Cap. VIII.

De passione Christi quantum ad statum patientis.

Postquam circa Verbum incarnatum considerata est unio naturarum, considerata nihilominus plenitudo charismatum, deinde consideranda est tolerantia passionum;s circa quam considerandus est status patientis, modus patiendi et exitus passionis .

De statu patientis haec tenenda sunt, scilicet quod Christus assumsit non tantum humanam na-Iuram, sed etiam defectus circa naturam. Assinasit enim poenalitates corporales, ut famem, sitim et lassitudinem: assumsit etiam spirituales, ut tristitiam, gemitum et timorem: nec tamen omnes corporales assumsit, sicut sunt defectus aegritudinum multiformium. nec omnes spirituales, sicut sunt ignorantia et rebelliones carnis ad spiritum: nec qualitercumque, quia sic necessitatem patiendi snscepit, ut nihil pati posset invite, nec secundam voluntatem Deitatis nec secundum voluntatem rationis, licet passio fuerit contra voluntatem sensualitatis ei carnis, sicut exprimit oratio Salvatoris, quae dicit: Non sicut ego volo, sed sicut tu vis .

Ratio autem ad intelligentiam praedictorum haec est: quia, cum principium reparativum in reconciliando necessario habeat mediatoris officium: ideo necesse est, quod habeat convenientiam cum utroque extremorum non solum quantum ad naturam, verum etiam quantum ad ea quae sunt circa naturam. Quoniam ergo Deus est iustus et beatus, impassibilis et immortalis: homo vero lapsus est peccator et miser, passibilis et mortalis: necesse fuit, mediatorem Dei et hominum , ut hominem posset reducere ad Deum, cum Deo communicare in iustitia et beatitudine, cum homine vero in passibilitate et mortalitale; ut sic, habendo " mortalitatem transeuntem et beatitudinem permanentem ", hominem reduceret de praesenti miseria ad vitam beatam: sicut econtra angelus malus, habendo immortalitatem cum miseria et iniustitia, fuit mediator faciens cadere in culpam et miseriam per suggestionem suam. Quoniam ergo Christus mediator debuit habere innocentiam et beatitudinem fruitionis cum mortalitate et passibilitate: hinc est, quod simul debuit esse viator et comprehensor.

De omni enim statu aliquid habuit in se, secundum quod dicitur assumsisse de statu innocentiae peccati immunitatem, de statu naturae lapsae mortalitatem, de statu vero gloriae beatitudinem fruitionis perfectae.

Rursus, quoniam poenalitates vitiosae, sicut sunt illa quatuor propter peccatum originale inflicta, scilicet ignorantia, infirmitas, malitia et concupiscentia , stare non possunt cum perfectissima innocentia: hinc est, quod has nec assumere debuit nec assumsit.

Quia vero poenae, quae sunt exercitativae virtutis perfectae et testifieativae humanitatis verae, non simulatae, potissime illae sunt, quae respiciunt naturam in communi, sicut fames et sitis in absentia alimenti, tristitia et timor in praesentia nocumenti: hinc est, quod illas debuit assumere et assumsit.

Postremo, quia nullus innocens debet invitus aliquam poenam sustinere , quia hoc esset contra ordinem divinae iustitiae; nullus etiam mortalis vult mori et pati secundum appetitum naturae, qua e naturaliter refugit mortem: hinc est quod Christus habere debuit hujusmodi paenalitates, sic tamen, ut nihil posset pati invite secundum rationem, non solum propter beatitudinem et Deitatem omnipotentem sibi unitam, per quam poterat repellere omnia: sed etiam propter perfectissimam innocentiam, quae secundum ordinem naturalis iustitiae nihil permittitur pati invite: sic etiam pateretur, ut tamen hoc esset contra naturalem inclinationem et appetitum naturae, qui est in sensualitate et carne. - Et hinc est, quod Christus, orans secundum rationem, voluntatem canis exprimebat, qua passionem refugiebat, cum dicebat: Transeat a me calix iste ; voluntatem tamen rationis voluntati Patris conformabat et appetitui carnis praeponebat, cum dicebat: Non mea voluntas, sed tua fiat. - Et sic una voluntas non erat alteri contraria: quia " secundum voluntatem divinam quod iustum erat voluit, secundum voluntatem rationis iustitiae consensit, sed secundum voluntatem carnis poenam recusavit, sed tamen iustitiam non accusavit. Et sic unaquaeque voluntas quod suum erat operabatur et quod ad se pertinebat sequebatur: voluntas divina iustitiam, voluntas rationalis obedientiam , voluntas carnis naturam "; ac per hoc non erat in Christo colluctatio et pugna, sed pacata ordinatio et tranquillitas ordinata.