97

Οὐ παύεται λογισμούς ἡ διάνοια τίκτουσα· σύ δέ, τούς μέν φαύλους ἔκτιλλε, τούς δέ ἀγαθούς γεώργει.

Κλήμεντ. Οὐχ ἡ τῶν πράξεων ἀποχή δικαιοῖ τόν πιστόν, ἀλλ ἡ τῶν ἐννοιῶν ἁγνεία καί εἰλικρίνεια.

Πλουτάρχ. Ἐπισκοτεῖ τῷ μέν ἡλίῳ πολλάκις τά νέφη· τῷ δέ λογισμῶ, τά πάθη.

981 Ἐκ μέν τοῦ ποδός τήν ἄκανθαν, ἐκ δέ τῆς ἀλόγου ψυχῆς, τήν ἄγνοιαν ὑπεξελέσθαι δεῖ.

Φιλήμονος. Ὁ τῷ λογισμῷ πάντα παρ᾿ ἑαυτῷ σκοπῶν, τό κακόν ἀφαιρεῖ, τἀγαθόν δέ λαμβάνει.

Ἰσοκράτους. Ἅ ἄν σοι λογιζομένῳ βέλτιστα, ταῦτα τοῖς ἔργοις ἐπιτέλει. ∆εῖ ὥσπερ ἐξ εὐνομουμένης πόλεως φυγαδεύειν στασιαστήν ἄνθρωπον,

οὕτως ἐκ τῆς ψυχῆς τόν πρός τά φαῦλα κεκλικότα λογισμόν. Τῷ γάρ πάθει τοῦ σώματος, καί τό νοερόν τῆς ψυχῆς συνομολογεῖν ἀνέχεται. Πυθαγόρου. Αἰσχρόν τοῖς τῶν μελιττῶν δωρήμασι γλυκάζοντα τήν

κατάποσιν, τό τοῦ Θεοῦ δῶρον πικράζειν τόν λόγον, τῇ κακίᾳ. Θεάγους. Τό γάρ ἀντέχειν μή δύνασθαι τοῖς πόνοις, ἐπικρατεῖν δέ τήν

ἡδονήν, οἰκεῖόν ἐστι τῷ ἀλόγῳ μέρει τᾶς ψυχᾶς· ἅ δέ προαίρεσις ἐν ἀμφοτέροις αὐτοῖς γίνεται, καί τῷ λόγον ἔχοντι μέρει τᾶς ψυχᾶς, καί τῷ ἀλόγῳ.

ΛΟΓΟΣ Ξ´. Περί ἀφροσύνης, ἄφρονος καί ἀνοήτου, καί ἀπαιδεύτου καί μωροῦ. (15Ε_424> Ματθ. ζ´. Πᾶς ὁ ἀκούων μου τούς λόγους, καί μή ποιῶν αὐτούς,

ὁμοιωθήσεται ἀνδρί μωρῷ. Α´ Κορ. ιδ´. Μή παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλά τῇ κακίᾳ νηπιάζετε· ταῖς δέ

φεσί, τέλειοι γίνεσθε. Καρδία ἄφρονος, ὀδύνη τῷ κτησαμένῳ αὐτήν. Σολομ. ι´. Χείλη ἄφρονος καταποντιοῦσιν αὐτόν. Ἀρχή λόγων στόματος

αὐτοῦ, ἀφροσύνη, καί ἐσχάτη στόματος αὐτοῦ περιφέρεια πονηρά. Παροιμ. ιστ´. Ἀνήρ ἄφρων ὀρύσσει ἑαυτῷ κακά· ἐπί δέ τῶν ἑαυτοῦ χειλέων

θησαυρίζει πῦρ. Παροιμ. ιη΄. Οὐ χρείαν ἔχει σοφίας ἐνδεής φρενῶν· μᾶλλον γάρ ἄγεται

ἀφροσύνῃ. Σιράχ κβ´. Μετά ἄφρονος μή πληθύνῃς λόγους, καί πρός ἀσύνετον μή

πορεύου. Σιράχ κβ´. Ἐπί νεκρῷ κλαῦσον, ἐξέλιπε γάρ φῶς· καί ἐπί μωρῷ κλαῦσον,

ἐξέλιπε γάρ σύνεσις. Σιράχ κβ´. Ἄμμον καί ἅλας καί βῶλον σιδηροῦν, ἀκοπώτερον ὑπενεγκεῖν, ἤ

ἄνθρωπον ἄφρονα. Σιράχ δ´. Μή ὑποστρώσῃς ἀνθρώπῳ μωρῷ σεαυτόν. Σιράχ η´. Μετά μωροῦ μή συμβουλεύου. Σιράχ κβ´. Συγκολλῶν ὄστρακον, ὁ διδάσκων μωρόν. Αἶσχος νόμιζε τήν φρενῶν ἀκοσμίαν. (15Ε_426> Βασιλείου. Ὥσπερ οἱ ἀσθενοῦντες χρῄζουσιν ἰατρικῆς, οὕτω

σοφίας ἄφρονες ἐπιδέονται. 984 Θεολόγου. Αἰσχρόν νέον γέροντος ἀσθενέστερον Εἶναι, γέροντα δ᾿ ἀφρονέστερον νέου.