377. De sancto Nicolao.

1. Praesulis sancti gesta Nicolai
Supplici voce mira resonemus,
Ut ad Olympum hoc in calle nostros
Dirigat gressus.
2. Alumnus cunis, deditus supernis,
Feria quarta semel atque sexta
Tantum sugebat macerando corpus
Ubera matris.

3. Nesciens castus fomitem pudoris
Nivei, gratus cunctis ac dilectus,
Meruit felix voce praesulatum
Coelitus lapsa.

4. Virginum famam redemit illaesam,
Quarum parenti subvenit egenti,
Paeneque fracta rate naufragantes
Traxit ad portum.

5. De quaque puppi modios frumenti
Accepit centum fameliciorum
Consultus neque minuit acervum,
Quo uautae stupent.

6. Commissas opes Iconi latrones
Restituere sancto revelante
Consolatusque barbarus ad fidem
Mox properavit.
7. Tres accusatos militum tribunos
Sceleris et tres alios insontes
Mox decollandos occurrens superstes
Solvit illaesos.
8. Simulacrumque repulit Dianae,

Cujus in aequor qui spergitur liquor,
Amnem comburens letifer ab ipso
Panditur nautis.
9. Oleum sacro manat e sepulchro,
Suos linitos quod sanat aegrotos,
Laticis fonsque praebentis salutem
Corporis hausti.
10. Confessor alme Christi, Nicolae,
Nos in hoc saecli ponto naufragantes
Duc ad salutis portum, supplicamus
Corde devoto.
11. Te, Deus simplex pariterque trine,
Quem cives coeli collaudant superni,
Supplices nostros, quaesumus, reatus
Dele, redemptor.