DE COGNITIONE DEI. TRACTATUS IMPERFECTUS.

 QUAESTIO PRIMA.

 His praemissis, probo quod de Deo possit haberi cognitio abstractiva, sicut de aliqua quidditate. Quia quicumque cognoscit actum visionis beatificae,

 QUAESTIO II.

 Adhibita distinctione scientiae in virtualem et formalem, et enumeratis conditionibus essentialibus et accidentalibus scientiae, tam ex parte objecti

 QUAESTIO III.

 Hoc viso, ad quaestionem dico, quod cognitio proprietatum personalium potest habere rationem scientiae, et probatur ista propositio : de omni illo de

 QUAESTIO IV.

 Propositis quibusdam difficultatibus, quas in fine quaestionis dissolvit, docet cognitionem Dei abs tractivam dari posse per speciem creatam, quae rep

 QUAESTIO V.

 Secundo ostenditur, quod differt specie intuitiva et abstractiva. Et primo arguitur ex comparatione potentiarum, quia quaecumque arguunt diversitatem

 QUAESTIO VI.

 QUAESTIO PRIMA.

 Ex hoc loco, et illatione istarum propositionum manifeste colligitur Scotum admittere distinctionem formalem inter eas realitates,quae non sunt eaedem

 Adductis variis argumentis contra distinctionem formalem, alia octodecim adjungit, in quibus potissimas quasque difficultates, quae contra eamdem urge

 Dico primo, in divinis Deitas est sub completa actualitate ex natura rei, et paternitas sub incompleta actualitate est ibi ex natura rei, illa est act

 QUAESTIO II.

 Circa istam quaestionem brevissime sic procedam: primo jam declarabo quod intellectus et voluntas in Deo non sunt totaliter idem: secundo, probabo quo

 QUAESTIO III.

 Circa primum nota, quod secundum beatum Augustinum homilia prima super Joannem, super illo verbo, sine ipso Verbo factum est nihil, exponit, id est, p

 Viso quid est peccatum mortale, videndum est de distinctione ipsorum actuum, circa quod notandum est, quod cum sint tres bonitates, scilicet naturalis

 Viso quae sit tertia bonitas actus, videndum est de actu Ecclesiastico. Actus autem Ecclesiasticus dicitur ille, qui ab institutione Christi et Eccles

 De munditia et puritate requisita ad ministrationem Sacramenti Baptismi, ad salutem necessarii, agit Scotus in 4. d. 5. q. 2. a n. 5. et de requisitis

 QUAESTIO IV.

 Sed dices: Christo et Martyribus praemium meritorum suorum est redditum abundanter: ergo non transit eorum paenalitas ad alios, cum sit sufficienter e

 Ex iis patet quod tria requiruntur ad hoc ut Indulgentiae valeant, scilicet auctoritas ex parte conferentis: indigentia, ex parte recipientis: pia cau

 Ex iis potest Indulgentiae descriptio colligi: Indulgentia est remissio paenae temporalis debitae pro peccatis actualibus paenitendum, non remissae pe

 Circa quartum arguitur primo quod Indulgentiae non possint dari. Agens instrumentale non extendit se ultra operationem principalis agentis. Praelati s

 Quaestionem hanc : an indulgentias tantum valeant, quantum sonant? Theologi antiqui communiter proponunt, circa quam in varias et extremas aliqui abie

 Tribus modis ait hic aliis applicari posse merita, qui ferme coincidunt cum aliis totidem modis, quos enumeravit et explicavit in quodl. 20. art. 1. S

 QUAESTIO V.

 Ad istam quaestionem respondet Magister Joannes de monte S. Eligii, in uno Quodlibeto, primo distinguendo quaestionem secundo, de quaestione juxta du

 Praemisso notabili de triplici modo conceptus simpliciter simplicis, mere simplicis et multiplicis et de trino actu intelligendi, de quibus late agit

 Quoad rationes ad aliam partem, quia magistrales sunt, volo discurrendo respondere ad singulas. Ad primam, quando arguebatur ad principale sic : conce

 QUAESTIO VI.

 Divisa quaestione in quinque partes, in prima tractat quae sitsacra Scriptura? quanta sit ejus auctoritas ? unde dicatur Canonica? dubitat an omnes ve

 Multiplicis hujusmodi sensus sacrae Scripturae hoc ipsum exemplum civitatis Jerusalem adducit Lyranus in prologo commentariorum ad Testamentum vetus,

 Circa quartum, sciendum quod duplex est certitudo : Una adhaesionis, et talis est in iis quae tenemus per fidem, et in iis quae ex fide sequuntur de n

 Dum haec scriberem, et Lyranum circa intelligentiam quorumdam locorum, quae de Salomone plurimi interpretantur, consulerem, incidi in c. 7. lib. 2. Re

 QUAESTIO VII. Utrum scientia naturalis sit scientia una ?

 Praecipuam hujus quaestionis partem habet Doctor lib. 6. Metaph. q. 1. ubi etiam hanc Henrici Quodl. 9. q. 4. de multiplicandis specie scientiis secun

 Alii ergo quantum ad istum articulum dicunt aliter quod unitas scientiae secundum speciem specialissimam attendatur penes unitatem subjecti, de quo es

 Quantum igitur ad istum articulum, unde scilicet sumatur unitas et distinctio scientiarum, duo declarabo : Primo, quomodo potest intelligi respectu al

 Respondet ad argumenta, quibus in principio quaestionis videbatur probari objectum scientiae naturalis, sive librorum de Physico auditu esse ens mobil

Scholium.

Praecipuam hujus quaestionis partem habet Doctor lib. 6. Metaph. q. 1. ubi etiam hanc Henrici Quodl. 9. q. 4. de multiplicandis specie scientiis secundum pluralitatem conclusionum demonstrabilium, hic ipsis probat,et improbat argumentis. Sed in Theologia visus est mutasse sententiam, praesertim q. 3. prologi q. 2. laterali num. 5. et 1. d. 3.q. 7. num. 41. sig. . Ad secundum et 3. d. 36. q. un. n. 21. ubi circa hoc se citat in loco illo 1. 6. Metaph. Quare et commentarios in Metaphysicam, et quaestionem hanc ante opus Oxonien. scripsisse manifestum est.

Quantum ad primum articulum sic procedam : Primo, recitabo duas opiniones cum motivis suis. Secundo, arguam contra utramque. Tertio, dicam quantum ad istum articulum, illud quod videtur mihi probabilius. Quantum ad primum, dicunt aliqui quod unitas et distinctio scientiarum sumitur ex unitate et pluralitate conclusionum demonstrationis: sic quod respectu plurium conclusionum demonstrabilium sunt distinctae scientiae, et quot sunt tales conclusiones tot sunt scientiae. Ista opinio confirmatur primo sic : Scientia ut haberi potest ex primo Posteriorum, text. comm. 5. est habitus cognitivus conclusionis; igitur alterius conclusionis scientiae est alius habitus scientiflcus specie. Consequentia probatur sic : Scientiae dividuntur per scibilia, sicut habitus per objecta ; sed diversae conclusiones specie distinctae sunt scibiles specie ; ergo respectu earum diversae scientiae specie.

Item, habitus generantur ex actibus; igitur actus differentes specie, causabunt habitus differentes, scilicet specie; sed ratio diversarum conclusionum specie, sunt actus differentes specie : primo, quia plus differunt actus considerandi diversas conclusiones specie, quam actus considerandi eamdem conclusionem, et isti differunt numero ; igitur quibus considerantur diversae conclusiones differunt plus quam numero; sed illa quae differunt plus quam numero, differunt specie: ergo actus considerandi distinctas conclusiones specie, differunt specie, et per consequens habitus generati ex actibus erunt differentes specie.

Item, demonstratio est syllogismus faciens scire, primo Posteriorum, text. 5. igitur distinctae demonstrationes specie, causabunt distinctas scientias specie; sed diversarum conclusionum specie sunt diversae demonstrationes specie. Probatur, quia plus differunt demonstrationes circa diversas conclusiones specie, quam demonstratio una circa eamdem conclusionem pluries iterata ; demonstrationes autem iteratae circa eamdem conclusionem differunt numero, et per consequens et demonstrationes circa diversas conclusiones differunt specie, quia differre plus, quam numero est differre specie.

Secundum istam opinionem patet quid esset dicendum ad quaestionem ; quia cum innaturali Philosophia includantur multae conclusiones, naturalis Philosophia non est scientia una, sed plures et tot, quot conclusiones continet. Ponit et ista opinio cuilibet complexo correspondere distinctum habitum, et quia aliud complexum est principium, et aliud complexum conclusio, dicit quod habitus conclusionis et principii est alius, et alius.

Contra istam opinionem arguo sic, primo : Si cuilibet conclusioni correspondet una scientia, nullus habitus includens plures conclusiones specie distinctas, erit habitus unus, nisi unitate aggregationis, et per consequens cum Geometria includat conclusiones multas, Geometria non erit habitus unus, cujus contrarium innuit Philosophus primo Posteriorum.

Item, secundum istam opinionem videtur quod tanta sit unitas naturalis scientiae et Geometriae, quanta est unitas naturalis scientiae tantum, quia naturalis scientia et Mathematicapossunt dici una scientia unitate aggregationis : sed inconveniens est dicere tantam unitatem habere scientiam naturalem et Mathematicam, quantam habet naturalis tantum: igitur non omnis scientia includens plures conclusiones specie distinctas, est una tantum unitate aggregationis: plurium ergo conclusionum poterit esse una scientia formalis.