σόν· α᾿πο` τοῦ ου῾῀, ὁ ο῾`ς, ἡ η῾`, τὸ ο῾´ν· δυι¨κα`, νῶι, σφῶι, σφῶε.Ἀπὸ τοῦ νῶι γίνεται ὁ νωΐ τερος, ἡ νωι¨τε´ρα, τὸ νωΐτερον· α᾿πο` τοῦ σφῶι, ὁ σφωΐτερος, ἡ σφωι¨τε´ρα, τὸ σφωΐτερον· α᾿πο` τοῦ σφῶε ου᾿ γίνεται παρά γωγος α᾿ντωνυμία διὰ τὸ μόνως ε᾿γκλίνεσθαι αυ᾿τη`ν, πλὴν ἡμεῖς, ὑμεῖς, σφεῖς.Ἀπὸ τοῦ ἡμεῖς γίνεται ὁ ἡμέτερος, ἡ ἡμετέρα, τὸ ἡμέτερον· α᾿πο` τοῦ ὑμεῖς, ὁ ὑμέτερος, ἡ ὑμετέρα, τὸ ὑμέτερον· α᾿πο` τοῦ σφεῖς, ὁ σφέτερος, ἡ σφετέρα, τὸ σφέτερον· καὶ θεματικαὶ, ε᾿ννέα· ου῾῀τος, αυ῾´τη, τοῦτο, αυ᾿το`ς, αυ᾿τη`, αυ᾿το´· ε᾿κεῖνος, ε᾿κείνη, ε᾿κεῖνο· ο῾´δε, ὁ δεῖνα κατὰ παρα γωγήν. Αυ῾῀ται δὲ καλοῦνται καὶ θεματικαὶ καὶ μονοπρό σωποι, καὶ δεικτικαὶ καὶ παράγωγοι. Τὸ ΑΥ᾿ΤΟ` πρωτότυπόν ε᾿στιν η᾿` παράγωγον; Παράγωγον. Καὶ πόθεν παράγεται;Ἀπὸ τοῦ ε῾` τρίτου προσώπου. ∆ιατί; ∆ιότι αἱ τοῦ τρίτου προσώπου, λέγω δὴ τοῦἛ, καὶ τὰς α᾿π' αυ᾿τη῀ς κεκλιμένας α᾿συνήθεις ει᾿´ασεν ἡ τέχνη, αι῾` καλοῦνται μονοπρόσωποι, διὰ τὸ μὴ ε᾿´χειν ε῾´τερον πρόσωπον. Τὸ ΑΥ᾿ΤΟ`Σ ποίου προσώπου; Ου᾿κ ε᾿´χει. ∆ιατί; α᾿φ' ω῾῀ν ... ....... 37 Ει᾿ς τὸ ΑΥ τί πνεῦμα; Ψιλόν. ∆ιατί;Ἡ αυ᾿ δίφθογγος ψιλοῦται, αυ᾿´ξω, αυ᾿δω῀, αυ᾿το`ς, αυ᾿´ριον· τὸ αυ῾´τη βαρύτονον α᾿πο` τοῦ ου῾῀τος δασύνεται. Καὶ α᾿´λλως· πᾶσα α᾿ντωνυμία α᾿πο` μακρᾶς α᾿ρχομένη δασύνεται, πλὴν τῆς αυ᾿το´ς. Πόσα σημαίνει τὸ αυ᾿το´ς; εʹ· αυ᾿το`ς ὁ τόπος, ὡς τὸ στῆτ' αυ᾿τοῦ καὶ λαὸν ε᾿ρυκάκετε πρὸ πυλάων· αυ᾿το`ς ὁ μόνος, ὡς Τυδείδης δ' αυ᾿το´ς περ ἐὼν προμάχοισιν ε᾿μι´χθη· αυ᾿το`ς τὸ σῶμα· αυ᾿το`ς δ' ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν· αυ᾿το`ς ὁ κατ' ε᾿ξοχὴν, ὡς τὸ "ου᾿κ α᾿´γγελος, ου᾿κ α᾿´νθρωπος, α᾿λλ' αυ᾿το`ς ὁ κύριος·" καὶ ἡ αυ᾿το`ς α᾿ντωνυμία, ὡς τὸ[ Il. .♣α 120 ].αυ᾿το`ς δ' ε᾿´ντε' ε᾿δυ´σατο παμφανόωντα. Πόσοις τρόποις συντάσσεται ἡ αυ᾿το`ς α᾿ντωνυμία; Τοῖς τρισὶ προσώποις συντάσσεται, οι῾῀ον ε᾿γω` αυ᾿το`ς, σὺ αυ᾿το`ς, ε᾿κεῖνος αυ᾿το´ς. ΜΕΛΕΤΉΣΕΙ, παρὰ τὸ μελετῶ, τοῦτο παρὰ τὸ μελέτη. Τὰ γὰρ δευτέρας συζυγίας τῶν περισπωμένων ὡς ε᾿πι` τὸ πλεῖστον α᾿πο` τῶν ει᾿ς Η θηλυκῶν γίνονται, οι῾῀ον, βοὴ βοῶ βοᾷς, τέχνη τεχνῶ τεχνᾷς. Τὸ δὲ μελέτη πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ μέλι καὶ τὸ ἐτεὸν, τὸ ἀληθὴς, ἡ ἀληθινὴ γλυκύτης, τὸ δὲ μέλι παρὰ τὸ μέλω, τὸ φροντίζω, ο῾` περὶ πολλοῦ ποιούμεθα καὶ φροντίζομεν· τὸ δὲ ἐτεὸν παρὰ τὸ ε᾿´ω τὸ ὑπάρχω, ἐὸν καὶ ἐτεόν· τὸ γὰρ ε᾿τεὸν τὸ ἀληθὲς ὑπάρχει. Τὸ μέλλω πόσα σημαίνει; δʹ· τὸ ὀφείλω, ὡς το[ ∴Il. .♣λ 364 ].ᾧ μέλλεις ευ᾿´χεσθαι (ἰὼν) ει᾿ς δοῦπον α᾿κο´ντων. τὸ φροντίζω, ὡς το[ ∴Il. .♣ε 490 ]. σοὶ δὲ χρὴ τάδε πάντα μέλλειν νύκτας τε καὶ η῾῀μαρ· τὸ βραδύνω, ὡς το[ ∴Demosth. v. p. 102, II.] "τί μέλλεις; τί ἀναδύῃ;" τὸ φαίνω, ὡς τὸ ου῾´τω που ∆ιῒ μέλλει ὑπερμενέι¨ φίλον ει᾿῀ναι, καὶ τὸ ἀπέκειτο, ὡς τὸ [δεμοστη.] "ε᾿´μελλεν α᾿´ρα πολλὰς (ἡμῖν) ὑποθέσεις." 38 Τὸ ΜΕ ψιλὸν, διατί; Πᾶσα λέξις α᾿πο` τῆς ΜΕ συλλαβῆς α᾿ρχομένη διὰ τοῦ Ε ψιλοῦ γράφεται, πλὴν τοῦ μαίνομαι, τὸ ὀργίζομαι, μαῖα, Μαιῶτις. Τὸ ΛΕ ψιλόν· διατί; Τὰ ει᾿ς ΤΗ θηλυκὰ ὑπὲρ δύο συλλαβὰς βαρύτονα ἑνὶ φωνήεντι παρα λήγονται, οι῾῀ον Θεοδότη,Ἀφροδίτη, μελέτη. Πρόσκειται "ὑπὲρ δύο συλλαβὰς," διὰ τὸ χαίτη (σιξ) βαρύνεται, διὰ τὸ τελευτή. Μελετῶ, ὁ μέλλων μελετήσω, πόθεν ε᾿´χει τὸ Η; Ἡ γὰρ δευτέρα συζυγία τῶν περισπωμένων ε᾿πι` τοῦ μέλ λοντος θέλει ε᾿´χειν τὸ Α η᾿` τὸ Η· καὶ ω᾿´φειλεν ε᾿´χειν τὸ Α καὶ μὴ τὸ Η· α᾿λλ' ἡνίκα ὁ ἐνεστὼς καθαριεύει, τότε ὁ μέλλων διὰ μακροῦ τοῦ Α ε᾿κφέρεται, οι῾῀ον α᾿νιῶ ἀνιάσω, θεῶ θεάσω· καὶ ἡνίκα δὲ ε᾿´χει ὁ ἐνεστὼς τὸ Λ, τότε ὁ μέλλων διὰ βραχέος τοῦ Α ε᾿κφέρεται, οι῾῀ον γελῶ γελάσω, θλῶ θλάσω. Τὰ δὲ ε᾿´χοντα ε᾿ν τῷ ἐνεστῶτι σύμφωνον α᾿´λλο χωρὶς τοῦ Λ καὶ τοῦ Ρ διὰ τοῦ Η ε᾿´χουσι τὸν μέλλοντα, οι῾῀ον ζῶ ζήσω, νικῶ νικήσω, πεινῶ πεινήσω, διψῶ διψήσω· τὸ γὰρ πεινάσω καὶ διψάσω κατὰ τροπὴν ∆ωρικὴν γέγονε τοῦ Η ει᾿ς Α. Τὰ γὰρ ποιοῦντα παράγωγα ει᾿ς ΜΙ, κα᾿´ντε τὸ Λ ε᾿´χῃ κα᾿´ν τε τὸ Ρ, διὰ τοῦ Η ε᾿´χει τὸν μέλλοντα, οι῾῀ον πλῶ πιπλῶ πίπλημι, χρῶ κιχρῶ κίχρημι κιχρήσω· στῶ ἱστῶ ι῾´στημι στήσω.Ἰστέον δὲ ο῾´τι τὰ παραληγόμενα τῷ Ο ε᾿ν τῇ δευτέρᾳ συζυγίᾳ τῶν περισπω μένων έ ει᾿σι`, βοῶ, γοῶ, α᾿κροῶ, μακκοῶ,