78

(128) ἐπαπολαύω τῆς χαρᾶς τῆς ἀρρήτου καί θείας, κάλλους αὐτῆς κατατρυφῶ, συχνῶς ἀσπάζομαι ταύτην, καταφιλῶ καί προσκυνῶ, χάριν ἔχω μεγάλην τοῖς ἐμέ προξενήσασιν ἰδεῖν, ἥνπερ ἐπόθουν, καί τοῦ ἀφράστου μετασχεῖν φωτός καί φῶς γενέσθαι καί κοινωνῆσαι τῆς αὐτοῦ δωρεᾶς ἀπ᾿ ἐντεῦθεν καί κτήσασθαι τόν χορηγόν τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων καί γενέσθαι ἀνελλιπής ψυχικῶν χαρισμάτων. Τίς με πρός ταῦτα τά καλά ὡδήγησεν ἑλκύσας, τίς ἐκ βυθοῦ ἀνήγαγε κοσμικῆς με ἀπάτης; Τίς ἀπεχώρισε πατρός καί ἀδελφῶν καί φίλων, συγγενῶν τε καί ἡδονῶν καί τῆς χαρᾶς τοῦ κόσμου; Τίς μοι ὑπέδειξεν ὁδόν μετανοίας καί πένθους, ὅθεν ἡμέραν εὕρηκα, τήν μή ἔχουσαν τέλος; Ἄγγελος ἦν, οὐκ ἄνθρωπος˙ ἄνθρωπος δ᾿ ὅμως πέλει παρ᾿ οὗ κόσμος ἐμπαίζεται καί ὁ δράκων πατεῖται, καί τρέμουσιν οἱ δαίμονες τούτου τήν παρουσίαν. Πῶς σοι ἐξείπω, ἀδελφέ, ἅ εἶδον ἐν Αἰγύπτῳ θαυμάσια καί τέρατα παρ᾿ αὐτοῦ γεγονότα; Ἕν τέως τοῦτο λέξω σοι, οὐ γάρ δύναμαι πάντα. Κατῆλθε γάρ καί εὗρέ με δοῦλον καί παροικοῦντα καί εἶπε˙ ∆εῦρο, τέκνον μου, πρός Θεόν σε ἀπάξω! Ἐγώ δέ εἶπον πρός αὐτόν ἐκ πολλῆς ἀπιστίας˙ Καί τί σημεῖον δείξεις μοι, ἵνα με βεβαιώσῃς, ὅτι αὐτός με δύνασαι ῥύσασθαι ἐξ Αἰγύπτου καί ἀφαρπάσαι τῶν χειρῶν Φαραώ τοῦ δολίου, μήπως ἀκολουθήσας σοι μειζόνως κινδυνεύσω; Πῦρ, ἔφη, μέγα ἄναψον καί ἵν᾿ εἰσέλθω μέσον, καί ἄν μή μείνω ἄφλεκτος, μή μοι ἀκολουθήσῃς! Ὁ λόγος με ἐξέπληξε, τό κελευσθέν ἐποίουν. (129) καί ἡ φλόξ διανήπτετο, καί αὐτός ἔστη μέσος, ἀσινής καί ἀλώβητος κἀμέ προσεκαλεῖτο. Φοβοῦμαι, ἔφην, ∆έσποτα, ἁμαρτωλός τυγχάνω! Ἐξῆλθεν, ἦλθε πρός ἐμέ καί κατησπάσατό με˙ Τί ἐφοβήθης, εἶπέ μοι, τί δειλιᾷς καί τρέμεις; Μέγα τό θαῦμα καί φρικτόν, μείζονα τούτου ὄψει. Ἐξέστην, εἶπον, Κύριε, ἐγγίζειν οὐ τολμῶ σοι οὐδέ φανῆναι τοῦ πυρός τολμηρότερος θέλω˙ καί γάρ ὁρῶ σε ἄνθρωπον ὑπέρ ἄνθρωπον ὄντα καί οὐδέ βλέπειν σε τολμῶ, ὅν τό πῦρ ἐσεβάσθη. Ἐγγύτερόν με ἤγαγεν, ἐνηγκαλίσατό με καί πάλιν κατεφίλησε φιλήματι ἁγίῳ