Congregatio de Causis Sanctorum 513

Prout fieri poterat, Eucharistiam sumebat et amorem Mariae adeo colebat,

ut Congregationi Marianistae se sociaret et spirituale propositum omni bono

iugiter consentiendi sibi imponeret.

Quapropter, mense Octobri anni 1959, dum pia spiritualia exercitia

explebat, divina vocatione ad vitam religiosam inter Marianistas agendam

percepta, dominicae quoque voluntati benigne consensit, quam paulatim

perficiens tamquam verum Virginis donum habuit, dicens: « Praemium

omnibus bonis huius mundi praestantissimum, quod Maria ob diutinam

fidelitatem in sancto Rosario benigne concessit ».

Propositum suipsius Deo oblationis in servitium proximi vitae eius

spirituali valde profuit: fervore enim missionum emicuit et omnes socii

unanimiter sedulitatem eius oblivionemque sui pro aliorum bono dilauda-

verunt, inter quos notandum est auxilium praestitum iuveni cuidam

coaetaneo, qui difficillimis in adiunctis versabatur.

Mense Februario anni 1961, infausta diagnosis ei edicta est morbi nomine

«Hodgkin » seu tumoris gangliorum lymphaticorum, cui animi fortitudine

restitit. Remedia medicorum primum ita aliquantulum profuerunt, ut iuve-

nis Servus Dei omnibus fere lectionibus scholastici anni adesse valuerit. La-

purdum una cum infirmis Nosocomii Valentini felicissimus peregrinatus est.

Numquam questus est: « Si alios - aiebat - nunc magis quam me pati

cogitem, queri mihi non licere intellego ». Ceterum iam inde ab infantia inti-

mam ad Passionis Domini contemplationem ostenderat propensionem, cuius

imago eum valde corroborabat; numquam subrisio etiam inter gravissima

defuit illi, sicut multi obtestabantur dicentes: «Nihil passionis eius videbatur,

cum omnia subridens velaret ».

Mense Ianuario anni 1963 impotentiam suam coram morbo medici agno-

verunt. Moderator spiritualis eum de proximo exitu vitae admonuit, quem

Faustinus summa cum aequitate animi audivit, laetus sacramentum unctio-

nis infirmorum recipiens et ad sanctae Communionis unum solacium omni

sollicitudine recurrens. Die dominica 3 mensis Martii anno 1963, Eucharistia

percepta, moderator spiritualis varia commisit ei munera in caelis adimplen-

da, inter quae infelicium parentum consolationem atque auxilium iuvenibus

sacerdotali vel religiosa vocatione suffultis suppeditandum. Quae vero se

expleturum esse mira simplicitate respondit. Patiens, nummum cum effigie

Virginis in manibus astringens, dicebat: «Valde mihi prodest! ». Et semihora

ante mediam noctem eiusdem diei inter brachia matris animam Deo reddidit.

Eius sanctitatis fama confestim increvit, amicis et sociis scholae adiuvan-

tibus. Archiepiscopus Valentinus numquam dubitavit, quin eum cum sancto