Acta Benedicti Pp. XVI 733

Per fidem, saeculorum decursu, viri et mulieres cuiusque aetatis, quorum

nomina scripta sunt in Libro vitae (cfr Apc 7, 9; 13, 8), confessi sunt

pulchritudinem sequendi Dominum Iesum illuc quo vocabantur ut praebe-

rent testimonium tamquam christiani: in familia, in opere, in vita publica, in

charismatibus exercendis et ministeriis ad quae invitabantur.

Per fidem nos quoque vivimus: per Dominum Iesum veraciter agnitum,

in nostra exsistentia historiaque praesentem.

14. Annus fidei favens quoque erit occasio testimonium caritatis roboran-

di. Memorat sanctus Paulus: «Nunc autem manet fides, spes, caritas, tria

haec; maior autem ex his est caritas » (1 Cor 13, 13). Acutiore quoque sen-

tentia, quae per saecula christianos perurget, apostolus Iacobus affirmat:

« Quid proderit, fratres mei, si fidem quis dicat se habere, opera autem non

habeat? Numquid poterit fides salvare eum? Si frater aut soror nudi sunt et

indigent victu cotidiano, dicat autem aliquis de vobis illis: "Ite in pace,

calefacimini et saturamini", non dederitis autem eis, quae necessaria sunt

corporis, quid proderit? Sic et fides, si non habeat opera, mortua est in

semetipsa. Sed dicet quis: "Tu fidem habes, et ego opera habeo". Ostende

mihi fidem tuam sine operibus, et ego tibi ostendam ex operibus meis fidem »

(Iac 2, 14-18).

Fides sine caritate fructum non fert, et caritas sine fide est veluti animi

impulsio constanter dubio subiecta. Fides et caritas invicem se requirunt, ita

ut altera alteri cuiusque iter peragere sinat. Etenim haud pauci christiani

vitam suam cum amore impendunt pro eo qui in solitudine vivit, recusatus

seu exclusus, ac si primus esset cui esset occurrendum ac potissimum subve-

niendum, quoniam in eo Christi vultus re ipsa resplendet. Propter fidem

vultum resuscitati Domini agnoscere possumus in iis qui nostrum requirunt

amorem. « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis »

(Mt 25, 40): haec enim verba constituunt monitum non obliviscendum et

perennem invitationem ad rependendum hunc amorem quo ipsemet curam

de nobis adhibet. Fides sinit ut Christus agnoscatur eiusque amor nos impellit

ut succurramus ipsi quoties in vitae itinere proximus noster efficitur.

Fide confirmati, nostrum munus in mundo spe conspicimus, exspectantes

« novos vero caelos et terram novam ... in quibus iustitia habitat »

(2 Pe 3, 13; cfr Apc 21, 1).

15. Vergens iam ad vitae finem, apostolus Paulus a Timotheo discipulo

expetit « sectare fidem » (2 Tim 2, 22) eadem constantia qua a pueritia