878 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

quae sunt, et nihil odisti eorum, quae fecisti; nec enim, si odisses, aliquid

constituisses » ( Sap 11, 24). Sic Patris affectio in unamquamque creaturam

recidit, cui in mundo tribuit locum. Quin immo caduca vita illius qui ina-

nior est amatur, atque paucis illis exsistentiae momentis eum suo affectu

Ipse complectitur. Sanctus Basilius Magnus ait esse Creatorem etiam « sine

invidia bonitatem »,44 et Dantes Aligherii de amore « qui solem ceteras et

stellas movet »45 est locutus. Quapropter a creatis operibus ascenditur « ad

eius amabilem misericordiam ».46

78. Eodem tempore mythicam rationem de natura detraxit Iudaica

christiana schola. Licet suum ob splendorem suamque immensitatem haud

desita sit admiratione affici, nota divina ei iam non tributa est. Hac ra-

tione nostrum officium pro ea ultra confirmatur. Ad naturam regressus

incommodo hominis libertatis ac responsalitatis accidere non potest, qui

pars est mundi quique proprias facultates colere debet ad eum tuendum

eiusque vires explicandas. Si praestantiam et naturae debilitatem, et eadem

opera facultates agnoscimus, quas tribuit nobis Creator, id hodie nobis dat

copiam finem recenti opinationi imponendi de infinito rerum progressu.

Debilis mundus, perinde ac homo, cui curam eius commisit Deus, nostrum

intellectum percontatur, ut agnoscamus quomodo dirigere, colere et conti-

nere nostram potestatem debeamus.

79. Hoc in universo, qui patentibus systematibus, inter se commu-

nicantibus, componitur, innumera necessitudinis participationisque genera

reperire possumus. Quod efficit ut cogitemus universitatem ad Dei trans-

cendentiam patere, intra quam evolvitur. Fides sinit ut sensum arcanamque

pulchritudinem illius accidentis rei interpretemur. Hominis libertas aliquid

ad certam progressionem prudenter conferre potest, attamen nova quoque

damna, novas aegritudinis causas et verae regressionis momenta addere

potest. Id commoventem gravemque humanam historiam efficit, quae pa-

rere valet aut florentem liberationem, incrementum, salutem amoremque

aut procedentem occasum et mutuam dissolutionem. Itaque Ecclesia cum

operam dat ut in memoria teneatur curandae naturae officium, tum simul

« ante omnia hominem servare debet contra ipsius exstinctionem ».47

44 Hom. in Hexaemeron, 1, 2: PG 29,9. 45 Divina Comoedia, Paradisus, cantus XXXIII, 145. 46 BenediCtus xvi, Catechesis (9 Novembris 2005), 3: Insegnamenti 1 (2005), 768. 47 id. Litt. enc. Caritas in veritate (29 Iunii 2009), 51: AAS 101 (2009), 687.