CAPUT III.

De hujus sacrificii acceptabilitate.

Considerandum modo occurrit de hujus sacramenti acceptabilitate, quae, sicut dicit Augustinus in IV de Trinitate, in quatuor perpenditur : quorum unum positum facit, quod alia tria oportet esse accepta.

In omni enim sacrificio attenditur cui offeratur, et a quo pontifice sive sacerdote, et quid offeratur, et pro quo operatur id quod offertur. Sapientia autem divina sic est ingeniata, ut non possit esse sacrificium istud non acceptum. Offertur enim Patri, offertur a Filio nostro pontifice. Offertur Christus in humana natura corporis et sanguinis. Offertur autem pro omnibus. Sapientia autem divina oblatum univit offerenti : et qui offert et quod offertur, sunt unum in esse personae. Univit offerentem cum eo cui fit oblatio : quia unum in deitate sunt Pater et Filius. Univit oblatum cum his pro quibus offertur : quia unius naturae sunt Christus et

homines : et sicut sibiipsi Pater Deus non potest esse non acceptus, ita Pontifex offerens unum cum Patre existens, non potest esse non acceptus. Et sicut Pontifex non potest esse Patri non acceptus, ita id quod est unum cum Pontifice offerente, non potest esse non acceptum, et sic oblatio est accepta. Et sicut offerens et oblatum non potest esse non acceptum, ita hi pro quibus offertur, non possint esse non accepti: quia unius naturae sunt cum oblato et cum offerente, et sanguis Christi purgavit in eis id quod solum facit non acceptum : et incorporatio sacramenti univit eos et oblationi et offerenti: et ideo pluribus oblationibus non indigemus : quia ista pro omnibus sufficit semel oblata. Antiqui autem multis indigebant : quia nulla in his quae dicta sunt, fuit perfecta: et ideo nulla earum accepta. Unde, ad Hebr. IX, 23 et 26 : Neque ut saepe offerat semetipsum, quemadmodumpontifex intrat in sancta per singulos annos in sanguine alieno : alioquin oportebat eum frequenter pati ab origine mundi : nunc autem semel in consummatione saeculorum, ad destructionem peccati, per hostiam suam apparuit. Et sequitur, vv. 27 et 28 : Et quemadmodum statutum est hominibus semel mori, post hoc autem judicium, sic et Christus semel oblatus est ad multorum exhaurienda peccata : secundo sine peccato apparebit exspectantibus se, in salutem. Sic igitur perfectissima et acceptabilissima oblatio est: quia Patri offertur, cui soli est offerendum. Sic dicitur, Exod. xx, 5 : Non habebis deos alienos coram me. Psal. lxxx, 10 et 11 : Nun erit in te deus recens, neque adorabis deum alienum. Ego enim sum Dominus Deus tuus. Solus Filius est sacerdos hujus hostiae et oblationis, ad oblationem hanc solus dignus. Ad Hebr. VII, 26 : Talis enim decebat ut nobis esset pontifex, sanctus, innocens, impollutus, segregatus a peccatoribus, et excelsior caelis factus. Ad Hebr. VIII, 1 et 2 : Talem habemus pontificem, qui consedit in dextera sedis magnitudinis in caelis, sanctorum minister, et tabernaculi veri, quod fixit Dominus et non homo. Sequentes autem pontifices et sacerdotes et vicarii hujus sunt, in quorum verbis pronuntiatis Verbum increatum operatur oblationem. Isa. lxi, 6: Vos autem sacerdotes Domini vocabimini: Ministri Dei nostri, dicetur vobis. Habemus sufficientissimam etiam oblationem, de qua dicitur, ad Hebr. vii, 25, quod salvare in perpetuum potest accedentes per semetipsum ad Deum, semper vivens ad interpellandum pro nobis. Non ergo restat nisi ut purificati offeramur in ipsa, et Patri erimus accepti. Ad Hebr.IV, 16 : Adeamus ergo cum fiducia ad thronum gratiae, ut misericordiam consequamur, et gratiam inveniamus in auxilio opportuno. Unum enim cum Patre est pontifex : et ideo non spernit offerentem. Joan. x, 30 : Ego et Pater unum sumus. Et ideo non rapiet quisquam de manu sua,

sicut nec de manu Patris aliquid rapi potest. Sic sancti oblati in manu Dei sunt. Sapient. iii, 1 : Justorum autem animae in manu Dei sunt. Oblati a Dei Filio, et recepti a Deo Patre. Offerens et oblatum est idem : quia, Joan. XVII, 19, dicit: Pro eis ego sanctifico meipsum. Ad Hebr. vii, 27 : Hoc fecit semel, seipsum offerendo. Oblatum cum his pro quibus offertur, unum est : et ideo mediator unum est nobiscum, et unum cum Patre. I ad Timoth. ii, 5 : Mediator Dei et hominum, homo Christus Jesus. Unde, ad Hebr. IX, 11 : Christus assistens pontifex futurorum bonorum. Et dicit Glossa : " Assistens Patri, et assistens nobis. "

Acceptissimum est ergo hoc sacrificium, de quo dicitur in Psalmo l, 21 : Acceptabis sacrificium justitiae, oblationes, et holocausta. Hoc enim sacrificium omnem implevit justitiam, et in ipso omnes oblationes et holocausta sunt perfecta et accepta. lsa. lvi, 7 : Holocausta eorum et victimae eorum placebunt mihi super altari meo. Isa. lx, 7 : Offerentur super placabili altari meo, et domum majestatis meae glorificabo. Hoc enim sacrificio solo domus majestatis et efficitur et nominatur et glorificatur. Malach. iii, 3 et 4 : Erunt Domino offerentes sacrificia in justitia. Et placebit Domino sacrificium Juda et Jerusalem, sicut dies saeculi, et sicut anni antiqui. Placebit quidem sicut dies saeculi: quia per omne saeculum et saeculi dies non sibi succedit alterum, propter suam omnimodam perfectionem. Placebit autem sicut anni antiqui : quia est secundum ordinem Melchisedech in annis antiquis ante legem praesignatum. Propter haec et similia non utimur aliquo sacrificio nisi isto unico : quia, sicut dicit Gregorius : " Hoc magis vivis proficit ad gratiam inveniendam, retinendam, et recuperandam : hoc magis desiderant mortui purgandi ad impetrandam veniam : hoc maxime acceptat Pater ad gloriam et beatitudinem omnium sanctorum. " Et hoc signatum est, Job, xlii, 8 : Job, servus meus, orabit provobis. Faciem ejus suscipiam, ut non vobis imputetur stultitia. Job enim dolens interpretatur, et signat Christum,

qui dolens in cruce se obtulit pro nobis, et hoc sacrificium in Missa commemoramus.