107 {1ΨΑΛΜῸΣ ΠΈΜΠΤΟΣ.} 1 Πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ πέμπω· πέμπει γὰρ ἡμᾶς πρὸς τὸν δέκατον α᾿ριθμόν.
1ΨΑΛΜῸΣἙΝ∆ΈΚΑΤΟΣ.} τερον ε῾´ν· καὶ μετὰ τοῦ δέκα α᾿ριθμοῦ ἑνδέκατος.
1ΨΑΛΜῸΣ ΙΖʹ.} ρὰ τὸ στερέω· τοῦτο παρὰ τὸ ι῾´στημι, στήσω, ἀόριστος
1ΨΑΛΜῸΣ ΙΗʹ.} μέγα, διατί;Ἐπειδὴ πᾶσα λέξιςἙλ-ληνικὴ ἁπλῆ ὀξύτονος
ευ᾿δο´κησας, κύριε, τὴν γῆν σου. ΛΥΤΡΩΤῊΣ, ε᾿κ τοῦ λυτρῶ, τοῦτο ε᾿κ τοῦ λύτρον, τοῦτο παρὰ τὸ λύω.
{1[ΨΑΛΜῸΣ ΚΘʹ.]} 1 ἙΣΠΈΡΑ, παρὰ τὸ ε᾿´σω φέρειν, ε᾿σωφέρα τις ου᾿῀σα, καὶ ἐν συγκοπῇ ἑσπέρα,
δεύτερον. Τὸ πρῶτον τῶν πλη θυντικῶν ει᾿παίημεν τὸ τρίτον ει᾿παίησαν, καὶ ἐν συγκοπῇ ει᾿´παισαν.
1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]}1 ω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ
ΑΛΜῸΣ ΡΜʹ.]} (ΘΥΜΊΑΜΑ) τοῦτο ε᾿κ τοῦ θῦμα, διὰ γὰρ τῶν θυμάτων καιομένων
̀Σ ΡΝʹ.]} ∆ΥΝΑΣΤΕΊΑΙΣ, ἡ ευ᾿θεῖα, δυναστεία, παρὰ τὸ δυναστεύω, τοῦτο παρὰ τὸ
ΊΣΙΝ, ἡ ευ᾿θεῖα ὁ ε᾿´λεος γίνεται παρὰ τὸ ε῾´λω τὸ λαμβάνω, ε᾿´λος ε
1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]} ᾿´χω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ
1 ΕΤΕΩΡΊΣΘΗΣΑΝ, ε᾿κ τοῦ μετεωρίζω. Τί μὴ ἐταπεινο-φρόνουν ὡς τὸ
Λέξις μετέχουσα τῆς τῶν ῥημάτων καὶ τῆς τῶν ο᾿νομάτων ι᾿διότητος. Τί μετέχει τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ ῥήματος; Τοῦ μὲν ο᾿νο´ ματος, γένη καὶ πτώσεις· τοῦ δὲ ῥήματος, διαθέσεις, χρόνους, καὶ συζυγίας. Τὸ θέμα πῶς ε᾿στι; Κατοικῶ. Πόθεν γίνεται;Ἐκ τῆς κατὰ προθέσεως καὶ τοῦ οι᾿κω῀, κατοικῶ· τοῦτο ε᾿κ τοῦ οι᾿῀κος· τοῦτο ε᾿κ τοῦ ει᾿´κω τὸ ὑποχωρῶ, ει᾿ς ο῾`ν πάντες ὑποχωροῦμεν. Τὸ ει᾿´κω πόσα σημαίνει; εʹ· ει᾿´κω τὸ ὁμοιῶ, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ ει᾿κω`ν τὸ ὁμοίωμα· ει᾿´κω τὸ ὑποχωρῶ, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ οι᾿῀κος· ει᾿´κω τὸ πρέπω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ ὁ μέσος παρακείμενος ει᾿῀κα γέγονε, καὶ ἐν συναιρέσει, ε᾿´ι¨κα, καὶ ἐν ὑπερθέσει τοῦ Ο ε᾿´οικα· ει᾿´κω τὸ ὑποτάττομαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ ἐν συνθέσει ὑπείκω, οἱονεὶ ὁ ὑπείκων καὶ ὁ ὑποταττόμενος· σημαίνει δὲ κατὰ περίφρασιν ε᾿κ τοῦ παρεπομένου τὸ θέλω, παρέπεται γὰρ τοῖς ὑπακούουσι τὸ θέλειν· τὸ γὰρ ει᾿´ξας τῷ θυμῷ ου᾿δε`ν ε῾´τερον σημαίνει, ει᾿ μὴ τὸ θελήσας· ε᾿ξ ου῾῀ καὶ γίνεται κατ' α᾿ποβολὴν τοῦ Ι ἡ ἑκὼν μετοχή.Ἔστι δὲ καὶ ε῾´τερον η῾´κω τὸ ε᾿´ρχομαι, ω῾´σπερ (ο῾´περ) ε᾿πι` μὲν τῶν ε᾿νεργητικῶν παρὰ τοῖς ι᾿αμβολόγοις καὶ τοῖς πεζολόγοις διὰ τοῦ Η γράφεται, ε᾿πι` δὲ τῶν παθητικῶν διὰ τοῦ Ι, οι῾῀ον α᾿φι´γμαι, α᾿φιγμένος· παρὰ δὲ τοῖς ποιηταῖς πάντοτε διὰ τοῦ Ι, οι῾῀ον καί μευ κλέος ου᾿ρανὸν ι῾´κει. Ἐκ τοῦ ει᾿´κω ου᾿῀ν τὸ ὑποχωρῶ γίνεται οι᾿῀κος, καὶ μετὰ τῆς κατὰ προθέσεως κάτοικος. ∆ιατί ἀναβιβάζει τὸν τόνον; Τὰ ει᾿ς ΟΣ ο᾿νο´ματα ε᾿ν τῇ συνθέσει α᾿ναβιβάζουσι τὸν τόνον, κακὸς α᾿´κακος, σεμνὸς 78 α᾿´σεμνος, τερπνὸς α᾿´τερπνος,Ῥωμαι¨κο`ς πολυρωμαΐκος, ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ οι᾿῀κος καὶ κάτοικος, χωρὶς τῶν ε᾿πι` ε᾿´θνους λαμβανο μένων, (ε᾿κεῖνα γὰρ ε᾿ν τῇ συνθέσει φυλάσσει τὸν τόνον, οι῾῀ονἈχαιὸς φιλαχαιὸς, Βοιωτὸς,) καὶ χωρὶς τοῦ κλειτὸς α᾿γακλειτὸς, καὶ χωρὶς τοῦ ἰατρὸς α᾿ρχιατρὸς, καὶ χωρὶς ει᾿ μὴ διὰ σημασίαν τινὰ φυλαχθῇ ἡ ἐνέργεια, ὡς τὸ λοιγὸς βροτολοιγός· βροτολογικὸς(οιγὸς) δέ ἐστιν ὁ τοὺς βροτοὺς φθείρων· τούτου χάριν καὶ ὁ τόνος ε᾿φυλάχθη. Τὰ γὰρ προ παροξύτονα χαίρουσιν α᾿μβλύνεσθαι ει᾿ς πάθος, οι῾῀ον, λιθό βολος, ὁ λίθοις βαλλόμενος· παροξυνόμενα δὲ σημαίνει ε᾿νε´ρ γειαν, οι῾῀ον, λιθοβόλος, ὁ λίθοις βάλλων· καὶ πάλιν καρά τομος λέγεται ὁ ἀποτμηθεὶς τὴν κεφαλήν· καρατόμος δὲ ὁ τεμὼν τὴν κεφαλὴν, οι῾῀ον ἡ μὲν Γοργὼ λέγεται καράτομος, ἡ α᾿ποτμηθεῖσα τὴν κάραν, ὁ δὲ Περσεὺς καρατόμος ὡς τῆς Γοργοῦς τὴν κάραν τεμών.Ἐκ τοῦ κάτοικος γίνεται κατοικῶ, συζυγίας πρώτης τῶν περισπωμένων, καὶ ἡ μετοχὴ, ὁ κατοικῶν. Καὶ διατί ἐπενοήθη ἡ μετοχή; ∆ιότι τὸ μὲν ο᾿´νομα ου᾿σι´αν σημαίνει, οι῾῀ον α᾿´νθρωπος, ι῾´ππος, τὸ δὲ ῥῆμα πρᾶγμα, οι῾῀ον τύπτω, γράφω. Τὰ ου᾿῀ν ῥήματα, α῾´τε δὴ πράγματα ο᾿´ντα, θέλουσι συνεῖναι ταῖς ου᾿σι´αις η᾿` τοῖς ο᾿νο´μασι, καὶ ἐπειδὴ κλι νομένου τοῦ ὀνόματος τὰ ῥήματα ου᾿ δύνανται συγκλίνεσθαι αυ᾿τοῖς μὴ ε᾿´χοντα πτώσεις, ευ᾿θείας γάρ ει᾿σι, οι῾῀ον, Σωκράτης γράφει, Σωκράτους δὲ γράφει ου᾿ λέγομεν, ει᾿ μὴ Σωκράτους φίλος γράφει, τούτου χάριν ε᾿πενοήθη ἡ μετοχὴ, ι῾´να συγ κλιθῇ τὸ ο᾿´νομα μετὰ τοῦ ῥήματος, καὶ τὸ λεῖπον τοῦ ῥήματος α᾿ναπληρώσῃ(θῃ). Καὶ λέγομεν, Σωκράτης γράφει, Σωκράτους γράφοντος, Σωκράτει γράφοντι, Σωκράτην γρά φοντα, Σώκρατες γράφων, καὶ τὰ ἑξῆς. Τὸ ε᾿´οικε πόσα σημαίνει; Τρία· τὸ ὁμοιῶ, ὡς τὸ η᾿´ τοι μὲν τά γ' ο᾿´πισθε Μαχάονι πάντα ε᾿´οικε· τὸ πρέπω, ὡς τὸ ε᾿´οικέ τι ου᾿´τοι α᾿εικές· τὸ φαίνεται, ὡς τὸ τάχα ὡς ε᾿´οικεν ἡ τῶν φρενῶν ε᾿ναλλαγή. 79 Ὁ ΟΥ᾿ΡΑΝῸΣ παρὰ τὸ ὁρῶ τὸ βλέπω, ὁ πᾶσιν ὁρώμενος, η᾿` παρὰ τὸ ου᾿ρω῀ τὸ φυλάσσω, ὁ πάντα περιέπων, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ ου᾿῀ρος ὁ φύλαξ. Ει᾿ς τὸ ΟΥ ψιλὸν, διατί;Ἡ ΟΥ δίφθογγος ε᾿ν ταῖς ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν λέξεσι ψιλοῦται· ου᾿ρανὸς, ου᾿λη`, ου᾿ρω῀, ου᾿τω῀.Ἡ ου῾῀τος α᾿ντωνυμία δασύνεται, καὶ τὸ ου῾´τως ε᾿πι´ρρημα. Τὸ ΡΑ βραχὺ, διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΑΝΟΣ, ει᾿ μέν ει᾿σιν ὑπὲρ δύο συλλαβὰς, συστέλλει τὸ Α, οι῾῀ον στέφανος, γέρανος, ου᾿ρανὸς, ει᾿ μὴ ποιητικῶς ε᾿κτείνονται· ει᾿ δέ ει᾿σιν ὑπὲρ τρεῖς συλλαβὰς, ε᾿κτείνουσι τὸ Α, οι῾῀ονἩρωδιανὸς, Ἰουστινιανὸς, πλὴν τοῦὨκεανός. ∆ιατί ὀξύνεται; Τὰ ει᾿ς ΝΟΣ ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ε᾿´χοντα πρὸ τέλους τὸ Α συνεσταλμένον προπαροξύνεται, ει᾿ μὴ