258. (4. ) De sancta Christina.

Intemerata fide nostrae succurre ruinae,

Ipse dedit vires, cuius amore viges. Te patre contempto regi coniuncta superno

Iurgia derides, verbera nulla times. 5 Et quia te Christus salvator possidet intus,

Ira, furor, gladius nil valet exterius. Iussa ducum spernis, temnis praecepta parentis,

Sic servat sponsam rex in agone suam. Aestuat Urbanus, fremit Idion et Iulianus; 10 Arma pudicitiae quis superare potest?

Sed quia mente colis Christum, quem nomine prodis,

In fragili sexu fortis inest animus. Caelitus igniti frigescit flamma camini,

Virgineum corpus non retinet pelagus. 15 Non rota, non ferrum, non spicula mille furentum

Immutant animum, virgo beata, tuum. Virgineis precibus iuvenis de morte resurgens

Aetherei regis subditur imperiis. Quid Iuliane facis? quid, censor inique, moraris? 20 Victus es, ut video, pectore femineo.

Perfice, quod restat, tenta, quod durius exstat,

Non cesset feritas, non vacet impietas, Aufer adhuc linguam, miser, aufer utramque mamillan,

Sed si non loquitur, mente Deo fruitur. 25 Nos tibi commissos, Christina, piissima virgo,

Protege perpetuis, poscimus, auxiliis. Affluat in nobis aeterni munus amoris,

Quam colis, ad patriam grex tuus ut veniat.