REPORTATA PARISIENSIA LIBER QUARTUS.
QUAESTIO IV. Utrem hoc Sacramentum possit iterari?
QUAESTIO I. Utrum transubstantiatio sit possibilis
QUAESTIO II. Utrum infusio gratiae, et remissio vel expulsio culpae sit tantum una simplex mutatio?
QUAESTIO UNICA. Utrum affinitas impediat matrimonium?
Tertia propositio, scilicet quod anima non remaneat perpetuo separata a corpore, probatur sic:
QUAESTIO V. Utrum resurrectio fiat in instanti ?
QUAESTIO II. Utrum in Deo sit justitia
QUAESTIO II. Utrum mundus purgabitur per ignem ?
Sed inter istas duas opiniones oppositas potest mediari sic:
Respondeo, hic supponendum est quod fuit declaratum in primo libro, distinctione prima* de frui,
Utrum homo ex puris naturalibus posset consequi beatitudinem ?
D. Thom. 1. p. q. 12. art. 3. 4. et hic q. 1. Richard. art. 2. q. 6. et art. 3. q. 1. et 5. Durand. q . 2. Soto q . 1. art. 2. Occham 4. q. 12. ad 2. Suar. 1. p. tract . 1. lib. 2. cap. 8. et 9. Vasq. 1. p. disp. 11. Scot. in Oxon. hic q. 11. et in Theor. sig. Non potest probari hominem.
. Videtur quod sic. Philosophus 2. d e Coelo et mundo, text. 50. et 59. dicit quod frustra dedisset natura stellis motum progressivum, si non dedisset eis organa ad illum motum, ex quo accipitur, quod natura non privat entia necessariis ad consequendum perfectionem suam. Si igitur beatitudo sit perfectio hominis, ad quam homo naturaliter inclinetur et ordinetur, sequitur quod natura dedit homini principia sensibilia, quibus poterit consequi suam perfectionem ultimam, quae est beatitudo.
Confirmatur ratio, sensus non ordinatur ad aliquam perfectionem, quam non potest consequi ex puris naturalibus; igitur nec intellectus, vel voluntas.
Item, omni potentiae passivae in natura correspondet potentia activa in natura; sed in homine est potentia passiva, quae naturaliter est receptiva beatitudinis; igitur sibi correspondet aliqua potentia activa naturalis; igitur ex naturalibus, sive actione naturali potest consequi beatitudinem.
Item, habitus non est principium agendi, sed sic agendi, aliter enim habitus esset potentia; igitur homo habet quo simpliciter potest acquirere beatitudinem, licet non habeat quo sic potest in beatitudinem, nisi mediante aliquo habitu.
Item, perfectio inferior potest unitive contineri in perfectione superiori, ut patet in ordine essentiali specierum; sed accidens quodcumque est imperfectius, quam sit natura intellectualis; igitur si aliqua natura intellectualis indigeat aliquo habitu ad consequendum suum finem, fiat alia natura intellectualis perfectior in tanto gradu, in quanto habitus est necessarius naturae intellectuali inferiori; igitur ille poterit ex puris naturalibus consequi beatitudinem.
Contra ad Rom. 6. Gratia Dei est vita oeterna : sed haec est beatitudo; igitur beatitudo convenit homini per gratiam, et non per naturam.
Item, hoc videtur major error quam Pelagii, qui posuit hominem ex puris naturalibus mereri vitam aeternam sive beatitudinem, et ita solum posuit quod ex puris naturalibus possit homo in dispositionem ad beatitudinem; igitur major error est ponere quod homo ex puris naturalibus possit consequi beatitudinem.