α᾿κωλύτως κλίνονται καὶ ει᾿ς τὰς μετοχὰς καὶ ει᾿ς τὰς λοιπὰς ε᾿γκλίσεις· τὸ δὲ ε᾿´θηκα, ε᾿´δωκα, η῾῀κα, διὰ τοῦ Σ ω᾿´φειλεν ει᾿῀ναι, ου᾿κ ἐγένοντο δὲ ου῾´τως, α᾿λλὰ διὰ τοῦ Κ, τὸ δὲ Κ πρὸς τὸ Σ ου᾿κ ε᾿´χει συγγένειαν· ει᾿κο´τως, ὡς μέρος τι τῆς α᾿ναλογίας μὴ φυλάξαντα, ου᾿´τε ει᾿ς τὰς μετοχὰς ου᾿´τε ει᾿ς τὰς λοιπὰς ε᾿γκλίσεις κλίνονται. ΠΡΌΣ ΜΕ, μέρη λόγου ει᾿σι` δύο· τὸ πρὸς πρόθεσιν, με α᾿ντωνυμίας πρωτοτύπου, πτώσεως αι᾿τιατικῆς· ἡ ευ᾿θεῖα ε᾿γω`, ἡ γενικὴ ἐμοῦ, ἡ δοτικὴ ἐμοὶ, ἡ αι᾿τιατικὴ ἐμέ· καὶ ω᾿´φειλεν 88 ει᾿῀ναι πρὸς ε᾿με´· α᾿λλ' αἱ πρωτότυποι α᾿ντωνυμίαι ε᾿γκλίνονται, καὶ ἐγκλινόμεναι τὸ κατ' α᾿ρχὰς αυ᾿τω῀ν φωνῆεν α᾿ποβάλλουσιν, οι῾῀ον[ Il. .♣ι 345.] μὴ μεῦ πειράτω ευ᾿῀ ει᾿δο´τος, χωρὶς τῆς ε῾´θεν α᾿ντωνυμίας, οι῾῀ον ε᾿πεὶ ου᾿ ε῾´θεν ε᾿στὶ χερείων ου᾿ δέμας ου᾿δε` φυήν. ΥἹῸΣ, ποίου ει᾿´δους; Τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι, τῶν ὡς πρὸς τί. Καὶ πρὸς τίνα ε᾿´χει; Πρὸς τὸν πατέρα.Ὅθεν γίνεται; Παρὰ τὸ υ῾´ω τὸ βρέχω· ὁ τοῦ πατρὸς καὶ τῆς μητρὸς ω᾿`ν ευ᾿φρασία· η᾿` παρὰ τὸ υ῾´ι¨ς υ῾´ι¨ος καὶ κράσει υ῾`ς (υἱὸς), καὶ μετάγεται ἡ γενικὴ ει᾿ς ευ᾿θεῖαν, καὶ ὀξύνεται. Υἱὸς πόσας ευ᾿θείας καὶ γενικὰς ε᾿πιδέχεται; Τρεῖς, ὁ υἱὸς τοῦ υἱοῦ, υἱεῦς υἱέως, υ῾῀ι¨ς υ῾´ι¨ος. ΕΙ᾿῀ ῥῆμα ὁριστικὸν, ἁπλοῦν παράγωγον, χρόνου ε᾿νε στῶτος, προσώπου δευτέρου, καταλήξεως τῶν ει᾿ς ΜΙ. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ ε᾿´ω τὸ ὑπάρχω γίνεται παράγωγον ῥῆμα ει᾿μι`, καὶ ε᾿´πειτα ει᾿ς ΜΙ φύσει μακρᾷ παραλήγονται, πλεονάζει τὸ Ι, καὶ γίνεται ΕΙΜΙ. Καὶ διατί ου᾿κ ἐτράπη τὸ Ε ει᾿ς Η;Ἵνα φυλαχθῇ λείψανον τοῦ πρωτοτύπου. Τὸ δεύ-τερον ει᾿῀ς, καὶ ἀποβολῇ τοῦ Σ ει᾿῀.Ἔστι δὲ καὶ ἀπὸ βαρυ τόνου δευτέρου προσώπου τοῦ παθητικοῦ ἐνεστῶτος κατὰ τὸνἈπολλώνιον. Λέγει γὰρ, ε᾿κ τοῦ ε᾿´ω τὸ ὑπάρχω τὸ παθητικὸν ε᾿´ομαι, τὸ δεύτερον ε᾿´ῃ, καὶ ἐπεὶ τὰ δεύτερα πρόσ ωπα τῶν παθητικῶν οἱἈττικοὶ διὰ τῆς ΕΙ διφθόγγου γράφουσιν, ε᾿πεκράτησε καὶ παρ' ἡμῖν τέσσαρα γράφεσθαι διὰ τῆς ΕΙ διφθόγγου· ει᾿σι` δὲ ταῦτα, ο᾿´ψομαι ο᾿´ψει, βού λομαι βούλει, οι᾿´ομαι οι᾿´ει, ε᾿´ομαι ε᾿´ει καὶ κράσει ει᾿῀. Οἱ δὲ φασὶ κακῶς κατασκευάζεσθαι αυ᾿το´· τὰ γὰρ ὑπαρκτικὰ ῥήματα παθητικὸν ου᾿κ ε᾿´χουσιν, οι῾῀ον ὑπάρχω, ου᾿ λέγομεν ὑπάρχομαι, ει᾿μι`, ου᾿ λέγομεν ε᾿μαί· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ ε᾿´ω, ου᾿ λέγομεν ε᾿´ομαι. Φασὶν ου᾿῀ν, ε᾿κ τοῦ ε᾿´ω τὸ ὑπάρχω γίνεται παράγωγον ῥῆμα ει᾿μι`, τὸ δεύτερον ει᾿῀ς, καὶ ὀξύνεται. Τὰ γὰρ ει᾿ς ΜΙ τροπῇ τῆς ΜΙ ει᾿ς Σ τὸ δεύτερον ποιοῦντα, καὶ τὸν αυ᾿το`ν τόνον φυλάσσει, καὶ ἀποβολῇ τοῦ Σ ει᾿῀, μεταβλη 89 θέντος τοῦ τόνου, διὰ τὴν α᾿ποβολὴν τοῦ Σ· καὶ ο῾´τι πᾶν ῥῆμα μακροκατάληκτον ε᾿πι` τῆς μακρᾶς ε᾿´χον τὸν τόνον περισπᾶται· καὶ ἐν συνθέσει πάρει· "ἐὰν καταβῶ ει᾿ς τὸν ᾅδην, πάρει." ΣΉΜΕΡΟΝ, ε᾿πι´ρρημα χρόνου δηλωτικὸν, η᾿` μᾶλλον ε᾿πι´ρ ρημα καιροῦ παραστατικόν. ∆ιόρισον. Τὰ δὲ καιροῦ παρα στατικὰ, οι῾῀ον σήμερον, αυ᾿´ριον. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ ἡμέρα, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ γράφεται διὰ τοῦ Η· α᾿νεφάνη γὰρ τὸ Α ε᾿ν τῷ σάμερον, καὶ τὰ ε᾿´χοντα α᾿ναφαινόμενον τὸ Α διὰ τοῦ Η γράφεται, σάμερον σήμερον, α῾´λιος η῾´λιος, σᾶμα σῆμα. Τὸ ΡΟΝ μικρὸν, διατί; Καθόλου τὰ ει᾿ς ΟΝ λήγοντα ε᾿πιρ ρήματα διὰ τοῦ Ο μικροῦ γράφεται, οι῾῀ον βοτρυδὸν, α᾿γεληδὸν, πλὴν τοῦ χρεὼν παρὰἈττικοῖς, καὶ ἐμπεδὼν, καὶ ἐκποδὼν, καὶ ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ ευ᾿ωνύμων. Τὸ ΜΕ ψιλὸν, διατί; Κατὰ παράδοσιν. Κατὰ ποῖον κανόνα τῆς ο᾿ρθογραφίας; Κατὰ ἱστορίαν. Καὶ πόσοι κανόνες τῆς ο᾿ρθογραφίας; Τέσσαρες· α᾿ναλογία, διάλεκτος, ε᾿τυμολογία, καὶ ἱστορία. Τί ἐστιν α᾿ναλογία;Ὅταν κατορθῶμεν γραφῇ, η᾿` ο῾´ταν κανόνα α᾿ποδῶμεν, ω῾´σπερ ε᾿πι` τοῦ ταχεῖα ε᾿δηλώσαμεν. Τί ε᾿στι διάλεκτος;Ὅταν τὸ ἡμεῖς διὰ τῆς ΕΙ διφθόγγου γρα φόμενον ει᾿´πω, ε᾿πεὶ οἱ Αι᾿ολεῖς α᾿´μες λέγουσι, τὸ προσὸν Ε τῇ λέξει ε᾿κφωνήσαντες. Τί ἐστιν ε᾿τυμολογία;Ὅταν τὸ η᾿´πειρος διὰ τῆς ΕΙ διφθόγγου γράφω, ει᾿´πω, διότι πέρας ου᾿κ ε᾿´χει, α᾿´περος καὶ α᾿´πειρός τις ου᾿῀σα. Τί ἐστιν ἱστορία; Ὅταν τὸ χίλιοι διὰ τοῦ Ι γράφηται, ει᾿´πω, ου῾´τως αυ᾿το` βούλεται γράφειν ἡ παράδοσις. ∆ιατί βαρύνεται; Τὰ ει᾿ς ΟΝ λήγοντα ε᾿πιρρήματα παραληγόμενα τῷ Ι η᾿` τῷ Ε βαρύ νονται, οι῾῀ον σήμερον, αυ᾿´ριον, πλὴν τοῦ αυ᾿θημερὸν, καὶ ἐξὸν, ὑπεσταλμένων τῶν ο᾿νοματικῶν.