ίσ

ς

φυλάξασα μήτε τὸν τόνον μήτε τὴν γραφὴν τῆς ευ᾿θείας. Τὸ ΣΙΣ βραχὺ, διατί; Τὰ ει᾿ς ΑΣ βαρύτονα, ει᾿´τε α᾿ρσενικὰ, ει᾿´τε θηλυκὰ, συστέλλει τὸ Ι, ε᾿´ρις, Θέτις, μῆνις.Ἡ κρίσις πῶς κλίνεται; Τῆς κρίσιος.Ὁ κανών· τὰ ἀπὸ τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου δευτέρου προσώπου γινόμενα ο᾿νο´ματα ει᾿ς ΙΣ διὰ καθαροῦ τοῦ ΟΣ κλίνονται, αι᾿´νεσις αι᾿νε´σιος, καὶ αι᾿νε´σεωςἈττικῶς· γνῶσις γνώσιος, καὶ γνώσεωςἈττικῶς· κρίσις κρ ιος, καὶ κρίσεως Ἀττικῶς.Ὁ κανών·Ἀττικοὶ δὲ τῆς γενικῆς ταύτης τρέπουσι τὸ Ο ει᾿ς Ω, καὶ τὰ παραληκτικὰ τῶν φωνηέντων ει᾿ς Ε μεταβάλλουσι. ∆ΊΚΑΙΟΣ, ο᾿´νομα ἁπλοῦν, παραγώγου, παρωνύμου, σχή ματο ἁπλοῦ. Πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ δίκη· τὸ δὲ δίκη παρὰ τὸ δίχω τὸ διχάζω.Ἐτυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ δύο ε᾿´χειν· ἡ γὰρ δίκη τὰ δύο μέρη διΐστησι. Τί διαφέρει παρα γωγὴ ἐτυμολογίας; ∆ιαφέρει, ο῾´τι ἡ μὲν παραγωγὴ κατὰ τὴν α᾿ρχὴν μόνην θεωρεῖται τῆς λέξεως, ἡ δὲ ἐτυμολογία καὶ κατὰ τὴν α᾿ρχὴν καὶ κατὰ τὸ τέλος. Τὸ ∆Ι Ι, διατί;Ἐκ τοῦ δίκη. Καὶ ἐκεῖνο διατί; Τὰ ει᾿ς ΚΗ θηλυκὰ ἑνὶ φωνήεντι παρα λήγοντα(ήγεται), οι῾῀ον θήκη, δίκη, νίκη, πλὴν τοῦ ἀνάγκη κυ̣ (Ευ᾿νείκη κυρίου) ε᾿ρείκη (φυτὸν,) νείκη. Καὶ α᾿´λλως· τὰ ε᾿´χοντα α᾿ναφαινόμενον τὸ Υ διὰ τοῦ Ι γράφεται, οι῾῀ονἈφροδύτη Ἀφροδίτη, μῦσος μῖσος, ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ δύκη δίκη.Ἐκ δὲ τοῦ δίκη γίνεται δίκαιος. Τὸ ΚΑΙ δίφθογγον διατί; Τὰ α᾿πο` τῶν ει᾿ς Α καὶ ει᾿ς Η θηλυκὰ, διὰ τοῦ ΑΙΟΣ γινόμενα ο᾿νο´ ματα, ει᾿ ε᾿´χοι τὴν πρώτην συλλαβὴν διὰ τοῦ Ι συνεσταλ μένην, προπαροξύνεται, οι῾῀ον βίαιος, δίκαιος· τὰ δὲ μὴ ου῾´τως 61 ε᾿´χοντα προπερισπῶνται, οι῾῀ον Θηβαῖος, κρηναῖος, καὶ τὰ ο῾´μοια. ὍΤΙ σύνδεσμος αι᾿τιολογικός. Τί διαφέρει ὁὍΤΙ τοῦ γάρ; ∆ιαφέρει, ο῾´τι ὁ μὲνὍΤΙ προτάττεται, ὡς τὸ "ὍΤΙ μὲν η᾿παιδεύτησας, ε᾿τυπτήθην·" ὁ δὲ ΓᾺΡ ὑποτάττεται, ὡς τὸ "ε᾿τυπτήθης, η᾿παιδεύτησας γάρ." ΓΙΝΏΣΚΕΙ, ῥῆμα ὁριστικὸν ε᾿νεργητικὸν, ἁπλοῦν, παρά γωγον, συζυγίας δευτέρας τῶν βαρυτόνων. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ νοῶ, ὁ μέλλων νοήσω, καὶ κράσει τοῦ Ο καὶ Η ει᾿ς Ω μέγα, νώσω, ὡς ο᾿γδοήκοντα ο᾿γδώκοντα, καὶ πλεο νασμῷ τοῦ Κ, νώσκω, ὡς ο᾿λω῀ ὀλέσω ο᾿λε´σκω· καὶ μετάγονται τὰ τοιαῦτα ε᾿ν ἐνεστῶτι, διότι τὸ Κ ου᾿κ ε᾿´στι χαρακτηριστικὸν βαρυτόνου μέλλοντος· βαρυτόνου δὲ διὰ τὸ πλακῶ ει᾿῀πε, καὶ πλεονασμῷ τοῦ Γ, καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν γιγνώσκω, καὶ α᾿ποβολῇ τοῦ δευτέρου Γ γινώσκω γιγνώσκω. Καὶ ὁ μέλλων; Ου᾿κ ε᾿´χει. ∆ιατί; Τὰ ει᾿ς ΚΩ λήγοντα ῥήματα μέλλοντας ου᾿κ ε᾿´χουσι, πλὴν τοῦ θνήσκω θνήξω, καὶ ἀλύσκω α᾿λυ´ξω· τὸ γὰρ διδάξω ου᾿κ ἀπὸ τοῦ διδάσκω, α᾿λλ' α᾿πο` τοῦ διδάχω, α᾿φ' ου῾῀ καὶ διδαχή· α᾿λλ' ου᾿δε` τὰ διὰ τοῦ ΑΝΩ βαρύ τονα, οι῾῀ον, μανθάνω, λαμβάνω, ου᾿δε` διὰ τοῦ ΕΊΝΩ, οι῾῀ον φαείνω, α᾿λεείνω, ει᾿´νω (τὸ καλύπτω,) ου᾿δε` τὰ διὰ τοῦ ΕΙΩ παρ' ε᾿νεστῶτα(ος) η᾿` μέλλοντα(ος) παρηγμένα, οι῾῀ον ο᾿ψείω, βρωσείω, θείω, πλὴν τοῦ κλείω· ταῦτα δὲ ἀπὸ μὲν ε᾿νεστῶτος γινόμενα ε᾿´χουσι καὶ παρακείμενον, οι῾῀ον τελῶ τελείω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ ∆ιὸς δ' ε᾿τελείετο βουλή. α᾿πο` δὲ μέλλοντος μόνου ε᾿νεστ. (μόνον ε᾿νεστῶτα,) οι῾῀ον βρώσω βρωσείω, ο῾´θεν σεσημείωται τὸ ω᾿´ψεον α᾿πο` τοῦ ὀψείω. Καὶ τὰ μὲν α᾿πο` μελλόντων γινόμενα, σημ. τὸ ἐπιθυμίαν ε᾿´χω πληρῶσαι, ὡς τὸ βρωσείω τὸ ἐπιθυμίαν ε᾿´χω φαγεῖν· τὰ δὲ ἀπὸ ἐνεστῶτος τὴν αυ᾿τη`ν ε᾿´χουσι σημασίαν τοῖς πρω τοτύποις· καὶ τὰ διὰ τοῦ ΕΘΩ μέλλοντας ου᾿κ ε᾿´χουσιν, ὡς τὸ τελέθω, φλεγέθω, ε᾿ρε´θω, ο῾` σημαίνει τὸ ἐρεθίζω, καὶ διὰ τοῦ ΆΘΩ, ὡς τὸ κυάθω, καὶ διὰ τοῦ ΥΘΩ, ὡς τὸ μινύθω, καὶ τὰ ει᾿ς ΘΩ μετ' ε᾿πιπλοκῆς συμφώνου, ὡς τὸ ἐρέχθω, α᾿´χθω, καὶ τὰ ει᾿ς ΒΩ, τῷ Ε παραληγόμενα, η᾿` μόνῳ η᾿` μετὰ συμφώνου, ὡς 62 τὸ σέβω, φέρβω, ῥέμβω, καὶ τὰ ει᾿ς ΝΩ μετὰ τοῦ Ε παρα ληγόμενα, ὡς τὸ θένω, πένω, στένω· τὸ γὰρ μένω ὡς α᾿πο` παρακειμένου ε᾿´χει τὴν κλίσιν· καὶ τὰ ει᾿ς ΜΝΩ, οι῾῀ον μίμνω, κάμνω, τέμνω, καὶ τὸ νέμω, δέμω, βρέμω· ἡ γὰρ παραγωγὴ αυ᾿τω῀ν ὡς α᾿πο` περισπωμένων· καὶ τὰ ε᾿´χοντα ε᾿πι` τῆς εʹ συζυ γίας τῶν βαρυτόνων τὴν πρώτην συλλαβὴν δεδιπλασια σμένην καὶ λήγουσαν ει᾿ς ἀμετάβολον, οι῾῀ον καρκαίρω, μερ μύρω, καὶ τὰ ει᾿ς Ω λήγοντα ῥήματα ε᾿´χοντα κατ'