius stabiliter assumendo. Sponte etiam egressus Ordinem istum, si sine licentia eius intraverit alium Ordinem, ad quem licentiari posset: potest compelli, ut redeat, cum adhuc sit sub iurisdictione Ordinis istius, a qua non potest semetipsum eximere, nisi Fratres dent ei licentiam ibi standi et nolint eum recipere vel tenere. Haec omnia iam statuta sunt, ne quis pedem ponat in lubrico , et ne levibus detur occasio recedendi ab Ordine, vel pro libitu ad aliam transeundi, vel etiam inordinate vivendi.