236

καί οὕτω καταλείψει σε τῆς χαρᾶς πεπλησμένην. Κατά μικρόν δέ ἡ χαρά τοῖς ἐκ τοῦ κόσμου λόγοις καί λογισμοῖς ἐκλείψει σε καί προσέσται σοι λύπη, (352) καί οὕτω πάλιν ὡς τό πρίν ἔσῃ σφοδρῶς θρηνοῦσα καί κοκυτῷ κραυγάζουσα κἀκεῖνον ἐκζητοῦσα, τόν εὐφροσύνην πάροχον, τόν τῆς χαρᾶς δοτῆρα, τόν πλοῦτον τόν ἱστάμενον καί ἀεί ὄντως ὄντα. Οὕτω σου τήν προαίρεσιν δοκιμάζοντος βλέπε, μή ἀποκάμῃς, ὦ ψυχή, μή στραφῇς εἰς τοὐπίσω, μή εἴπῃς˙ Μέχρι πότε μοι ἄληπτος οὕτως ἔσται; Μή εἴπῃς˙ Τί φαινόμενος εὐθύς κρύπτετααι πάλιν καί ἕως πότε κόπους μοι οὐκ ἐλεεῖ παρέχειν; Μή εἴπῃς˙ Πῶς δέ δύναμαι κοπιᾶν μέχρι τέλους; καί κατοκνήσῃς, ὦ ψυχή, ἐκζητεῖν τόν ∆εσπότην, ἀλλ᾿ ὡς πρός θάνατον σαυτήν ἅπαξ, ψυχή, ἐκδοῦσα μή ψηλαφήσῃς ἄνεσιν, μή ἐκζητήσῃς δόξαν, μηδέ τρυφήν τοῦ σώματος, μή συγγενῶν φιλίαν, μή περιβλέψῃ δεξιᾷ, μή εὐωνύμᾳ ὅλως, ἀλλ᾿ ὡς ἐνήρξω, μᾶλλον δέ θερμοτέρως δραμοῦσα σπεῦσον ἀεί καταλαβεῖν, δράξασθαι τοῦ ∆εσπότου. Κἄν μυριάκις ἄφαντος, τοσαυτάκις φανής σοι γένηται, καί ὁ ἄληπτος οὕτως ἔσται ληπτός σοι, μυριοντάκις, μᾶλλον δέ ἕως πνέεις ὅλως, προθυμοτέρως ζήτησον καί πρός ἐκεῖνον δράμε. Καί γάρ οὐ καταλείψει σε, οὐκ ἐπιλήσεταί σου, κατά μικρόν δέ μάλιστα ἐπί πλεῖον φανεῖται καί συχνοτέρως σοι, ψυχή, συνέσται ὁ ∆εσπότης καί καθαρθεῖσαν τέλεον τοῦ φωτός τῇ ἐλλάμψει ὅλος αὐτός ἐλεύσεται, αὐτός ἐγκατοικήσει, αὐτός καί ἔσται μετά σοῦ ὁ τόν κόσμον ποιήσας, καί πλοῦτον ἕξεις ἀληθῆ ὅν ὁ κόσμος οὐκ ἔχει, ἀλλ᾿ οὐρανός καί οἱ ἐκεῖ ἐναπογεγραμμένοι. Εἰ οὕτω σοι γενήσεται, εἰπέ, τί πλέον θέλεις; Εἰπέ, ψυχή ἀχάριστε, εἰπέ, ψυχή ἀγνῶμον, (353) εἰπέ, ψυχή μου ταπεινή, τί τούτων μεῖζον ἔστιν ἐν οὐρανοῖς εἴτ᾿ ἐν τῇ γῇ, ἵν᾿ ἐκεῖνο ζητήσῃς; Τοῦ οὐρανοῦ ὁ ποιητής καί τῆς γῆς ὁ ∆εσπότης καί πάντων τῶν ἐν οὐρανῷ καί πάντων τῶν ἐκ κόσμῳ κτίστης, κριτής καί βασιλεύς αὐτός ὑπάρχων μόνος ἐν σοί ὑπάρχει κατοικῶν, ὅλος δεικνύμενός σοι, ὅλος ἐλλάμπων σε φωτί καί κάλλος ὑποφαίνων τό τοῦ προσώπου, καί αὐτόν ἐκτυπώτερον βλέπειν