183

καί γεγονότος ὡς ἐγώ˙ ἐγώ δ᾿ εἰ γένωμαί γε ἄφθαρτος ὅλος ἐκ φθαρτοῦ κολληθείς τῷ ἀφθάρτῳ, πῶς ἄν οὐκ αἰσθανθήσομαι, πῶς ἄν αὐτῇ τῇ πείρᾳ οὐκ ἴδω οὐδέ γνώσομαι γεγονώς, ὅ οὐκ ἤμην; Τό γάρ εἰπεῖν ὅτι Θεός ἑνούμενος ἀνθρώποις οὐ μεταδίδωσιν αὐτοῖς τῆς θείας ἀφθαρσίας, ἀλλά ἐκείνων τῇ φθορᾷ συγκατασπᾶται μᾶλλον, (275) τοῦ ἀνωλέθρου ὄλεθρον ὁ λέγων δογματίζει καί βλασφημεῖ καί τῆς ζωῆς αὐτός ὅλως ἐκπίπτει. Εἰ δέ τοῦτο ἀδύνατον, δέξαι μᾶλλον τό ἄλλο καί ἀφθαρσίας μετασχεῖν σπούδασον πρό τοῦ τέλους. Τό φῶς ὑπάρχει ὁ Θεός, οἱ ἐν σκότει ἡμεῖς δέ, ἤ ἀληθέστερον εἰπεῖν, ἡμεῖς αὐτοί τό σκότος˙ οὐδέ γάρ λάμψει ἀλλαχοῦ ὁ Θεός, μή πλανᾶσθε, εἰ μή ἐν μόναις ταῖς ψυχαῖς, αἷς ἑνωθῇ πρό τέλους˙ τοῖς δ᾿ ἄλλοις, εἰ καί λάμψειεν οἱ κήρυκες, ὡς εἶπον, ὡς πῦρ αὐτοῖς φανήσεται ἀπρόσιτον εἰς ἅπαν, τό ἔργον δοκιμάσει τε, ὁποῖον τό ἑκάστου, καί πάλιν χωρισθήσεται τούτων ὡς ἀναξίων, ἐκεῖνοι δ᾿ ἀπολήψονται κόλασιν ἐπαξίαν. Ὅμως ἐνταῦθα καί ἐκεῖ φῶς ψυχῶν αὐτός μόνος, ἡμεῖς δέ σκότος τάς ψυχάς ἔχοντες ἀφωτίστους˙ εἰ οὖν τό φῶς τό τῶν ψυχῶν ἑνωθῇ τῇ ψυχῇ μου, ἐκεῖνο συσβεσθήσεται καί γενήσεται σκότος ἤ ἡ ψυχή μου ὡς τό φῶς ἔσεται φωτισθεῖσα. Τό φῶς γάρ, ὅταν ἀναφθῇ, φεύγει εὐθύς τό σκότος, καίτοι ἐστί τοῦ αἰσθητοῦ φωτός ἐκεῖνο ἔργον. Εἰ δέ τό φῶς παραχθέν ἐνεργεῖ σοι τοιαῦτα καί ὀφθαλμούς φωτίζει σου καί ψυχήν κατευφραίνει καί, ἅ τό πρίν οὐκ ἔβλεπες, χαρίζεται ὁρᾶν σοι, τί οὐ ποιήσει ἐν ψυχῇ λάμψας ὁ τούτου κτίστης, ὁ «Γενηθήτω φῶς» εἰπών καί εὐθύς παρεισήχθη; Τί δοκεῖ οὖν σοι, εἰ λάμψει νοερῶς ἐν καρδίᾳ ἤ ἐν νοΐ ὡς ἀστραπή ἤ ὡς ἥλιος μέγας, ἐμποιῆσαι δυνήσεται ψυχῇ τῇ ἐλλαμφθείσῃ; Οὐχί φωτίσει ταύτην γε καί γνωρίσαι παρέξει ἐν ἐπιγνώσει ἀκριβεῖ αὐτόν, ὅστις ὑπάρχει; Ναί, ὄντως οὔτως γίνεται, οὕτως ἐπιτελεῖται, (276) οὕτως ἀποκαλύπτεται τοῦ Πνεύματος ἡ χάρις καί δι᾿ αὐτοῦ καί ἐν αὐτῷ ὁ Υἱός σύν Πατρί τε˙ καί τούτους βλέπει, ὥς ἐστι δυνατόν κατιδέσθαι, καί τότε τά περί αὐτῶν ἐξ αὐτῶν ἀπορρήτως